Uit de november 1994 uitgave van Car and Driver.
Awel, we wisten dat u zou schrijven. Het was geen verrassing hier in de ijsklontjesgroeve die het Michigan-domein van het tijdschrift is. U was er zeker van dat Acura’s Integra GS-R nooit beter zou worden dan andere sportcoupé’s, omdat het maar een “veredelde economy car” was.
Dat was nadat een Integra GS-R de eerste plaats had veroverd in onze juni ’94 “Good Sports” vergelijkingstest van zeven sportcoupé’s, waarbij hij won met zijn all-around waarde in plaats van snelheid alleen. (De groep bestond verder uit de Eagle Talon TSi AWD, Ford Probe GT, Honda Prelude VTEC, Mitsubishi Eclipse GS-T, Nissan 240SX SE, en Toyota Celica GT.)
De Integra had snelheid, maar anderen in de test hadden er meer van. Wat de GS-R bood was het puurste talent tegen de laagste prijs (alle auto’s vergelijkbaar uitgerust). De Acura gaf ons nooit dat afgeprijsde gevoel van een koopje. Maar sommigen van jullie hebben ervoor gekozen om meer in de testresultaten te lezen dan wij.
Oh, onze gebruikelijke go/stop/turn tests plaatsten de Integra in de middenmoot, maar in een groep die in staat is om de meeste auto’s op de weg te omzeilen. Vooral op op-en-neer, in-en-uit, haak-en-loopy wegen. De GS-R won door te doen wat een goede auto op de weg doet: we kregen zin om in te stappen, de gordel om te doen, de sleutel van de betoverende aandrijflijn om te draaien en het chassis voor de lol op de taak te zetten.
Dat gevoel komt niet naar voren in testgegevens. Als je dat leuk vindt, hé, meer paardenkracht voor jou. Wat ons betreft heeft onze langetermijntest van de Integra GS-R 35.000 mijl onvervalst plezier opgeleverd, waarbij het plezier altijd binnen handbereik en recht onder de voeten was. Onze GS-R was de som van een aantal indrukwekkende onderdelen: Een gierende 1,8-liter DOHC-motor met 16 kleppen, 170 pk, port-injectie en Honda’s VTEC-systeem met variabele kleptiming voor goede prestaties en een laag brandstofverbruik. Volledig onafhankelijke ophanging met ongelijke controle-armen vooraan (in plaats van de alomtegenwoordige veerpoten) en een multilink ophanging achteraan. Vierwielige schijfremmen met ABS. Michelin 195/55 XGT-V4 all-season performance banden op 15-inch lichtmetalen velgen. Dubbele airbags. Bescherming tegen zijdelingse botsingen. Airconditioning. Elektrisch schuifdak. Cruise control. Een AM/FM/cassette stereo met zes luidsprekers. En dat alles voor slechts $19.894 (hetzelfde pakket zou u vandaag $20.215 kosten).
Deze Acura arriveerde eind 1993 als een pilot-production model met 1500 mijl erop. Gewoonlijk vermijden we pilot cars. Ze leveren zelden de prestaties en betrouwbaarheid die komen nadat de assemblagelijn begint met de echte productie. Maar deze GS-R was afkomstig van Honda’s hippe broeken tak, dus kozen we ervoor om verder te gaan op basis van ervaringen met eerdere Acura’s. Tegen het einde van de test leek het erop dat ongeveer het enige wat risico liep de lak was die van de lichtmetalen wielen afbladderde-waarschijnlijk geen fout bij klantenauto’s. Voor een Acura die hard werd gebruikt en uitgewrongen door onze heer Berg op de One Lap of America, dat is dandy.
We haastten ons zo snel dat we klaar waren met de GS-R’s mijl in iets minder dan tien maanden.
Aan 7578 mijl, de GS-R ging naar Ann Arbor Acura voor zijn eerste service, gespecificeerd voor 7500 mijl. Het vereiste alleen een olie-en-filter wissel: 30 cent voor een sproeier, $5.75 voor een filter, $8 voor olie, $1 voor “gevaarlijk afval verwijdering,” $5.40 voor “diverse kosten,” en een dure $54 voor arbeid, die bestond uit een voorrem-pad inspectie. Het totaal kwam op $74.45, plus BTW – veel voor een eerste onderhoudsbeurt.
De 15.000-mijl kwam op 15.270 mijl, had hetzelfde nodig plus een klepvereffening aanpassing en een demper en uitlaat inspectie, gedaan door Acura City in Rochester, New York. De prijs sprong naar $169.
We betaalden $151 bij de 22.500-mijlsmassage, maar $76 daarvan ging naar de reparatie van een “lekkende kleppendeksel pakking onjuist geïnstalleerd op de 15.000-mijl service.” Net als bij de eerste stop, de resterende 75 dollar ging naar een olie-en-filter swap en een rem-pad inspectie.
De 30.000-mijl service gevraagd om een olie-en-filter te vervangen; een nieuwe luchtfilter; een klep-clearance controle; inspecties van de dynamo aandrijfriem en de brandstof, koeling, en uitlaat systemen; en een verversing van de transmissie olie. Dat onderhoud kostte $334. En al die reminspecties hebben eindelijk hun vruchten afgeworpen. De technicus verving de achterste remblokken voor $108, wat de totale rekening op $442 bracht.
Het service-totaal van $653 is meer dan we hadden verwacht, gezien de zuinige auto genen van de Integra. De noodzaak voor de achterste pad vervangingen was een verrassing, ook. Misschien had het iets te maken met onze neiging om met de GS-R diep de bochten in te rijden.
De GS-R hield de logboek aantekeningen bij. Schreef Schroeder: “Ik kon niet comfortabel zitten door het gebrek aan lendensteun in de stoel. En de brommende motor bij 80 tot 85 mph wordt vermoeiend – de korte gearing en eindaandrijvingsverhouding zouden nooit werken op een autobahn. Vanaf de passagiersstoel verwondert mijn huisgenoot zich over de prachtige motor en vraagt dan: ‘Hoeveel kost dit ding, 14.000 dollar? Oeps. Honda moet het conventionele interieur misschien wat oppoetsen. Maar de Michelin XGT V4-banden (die normaal niet zo populair zijn in de winter) hebben me op kerstavond door de verschrikkelijke sneeuw in Buffalo geloodst. Ik kwam maar net door een sneeuwverschuiving van twee meter, maar ik had meer problemen verwacht.
“Wel wat lawaaierig bij 85 mph,” merkte Yates op. “Maar niet slecht. En die toerenbegrenzing van de motorfiets en de strakke besturing zijn geweldig. Ik hou van dit ding – het is de Sugar Ray Robinson van auto’s, de oorspronkelijke Sugar Ray werd beschouwd als, pond-voor-pond, de grootste vechter in de geschiedenis.”
Een andere medewerker sluit zich aan bij Schroeder’s beoordeling van het interieur: het doet hem denken aan een tandartspraktijk – comfortabel en functioneel, maar niet sympathiek, en zeker toe aan een vleugje kleur. Andere bestuurders vonden dat de serieuze sfeer goed rijgedrag aanmoedigde. “De Integra GS-R is een puur plezier. Ik heb er de hele dag mee gereden zonder ook maar één pijntje of klacht. Bij 70 tot 85 mph met de airco aan, haalde hij meer dan 325 mijl per volle tank.”
Als het gaat om het bijvullen van olie, vermeldt het enige logboek een half liter bij 27.256 mijl (de dag nadat de GS-R terugkwam van de ontberingen van One Lap-ahem). Een ruitschade werd gerepareerd op 28.406 mijl voor $30. Het meest trieste incident vond plaats op een parkeerplaats toen de T-Bird van een nieuwe bestuurder in Amerika de linker voorhoek van de GS-R raakte. Dit liet een vlek achter die pijnlijk is om te zien en bracht een verzekeringsraming van $501,28 aan reparaties met zich mee.
De wilde viercilinder van de Acura droeg zijn 35.000 mijl goed. Bij de afsluitende test steeg de 0-naar-60-mph tijd met 0,1 seconde tot zeven seconden vlak, en de topsnelheid steeg met 1 mph, tot 136. Ondanks al onze toeren en ons gehobbel over de uitgestrekte gebieden van het Westen, haalde de GS-R een uitstekend gemiddeld verbruik van 30 km/uur.
Wacht nu – dat is bijna goed genoeg om van de Integra GS-R een zuinige auto te maken.
Maar om deze prachtige Acura daadwerkelijk tot een veredelde zuinige auto te bestempelen?
Nah . . .
Rants and Raves
De Integra heeft een vreemde geur van binnen. Ik heb onder de stoelen gekeken voor een oude hamburger of pizza. Niets te vinden. Dat terzijde, de GS-R is de leukste auto sinds onze Sentra SE-R. De versnellingspook is perfect, met iets motor-achtigs over kracht en schakelen. Als je boven de 7000 tpm schakelt, blijft de motor in zijn power band, het toerental daalt nauwelijks, en het geluid is prachtig. Deeltrappen 2-3-4 zijn ook geweldig. -Dworin
De voorkant van deze auto ziet eruit als een bot: twee kraalogen boven elke scheve richtingaanwijzermond. Geïnspireerd door een bot, dat is pas hip. Maar voor wie een BMW 325i ambieert, is dit de perfecte instapauto. Zijn bewegingen zijn onberispelijk, zijn motor is subliem. -Schroeder
Als Porsche dit zou bouwen zou het 65.000 dollar kosten, naar leer ruiken, een sexier exterieur hebben, en R&T zou het behandelen als de tweede corning van Dr. Ferdinand himself. Dit ding is een wonder. -Yates
Er passen makkelijk vier mensen in als je de korte achterin zet. En hoe klein de koplampen ook zijn, ze werken goed, met een scherpe cutoff bij dimlicht en een goede helderheid bij grootlicht zonder hot spots. Ook het ABS-cyclusgeluid van de remmen op natte bladeren is verfijnd – tik, tik, tik, niet KLIK, KLIK. -Berg
Mijn eigen privé One-Lapper
Zesduizend van de 35.000 mijl die op de kilometerteller van onze Integra stonden, werden tijdens één slopende rit bijgeteld: We volgden de zesdaagse autoregatta die bekend staat als de Bridgestone Car and Driver One Lap of America. Deze jaarlijkse enduro in juni wordt georganiseerd door Brock “Cannonball” Yates tot groot genoegen van Visine-, No-Doz- en Dramamine-verkopers in zestien staten. In 1994 werd een reeks van vijf nachtenlange ritten naar negen van de bekendere circuits in het Midwesten en Zuidwesten doorbroken door slechts één nacht in een motel. De One Lap is dus meer dan een toevallige kennismaking met een auto – het is een intense, intieme flirt.
Zoveel tijd in een auto doorbrengen is niet ondraaglijk als je voorbereidingen treft om jezelf te vermaken. De middenconsole van de Integra is ideaal om extra radio’s te installeren. Wij installeerden een Uniden BearTracker automatische politiescanner en een K40 CB-radio van vrachtwagenkwaliteit. Ter ondersteuning van deze twee snelwegbenodigdheden hebben we een AOR 1500 breedbandscanner en een Sony kortegolfontvanger voor entertainment ingebouwd.
Dit spul maakte ons attent op het nieuws dat de Nieuw-Mexicaanse autoriteiten druk op zoek waren naar een machete-moordenaar (en dus One Lap concurrenten negeerden), dat truckers in Texas wisten waar alle snelheidscontroles waren, dat de staatspolitie in oostelijk Colorado werd afgeleid door een vrouw die een Volvo 50 voet in een greppel lanceerde, en dat Kansas werd blootgesteld aan tornado-waarschuwingen. En als we moe werden van al dat nieuws, konden we altijd overschakelen op “Voice of the Andes” uit Quito, Ecuador.
Tegen de vijfde nacht waren onze ogen verschoten, maar onze ruggen waren gezond, dankzij de geweldige stoelen. De motor maakt een druk toerental op de snelweg, 4000 toeren in de vijfde versnelling, maar maakt zulke aangename geluiden dat je nooit naar een zesde versnelling grijpt. De besturing is zo communicatief dat je bijna bewusteloos moet zijn om een stuur verkeerd te plaatsen.
Met 25.552 mijl op de teller tussen Arizona en New Mexico, hielden we 50 mijl lang 110 mph vol en haalden nog steeds 30 mpg. Een heleboel dingen aan deze kleine bommenwerper maken het ideaal als je eigen prive One-Lapper. -Phil Berg