Over mij
Ik ben een type-A-persoonlijkheid. Ik heb mijn eigen bedrijf. Ik hou van werken en fitnessen. Ik ben gek op gezondheid, fitness en het optimaliseren van mijn lichaam. Nu ik ouder word, probeer ik de wielen zogezegd aan de praat te houden. Ik probeer bijna elke dag iets fysieks te doen, of het nu wandelen, fietsen of gewichtheffen is. Ik heb niet veel tijd voor mezelf omdat ik twee jonge kinderen heb die mijn benedengemiddelde culinaire en amusementsvaardigheden nodig hebben. Ik zit in de fase van het leven waarin ik probeer het meeste uit mijn trainingen te halen in zo weinig mogelijk tijd. Familieverplichtingen hebben voorrang en zelfzorg is in het beste geval tweede viool.
Ondanks dit alles voel ik dat ik redelijk fit ben. Het is leuk om mijn achtergrondverhaal te horen, maar is het relevant? Ik vind van niet. Ik zeg het omdat het er allemaal niet toe doet. Ik ben anders dan jij. Je bent anders dan de volgende jongen of meisje. En als je een maand lang 200 push-ups per dag zou doen, zul je zien dat de uitdaging er minder in zit dat je het doet, dan dat je jezelf wijsmaakt dat je het doet.
De stress van het quarantaine-leven
Ik zit thuis in quarantaine vanwege het coronavirus. Het is niet dat ik niets te doen heb. Er liggen genoeg papieren op mijn bureau die ik moet ondertekenen en de werkdruk wordt steeds hoger. Maar mijn motivatie heeft enorm geleden. Misschien kijk ik te veel naar COVID-19 nieuwsuitzendingen. Het helpt ook niet dat het hele gezin elke dag thuis werkt en naar school gaat, want de afleiding is eindeloos tot bedtijd. Ik heb zeven alarmen ingesteld op mijn telefoon, zodat mijn kinderen geen Zoom-gesprek missen. Zeven. Dus ik ben een beetje uit mijn doen.
Ik ben op zoek naar geestelijke gezondheid. Ik ben op zoek naar consistentie. Ik ben op zoek naar de regenboog, laat staan de pot met toiletpapier aan het eind ervan. Daarom begon ik te doen wat ik normaal doe als ik gestrest ben. Ik hongerde mezelf uit. En om de uithongeringsreactie te verslaan, sport ik. Het helpt om mijn eetlust weer op te wekken en de stress positief te kanaliseren op hetzelfde moment. Maar maak je geen zorgen. Ik ben een mens en heb veel slechte gewoontes. Gelukkig is de lijst te lang om hier te schrijven!
Waarom Push-ups
Push-ups. Push-ups. Push ups. Ik ben er gek op. Zoiets. Ik hou van de simpele schoonheid ervan. Ze zijn geweldig voor een snelle “Ik kan niet naar de sportschool” training. Ik kan uit bed rollen, op de grond gaan liggen en ze doen. En ik hoef niet eens eerst mijn ogen open te doen.
Pushups zijn perfect tijdens quarantaines, reclameblokken en middagtekenfilms. Als je er genoeg doet, bouw je je borst, armen en schouders op; alles wat een man als ik nodig heeft om zijn partner te laten zien dat hij nog steeds wat mojo heeft! Ik denk dat de vraag zou moeten zijn: “Waarom geen push-ups?”
Ik ben helemaal voor het testen van mijn grenzen. Sinds ik mezelf in huis heb opgesloten, ben ik beperkt door de fitnessapparatuur die ik hier in huis heb. Maar ik heb niet nog een excuus nodig. Pushups hebben niets anders nodig dan mijn lichaam en mijn mannentranen. Wat is het ergste dat kan gebeuren als ik een pushup uitdaging aanga? Misschien verander ik in een zilverharige Superman. Wie weet? Er moeten vragen worden beantwoord.
Waarom 200? Ik denk dat het lichaam bedoeld is om zich aan te passen. Ik heb het gevoel dat als ik met een lager aantal zou beginnen, ik mijn piekprestaties veel eerder zou bereiken dan de maand om was. 10 is te weinig, en 500 per dag kan mijn dood worden. Met een combinatie van wishful thinking en willekeurig gokken, klonk 200 als een goed streefgetal. Alles wat ik nodig had was een bodem. Plus, als de push-ups makkelijker werden, kon ik mijn handpositie veranderen en ze moeilijker maken! En als ik meer flair nodig had, kon ik ze met één hand proberen.
De leeftijdsfactor
Op mijn 43e vind ik dat ik mijn trainingen moet variëren. Ik probeer geen one trick pony te zijn om een specifieke reden. Als we ouder worden, bewegen onze spieren volgens patronen die zowel in onze hersenen als in ons lichaam zijn vastgelegd. Dit heeft het voordeel dat de dagelijkse bewegingen efficiënter worden. Maar, het nadeel is verminderde flexibiliteit in de gewrichten. Ik denk dat het gebrek aan flexibiliteit na verloop van tijd een grote bijdrage levert aan chronische pijn. Ik weet dat het fundamenteel waar is voor mezelf. Dus toen ik een maand lang elke dag dezelfde oefening deed, maakte ik me terecht zorgen
Zal ik gewrichtspijn, meerdaagse spierpijn of weefselschade krijgen door overtraining? Ik ben geen lentekip. Ik zit in de tweede helft tot de derde van mijn leven. Ik kan mezelf niet wijsmaken dat ik weer 20 ben. Dit zijn echte overwegingen.
Dezer dagen word ik wakker en, nu al, doet iets pijn. Iets moet gestrekt worden. Iets moet met rust gelaten worden. Ik doe wat we allemaal doen, namelijk met de tijd meegaan. Ik doe mijn best om artritis, belastingen en de dood te vermijden. Ik win misschien niet, maar ik ben blij dat ik nog meedoe.
In elk opzicht wil ik fit blijven. Het stelt me in staat van het leven te blijven genieten. Ik wil de energie behouden om mijn twee kinderen bij te houden en iedereen op het schoolplein van hun basisschool te kunnen domineren… zonder mijn rug te stoten. (Ik maak een grapje, soort van.)
Ik denk dat ik het kan, maar ik zal het nooit weten als ik het niet probeer. Ik ben ook benieuwd hoe mijn lichaam zich houdt bij repeterende stress en of ik het syndroom ervan kan vermijden. Onward, we go.
The Day of Fools and Beyond
Op 1 april begon ik aan mijn reis. 200 push-ups. Het duurde 30 minuten en was zo snel voorbij dat ik overwoog er nog honderd extra te doen. Het is maar goed dat ik dat niet deed. 24 uur later was mijn borst zo pijnlijk dat ik nauwelijks mijn ochtendthee in mijn mond kon duwen. Maar, ik ging door op dag twee, gedreven door hoop en enthousiasme. Ik vond een manier om ze af te krijgen door ze over de dag te spreiden.
Ik ging niet elke dag vooruit, als je je dat afvraagt. Sommige dagen waren waardeloos. Sommige dagen waren fenomenaal. Maar elke dag, push-ups gedaan. Soms had ik ze al voor het ontbijt af.
Ik had het waarschijnlijk beter kunnen doen met een meer consistente routine, of een specifiek tijdstip voor pushups kunnen afspreken. Maar ja, mijn huis is momenteel een wirwar van afleidingen en onderbrekingen. Ik deed wat ik kon.
Pijntjes
De pijn kwam. Na drie dagen kreeg ik een vreemd geklik in mijn ellebogen. Het was in het begin niet pijnlijk, maar het deed me denken aan een zelden gebruikte oude eiken deur met een roestig scharnier. Na een paar dagen achter elkaar gekraak in mijn ellebogen, begon het wel pijn te doen. Ik moest mijn triceps masseren en mijn houding veranderen om geen dag te missen. Dat duurde ongeveer een week en toen ging het gewoon weg.
In de loop van de afgelopen maand kreeg ik: knallen in mijn schoudergewricht, pijn in mijn pols, pijn in mijn onderrug, en tintelingen in mijn eerste twee vingers van mijn rechterhand. Als ik typ, voel ik mijn wijsvinger tintelen bij elke toetsaanslag.
Het is spierpijn, en dat is goed. Nou, het is beter dan weke delen beschadigen. Mijn spieren raken overbelast en aangezien dagelijkse push-ups geen normale zaak zijn in mijn leven, heeft mijn lichaam wat onderhoud nodig. Gelukkig heb ik YouTube om me te helpen met stretch- en massagetechnieken.
Ik stel me voor dat als ik 20 jaar geleden de pushup-uitdaging kreeg aangeboden, ik die pomp zou krijgen, mijn lichaam zou volproppen met nacho’s en rum, en naar het strand zou gaan om te pronken met mijn “winst”, mijn rimpelloze gelaatstrekken, en mijn haarloze borst.
Nu grijp ik naar de Battle Balm, baad ik in een warm bad en ga ik vroeg naar bed om mijn bloedsomloop te verbeteren en te herstellen voor de volgende dag. De jonge versie van mezelf is allang voorbij en dit is waar ik nu ben.
Dingen die ik heb geleerd
Het goede nieuws van ouder worden is dat ik een paar dingen heb geleerd over mijn lichaam en wat er voor werkt. Ik heb meer yogahoudingen voor het bovenlichaam aangenomen en wat veranderingen in mijn dieet aangebracht om ook te helpen bij de krachttraining! Ik begin de push-ups echt leuk te vinden en kijk er naar uit. Zijn ze nog steeds een ravage voor mijn lichaam? Ja. Maar ik vind manieren om me aan te passen en er het beste van te maken.
De afgelopen maand was echt een belevenis en ik wijt dat aan het feit dat de hele wereld in beweging is. Dus, ik geef je een korte opsomming van alle dingen die ik heb geleerd tijdens deze 200 pushups per dag uitdaging.
- Mijn borst is elke dag pijnlijk. Er is geen dag geweest dat ik wakker werd zonder pijn sinds dag 1. Ik heb nog een paar dagen te gaan tot april voorbij is en, ja, ik ben nog steeds pijnlijk.
- Ik kan er nu ongeveer 40 achter elkaar doen voordat mijn borst het helemaal begeeft en ik een pauze nodig heb. Niet slecht!
- Mijn elleboogpijn van het begin van de maand is weg. Ik denk dat het te maken heeft met mijn verbetering in techniek en efficiëntie.
- Mijn doffe, lage rugpijn is weg. Ik denk dat mijn core eerder ongelukkig was door zwakte. In het begin van de maand had ik moeite om een rechte rug te houden tijdens de laatste paar reps van pushups. Maar nu denk ik er niet eens meer aan dat mijn rug is doorgezakt. Hij is zo recht als een plank en voelt nu sterker aan.
- Mijn borst is groter geworden. Ik kan het zien. Ik heb er aders in en ik kan wat strepen zien. Het is geweldig! Zie foto.
- Mijn triceps zijn groter en meer gedefinieerd geworden. Dit vind ik leuk! Mijn armen zijn gekrompen toen ik 40 werd. Van opzij gezien, lijkt het alsof ze terug gegroeid zijn!
- Mijn schouders zijn ronder geworden. Ik heb schouders! Ik vind ze er in een t-shirt weer goed uitzien! Om de een of andere reden voel ik me nu formidabeler!
- Er waren dagen dat ik niet dacht dat ik het kon. Maar, ik deed het. Ik heb het doorstaan. Ik heb het gewoon opgezogen. Twijfel is een sterk afschrikmiddel voor actie!
- Het was een troost te weten dat ik elke dag push-ups moest doen. In deze pandemie, heeft het me wat consistentie gegeven. Zodra ik wakker word, weet ik dat het op mijn to-do lijst staat. Ik moet toegeven dat het goed voelt om dat vakje af te vinken als ik klaar ben!
- Het was enigszins ontmoedigend om te weten dat ik elke dag push-ups moest doen. Sommige dagen leken 200 push-ups onoverkomelijk. Op die dagen moest ik ze in hapklare brokken doen. Het was de enige manier om er doorheen te komen.
- Consistentie is moeilijk. Ik kan hier alleen voor mezelf spreken, maar het is waarschijnlijk een van de top drie moeilijkste dingen voor mij om te zijn. Ik worstel met consistentie in het werk en nu komt het hier naar boven. Hmm.
Conclusie
Ik ben bijna klaar met mijn maand van pushups. Op 30 april zal ik er precies 6000 in totaal hebben gedaan. Heeft het me veranderd? Ja! Een pushup uitdaging is bedoeld om je te veranderen. Het is een uitdaging voor hoe je denkt over jezelf, je lichaam en je beperkingen. Als je dat niet uit een pushup uitdaging hebt gehaald, dan heb je er waarschijnlijk niet genoeg gedaan. Het heet niet voor niets een uitdaging!
Onze hersenen leggen onszelf denkbeeldige grenzen op om ons te beschermen, maar daarmee voorkomen ze ook dat we ons potentieel bereiken. Erger nog, grenzen kunnen ons zelfs beletten ons potentieel te bereiken. De push up uitdaging heeft me echt aan het denken gezet over mijn gedachten. Ik realiseerde me niet hoe begrensd mijn denken eigenlijk was!
Ik zie nu dat ik sterker ben dan ik denk. Ik ben duurzamer dan ik denk. Ik ben capabeler dan ik denk. Ik zie nu dat mijn lichaam een verbazingwekkend, veerkrachtig instrument is dat op een ander niveau kan presteren. Ik zie nu dat ik dat niveau kan bereiken door niet zo veel te denken. De slogan van Nike komt in me op. Just do it. Ze hebben helemaal gelijk.
De volgende vraag is, ga ik door met de pushup uitdaging? Het volmondige antwoord is ja! Het bevalt me wat ik zie. Ik zie er gezonder uit. Ik voel me sterker. Ik vind het heel leuk! En, zoals ik al eerder zei, consequent zijn is moeilijk voor me. Dus wat kan ik nog meer doen om consequenter te zijn, behalve meer push-ups? Ik vraag me af of ik nog een oefening kan toevoegen aan de maand mei? Ik denk dat ik nog een paar dagen heb om er over na te denken…