Een universitaire opleiding kan een geweldige optie zijn voor volwassen volwassenen die een duidelijk idee hebben van wat ze op school en in hun carrière willen bereiken. Voor jongvolwassenen die net van de middelbare school komen, zijn er echter een aantal nadelen, vooral voor degenen die nog geen grip hebben op hun doelen en ambities.
Verlammende schulden
De voornaamste klacht van jongeren met een universitair diploma is de verlammende studieleningschuld waarmee ze worden opgezadeld als ze afstuderen. Hoe prestigieuzer het diploma, hoe hoger de schuld. Geldbewuste studenten volgen misschien twee jaar aan een staatsuniversiteit en stappen dan over naar een meer erkende particuliere universiteit. Hun schuldenlast is lager, maar niet nul.
Verloren inkomen
Vier jaar op school in plaats van op de arbeidsmarkt is vier jaar zonder loon. Vier jaar werken op een bedrijfsladder kan echter leiden tot een relatief goed salaris. Vier jaar sparen kan een aanbetaling op een huis of een ander financieel doel opleveren. Jongeren die vier jaar werken in plaats van naar de universiteit gaan, kunnen ontdekken dat ze een financieel appeltje voor de dorst hebben in plaats van een berg schulden.
Beperkte ervaring in de echte wereld
Colleges op de universiteit zijn grotendeels theoretisch. Ondanks al het gepraat over diversiteit zijn universiteitsstudenten een relatief homogene groep. Zelfs studieprogramma’s in het buitenland zijn maar een schim van de ervaring die onafhankelijke internationale soloreizen kunnen bieden.
Hogeschoolafgestudeerden verlaten hun Alma Mater ondanks hun inspanningen met weinig meer voorbereiding op de echte wereld dan hun collega’s op de middelbare school. Jongeren die ervoor kiezen om te reizen, te werken, een bedrijf te beginnen of een ambacht onder de knie te krijgen, komen veel eerder in de echte wereld terecht en lopen in vergelijking vaak vier jaar voor op de rest van de wereld.
Onzekere waarde
Voor sommige carrièregebieden is een universitaire opleiding vereist. Als je arts, wetenschapper, ingenieur of psycholoog wilt worden, is een universitaire graad noodzakelijk. Er zijn echter tal van andere beroepen waarvoor geen diploma nodig is. Elk artistiek streven, veel technische carrières en een hele reeks beroepen waar je misschien nog nooit van hebt gehoord, kunnen direct na de middelbare school worden aangepakt.
Lichtontwerpers, geluidstechnici en loodgieters kunnen meteen aan de slag in het leerlingwezen. Schrijvers, musici en schilders hoeven niet naar school om hun vak uit te oefenen. Een aspirant-ondernemer kan zijn collegegeld beter gebruiken om een startup te beginnen. Afhankelijk van de staat kun je direct na je middelbare school in aanmerking komen voor een baan bij de plaatselijke politie.
Als je bovendien een carrière hebt gekozen waarvoor je geen universitaire graad nodig hebt, kun je alle waarde die je aan de universiteit kunt ontlenen, halen uit netwerken. Je kunt dit pas beoordelen als je zeker bent van je carrièrepad. De meeste 18-jarigen zijn echter begrijpelijkerwijs onzeker over hun uiteindelijke levens- en carrièredoelen. Dit is een recept voor een dure universitaire studie met weinig tot geen waarde.
Een cultuur van verlengde adolescentie
Backpacken door Zuid-Amerika, een jaar doorbrengen in een boeddhistisch klooster of een non-profitorganisatie oprichten zijn allemaal nuttige, levensbevestigende ervaringen. Een bierpijp volstampen met twijfelachtige vloeistoffen, terwijl je medeleerlingen een weinig indrukwekkende countdown verzorgen, is dat niet.
De universiteitsjaren worden vaak aangeprezen als het meest decadente plezier dat een jongere ooit zal kunnen beleven. Nu hogescholen zich op hun studenten richten als klanten in plaats van als oppassers, is de cultuur op de campus een afspiegeling geworden van deze lagere verwachting. De overgrote meerderheid van de jonge studenten is voorbereid op, en verdient, veel beter dan deze bijzondere vorm van verlengde adolescentie. Beter is het dat ze worden aangemoedigd om op reis te gaan via het buitenland of een van de vele alternatieve opties.
Onrealistische verwachtingen
Jaren geleden biechtte een vriendin van me een duister geheim op. Ontmoedigd door haar eindeloze zoektocht naar een baan, had ze stiekem van de gelegenheid gebruik gemaakt om een stapel cv’s op het bureau van haar gesprekspartner door te nemen toen ze alleen op kantoor was. Ze bekende geschokt en verbijsterd te zijn. Ze leken allemaal op de hare: een goede school, een goede GPA, studie in het buitenland, leidinggevende functies op de campus en een uitmuntende vrijwilligerservaring. Zij had alles goed gedaan, maar dat gold ook voor alle anderen.
Amerikanen krijgen vaak het verhaal voorgeschoteld dat goede cijfers om naar een goede universiteit te gaan, uitblinken op die universiteit en een paar voorgeselecteerde extra’s afvinken terwijl ze op school zitten, hen een goede baan zullen bezorgen. De waarheid is veel gecompliceerder dan dat. Mijn vriendin vond uiteindelijk een baan, maar het feit dat ze hetzelfde pad had gevolgd als al haar leeftijdsgenoten was niet het pad naar succes dat van haar werd verwacht.
Er zijn een aantal alternatieven voor de universiteit. Meer opties – meer geformaliseerde, door de samenleving gesanctioneerde opties – zouden nog beter zijn.
Duitsland is een welkom voorbeeld. Het Duitse leerlingschapprogramma erkent dat de universiteit niet voor iedereen is weggelegd en het land heeft leerlingschappen geïnstitutionaliseerd. Jonge mensen volgen een aantal lessen, maar gaan ook samen met leiders uit de industrie aan de slag in het veld. Het resultaat is een klas van hooggeschoolde werknemers die specifiek is afgestemd op de behoeften van de Duitse industrie. De leerlingen hebben een baan, de Duitse industrie heeft gekwalificeerde werknemers en iedereen wint.
Wilt u, of uw kinderen, meteen gaan studeren, of eerst in het leven springen?
-Erin Wildermuth
Erin is freelance schrijfster, fotografe en filmmaker. Ze is gepassioneerd over het overstijgen van partijpolitiek om pragmatische oplossingen te vinden voor sociale, economische en politieke problemen. Ze schreef artikelen in de Washington Times, de American Spectator, Doublethink en Scuba Diver Magazine. Haar vrije tijd besteedt ze aan duiken, snowboarden en het gulzig lezen van populaire non-fictie. Erin behaalde een mastergraad in Internationale Politieke Economie aan de London School of Economics.