NEW MOM verkent de briljante, verschrikkelijke, wonderbaarlijke, verwarrende realiteit van het moederschap voor de eerste keer. Het is voor iedereen die een nieuwe moeder wil worden, een nieuwe moeder is, een nieuwe moeder was, of echt goede redenen wil hebben om nooit een nieuwe moeder te worden.
“Nou, nu zit ik vast aan mijn baan,” sms’te mijn vriendin, samen met een foto van haar positieve zwangerschapstest. Ze was van plan binnen een jaar te vertrekken, maar voelde zich nu gevangen.
Hoe moeilijk is het om een nieuwe baan te vinden terwijl je zwanger bent? Hoewel het illegaal is om te discrimineren op basis van zwangerschap, vreesden veel vrouwen die ik voor dit artikel sprak dat een sollicitatiegesprek met een zichtbare buik, of zelfs het stellen van vragen over het zwangerschapsbeleid, van invloed zou zijn op de beslissing van een werkgever om iemand aan te nemen. Velen vreesden ook dat een zwangerschap hen in een nadelige positie zou kunnen brengen bij de salarisonderhandelingen, als gevolg van onbewuste (of bewuste) vooroordelen van de kant van een potentiële werkgever.
Een zwangerschap – of een verandering van baan – komt nooit gelegen. Maar aangezien Amerikaanse werknemers gemiddeld 4,2 jaar per baan hebben, is de kans groot dat die twee gebeurtenissen op een bepaald moment samenvallen, en er is geen goede of foute manier om daarmee om te gaan. Ik sprak met zeven vrouwen die werden aangenomen terwijl ze in verwachting waren, met drastisch verschillende ervaringen.
Emily, 32, branding executive
Maand zwanger toen ze werd aangenomen: 4
Waarom ze op zoek was: Ze was al een tijdje ongelukkig en besloot haar contract niet te verlengen. “Mijn beslissing had niets te maken met de zwangerschap, maar veel mensen gingen ervan uit dat dat wel zo was, en dat was nogal beledigend,” zegt ze.
Bedreigingen: “Zwanger zijn gaf me meer angst om weg te gaan, omdat ik betaald zwangerschapsverlof zou hebben gekregen als ik was gebleven. Maar ik zou niet opgewonden zijn geweest om weer aan het werk te gaan. Het was de juiste keuze.”
Haar nieuwe baan: Nog voordat ze haar vorige functie had verlaten, nam een nieuw bedrijf contact met haar op en wilde haar aannemen. Ze accepteerde. “Ik was heel open over mijn zwangerschap toen ze voor het eerst contact met me opnamen. Ze stuurden me een cadeaubon voor een kuuroord en een fles champagne – die ik natuurlijk niet kon opdrinken. Maar het liet me zien dat ze hun mensen goed behandelen,” zegt ze. “Het was duidelijk dat ze niets in de weg lieten staan om mij aan te werven: Een van de prikkels van het bedrijf om haar aan boord te krijgen, was dat ze haar ouderschapsverlof zouden geven – twee maanden volledig betaald. “
Grace, 34, maatschappelijk werker
Maand zwanger toen ze werd aangenomen: 1,5
Waarom ze op zoek was: “Mijn vorige baan was erg stressvol en ik wilde een tijdje vrij nemen om mijn volgende stap te bepalen. Ik probeerde ook al een tijdje zwanger te worden, en zodra ik ontslag nam, gebeurde het.”
Bedenkingen: “Als therapeut is het moeilijk om aangenomen te worden als je zichtbaar zwanger bent – wie wil er nieuwe cliënten toewijzen aan iemand die op het punt staat met verlof te gaan? Het is in sommige gevallen klinisch niet gepast.”
Haar nieuwe baan: Ze vond een vacature die haar perfect leek, maar toen ze op sollicitatiegesprek ging, was de baan al bezet. In plaats daarvan bood het bureau haar ter plekke een andere baan aan, en die nam ze aan. “Ik had het gevoel dat de klok tikte en dat dit mijn beste optie was,” zegt ze.
Hoe ze het nieuws bracht: zeven weken nadat ze was begonnen. “We hadden een personeelsvergadering over het zwangerschapsverlof van iemand anders, en het leek me raar om daarna niets meer te zeggen.”
De reactie van haar baas: “Ze vroeg of ik van plan was terug te komen na de baby, wat zenuwslopend was. Ik heb haar ja gezegd.” Twee weken later kreeg ze een miskraam. “Ik moest mijn leidinggevende bellen vanuit het ziekenhuis, om afspraken af te zeggen, zodat ze wist wat er aan de hand was. Toen ik heel kort daarna weer aan het werk kwam, leek het haar niet echt te interesseren hoe het met me ging.” Grace kreeg het gevoel dat de baan niet goed bij haar paste. Een paar weken later kreeg ze in een weekend een telefoontje van de HR-afdeling, met het voorstel om ontslag te nemen.
Twijfels: “Ik heb er geen spijt van dat ik ze over de zwangerschap heb verteld – ik had ze sowieso over de miskraam moeten vertellen omdat ik in het ziekenhuis lag. Maar ik heb er wel spijt van dat ik de baan zo snel heb geaccepteerd, zonder na te denken of het wel iets voor mij was. Ik voelde gewoon veel druk om zo snel mogelijk een baan te vinden.”
Anna, 32, leidinggevende ledenstrategie bij een financiële dienstverlener
Maand zwanger toen ze werd aangenomen: 6 maanden
Haar oude baan: Ze had een aantal jaren haar eigen adviesbureau gerund en was niet van plan daarmee te stoppen. Toen werd haar huidige bedrijf een klant tijdens haar eerste trimester. “Ik heb ze niet verteld dat ik in verwachting was, want het was maar een contract voor drie maanden, voor 20 uur per week. Mijn zwangerschap leek niet relevant,” zegt ze. “Alles wat ik voor hen deed was op afstand, dus zelfs als we videovergaderingen hielden, konden ze dat niet zien.”
Waarom ze op zoek was: Toen Anna en haar man een aanbetaling deden voor de kinderopvang, realiseerde ze zich hoe duur de baby zou worden. “Ik was trots op mijn eigen bedrijf en het ging goed, maar het gaf me niet de financiële flexibiliteit die steeds belangrijker werd”, zegt ze: Anna hield van het werk dat ze voor haar klant deed, en zag een toekomst voor zichzelf als voltijdse werknemer van het bedrijf. Haar baas had gelukkig hetzelfde idee, en stelde het nog diezelfde week voor tijdens een telefoongesprek.
Hoe ze het nieuws bracht: Meteen. “Ik wist dat het super ongemakkelijk zou zijn als ik het niet meteen zou vertellen,” zegt ze. “Mijn baas zou me later die week persoonlijk ontmoeten, en de aankondiging zou vanzelf komen.”
De reactie van haar baas: Ze maakte duidelijk dat het geen enkele invloed zou hebben op de beslissing om iemand aan te nemen. Anna is er ook van overtuigd dat het geen invloed had op haar salarisonderhandelingen, waar ze “heel blij mee was.”
Haar zwangerschapsuitkering: Ze begon officieel zeven weken voor haar uitgerekende datum, en het bedrijf geeft haar in totaal vier maanden vrij – twee maanden betaald verlof, plus arbeidsongeschiktheidsverlof en nog eens zes weken onbetaald.
Katherine, 31, ergotherapeut
Maand zwanger toen ze werd aangenomen: 2
Concerns: Katherine ontdekte dat ze zwanger was tussen haar eerste en tweede sollicitatiegesprek voor haar droombaan, en hield het geheim. “Het was nog zo vroeg dat ik het mijn familie nog niet eens had verteld”, zegt ze. “Ik heb wat onderzoek gedaan naar wat ik moest doen, en de heersende opinie was om te wachten tot ik een aanbod had gekregen. Ik vertelde het hen nadat ik de baan had geaccepteerd, aan het eind van mijn eerste trimester.”
De reactie van haar baas: “Ze was blij voor me en zei: ‘Maak je geen zorgen over de details, die regelen we wel.'”
De zwangerschapsuitkering: Ze wist dat ze niet in aanmerking zou komen voor de FMLA, dus rekende ze op zes tot acht weken onbetaald invaliditeitsverlof. Wat ze niet wist, was dat haar baan op het spel stond. Drie weken voor haar uitgerekende datum kreeg ze een e-mail met de mededeling dat ze werd “ontslagen”, volgens het bedrijfsbeleid dat werknemers geen onbetaald verlof mochten opnemen. “Het kwam erop neer dat ik mijn resterende betaalde vrije tijd – vijf dagen – kon opnemen en als ik aan het eind van die vijf dagen niet weer aan het werk zou gaan met een brief van een arts waarin stond dat ik ‘geschikt was voor het werk’, dan zou ik mijn baan verliezen”, zegt ze. “Ik ken geen arts die zo’n brief schrijft voor een vrouw vijf dagen nadat ze een baby heeft gekregen, vooral als ze een keizersnede heeft gehad, wat bij mij het geval was. HR vertelde haar dat ze opnieuw voor haar baan kon solliciteren, mocht ze “ervoor kiezen om weer aan het werk te gaan.”
Misgunnen: Geen. “Als ik terugkijk, weet ik nog steeds niet wat ik anders had kunnen doen”, zegt ze. “Toen ik mijn collega’s vertelde wat er was gebeurd, zei iedereen: ‘Dat is illegaal!’ Maar dat blijkt niet waar te zijn.”
Even erger: “Ze hebben ook mijn uitnodiging voor het bedrijfsfeest ingetrokken, dat een paar weken na mijn bevalling zou plaatsvinden – ik had al gereageerd en ik verheugde me erop al mijn oud-collega’s te zien. Toen kreeg ik te horen dat het feest alleen voor werknemers was. Ik weet dat het klein klinkt, maar het kwam bijzonder harteloos over.”
Dana, 34, merchandising manager
Maand zwanger toen ze werd aangenomen: 3 maanden
Waarom ze op zoek was: Dat was ze niet – totdat een start-up haar binnen haar eerste maand van de zwangerschap aanwierf. “Ik heb het onderwerp zwangerschapsbeleid pas aangesneden nadat ik een contract had gekregen, en ik heb het verwoord als een meer algemene vraag over een 401(k) en andere voordelen,” zegt ze. Omdat het bedrijf jong en klein was, was er nog geen formeel beleid, en ze accepteerde de baan “zonder te weten wat er zou gebeuren.”
Zorgen: “Ik wilde het zo lang mogelijk geheim houden, want ik wilde mezelf eerst bewijzen. Ik wilde niet de indruk wekken dat ik profiteerde van de voordelen van het bedrijf voordat ik in staat was een bijdrage te leveren”, zegt ze. Dat was niet gemakkelijk: “Ik was erg misselijk en verstopte veel boertjes. Ik herinner me dat ik het gebouw binnenliep en bad dat ik niet ziek in de lift zou staan.”
Hoe ze het nieuws bracht: Met vijf maanden, nadat een collega had bekendgemaakt dat ze vier maanden zwanger was. “De eerlijkheid van mijn collega – en de positieve ontvangst die ze kreeg – stelde me een beetje meer op mijn gemak,” zegt Dana. “Ik was nog steeds erg nerveus, maar ik dacht dat het er slecht uit zou zien als ik nog langer zou wachten.”
De reactie van haar baas: Beter dan Dana zich had kunnen voorstellen. “Toen ik het haar vertelde, zei ik: ‘Ik hoef niet veel tijd te nemen…’ en ze onderbrak me en zei: ‘Doe niet zo gek. We zullen je drie maanden betaald geven.’ Ik kon het niet geloven. Ik was zo opgelucht dat ik het niet eens hoefde te vragen.”
Jennifer, 30, digital marketing director
Maand zwanger toen ze werd aangenomen: 3
Waarom ze op zoek was: “Ik heb mijn vorige baan opgezegd zonder een nieuwe baan te hebben. Het was iets wat ik al maanden van plan was, maar het was nog steeds eng. Ik wilde gewoon een nieuwe start maken en de tijd nemen om te beslissen wat ik nu wilde gaan doen.” Zij en haar man hadden ook nagedacht over het stichten van een gezin, maar ze hoopte eerst een nieuwe baan te krijgen.
Toen kwam ze erachter: “Ik had een sollicitatiegesprek twee uur nadat ik de zwangerschapstest had gedaan. Ik dacht dat ik gek zou worden. Ik nam een douche, ging naar het gesprek en zei tegen mezelf dat ik het later wel zou verwerken: Haar tijdschema voelde krap aan, en ze wilde zo snel mogelijk iets vastleggen. Toen de gesprekken met één bedrijf serieus werden, vertelde ze dat pas nadat ze een aanbod van HR had gekregen. “Ik wilde niet dat het mijn vermogen om te onderhandelen zou beïnvloeden,” zegt ze.
Haar zwangerschapsuitkering: Na drie maanden bij het bedrijf, kwam ze in aanmerking voor hun betaald verlof beleid. “Dat werkte voor mij, want ik was pas drie maanden zwanger toen ik de baan aannam. Het voelt alsof ik de jackpot heb gewonnen.”
De reactie van haar baas: Een beetje vreemd. Vlak nadat ze was begonnen, zei haar baas dat ze teleurgesteld was dat Jennifer het nieuws niet eerder in het proces had verteld. “Ik denk dat het vanuit een goed punt kwam – ze wilde me laten weten dat het geen invloed zou hebben gehad op haar beslissing om haar aan te nemen – maar het liet een vreemde smaak in mijn mond achter,” zegt Jennifer. “Ik zou nog steeds niets anders hebben gedaan.”
Sarah, 35, productiedirecteur bij een start-up
Maand zwanger toen ze werd aangenomen: 7
Waarom ze op zoek was: “Mijn vorige baan leek een zeer vrouwvriendelijk bedrijf dat vrouwen steunde – totdat dat niet zo was”, zegt ze. Toen ze zwanger werd, werd haar zwangerschapsverlof een twistpunt. “We hadden geen HR-afdeling, en ik had geen enkele zekerheid of garantie dat ik überhaupt betaald verlof zou krijgen. Het was een stressvolle en enge tijd.”
Hoe ze het nieuws bracht: Ze was al zichtbaar zwanger toen ze begon te zoeken, maar haar eerste gesprekken werden allemaal via de telefoon gevoerd. Toen de gesprekken met verschillende bedrijven eenmaal gevorderd waren, vertelde ze het hen: “Ik wist dat ik op een gegeven moment naar een persoonlijk gesprek zou gaan, en het was duidelijk dat mijn zwangerschap niet van gisteren was.”
Hoe potentiële werkgevers reageerden: Positief, maar ze weet zeker dat het haar kandidatuur voor een paar functies heeft beïnvloed. “Niemand zei natuurlijk zoveel, maar ik kon tussen de regels door lezen,” zegt ze. “Eén bedrijf was me agressief aan het werven, en alle gesprekken waren veelbelovend. Toen ik vervolgens het kantoor binnenging en de CEO ontmoette, keek hij naar mijn buik en zei: ‘Dus, waarom zoek je nu een nieuwe baan?’ Ik wist toen meteen dat ik geen aanbod zou krijgen.”
Haar zwangerschapsuitkering: “Zelfs toen ik zeven maanden zwanger was, en mijn buik letterlijk de tafel voor me raakte, heb ik niet gevraagd naar het zwangerschapsbeleid. Maar mijn huidige bedrijf was heel duidelijk dat ze drie maanden betaald zwangerschapsverlof aanboden, omdat dat iets is waar ze trots op zijn.” Toch dacht ze niet dat het beleid op haar van toepassing zou zijn totdat ze een officieel aanbod deden. “Ik had het eerlijk gezegd niet verwacht. Het was ongelooflijk,” zegt ze. “Voor mij persoonlijk betekende het veel, maar het liet mij en de rest van het bedrijf ook zien hoeveel waarde ze hechten aan hun mensen.”
Email je gelddilemma’s, van de technische tot de psychologische, naar [email protected]