9 Beroep op medelijden drogredenen (“Ad Misericordiam”) Voorbeelden in het dagelijks leven

Er kunnen affiliate links op deze pagina staan, wat betekent dat we een kleine commissie krijgen van alles wat je koopt. Als een Amazon Associate verdienen we uit in aanmerking komende aankopen. Doe uw eigen onderzoek voordat u een online aankoop doet.

Als je probeert te bewijzen dat iets waar is, wat is dan het eerste waar je naar op zoek gaat?

Ik denk dat het eerlijk is dat de meeste mensen zullen zeggen dat bewijs of feiten de plek is waar ze beginnen als ze op zoek zijn naar de waarheid.

Maar, als je geen bewijs kunt vinden, waar ga je dan naar toe?

Je geeft het misschien op en concludeert dat wat je probeert te bewijzen, in feite niet waar is. Maar wat als jij iemand anders iets probeert te bewijzen en je weet gewoon dat het waar is?

Dit is een van de typen gesprekken waarin vaak een beroep wordt gedaan op de drogreden van het medelijden. Dit type drogreden doet een emotioneel beroep op iemand door hem te manipuleren iets te doen of te geloven door hem een emotie te laten voelen zoals angst, vreugde of medelijden. (Zie meer voorbeelden van dit beroep op emotie in dit artikel.)

In dit artikel gaan we dieper in op de definitie van een beroep op medelijden (ook wel bekend als “ad misericordiam”) en geven we 9 voorbeelden van wanneer je deze logische denkfout in het dagelijks leven kunt tegenkomen.

Laten we beginnen.

Wat is een beroep op medelijden?

Traditioneel bekend als de “ad misericordiam” drogreden, is een beroep op medelijden een onlogisch redeneerpatroon dat probeert andere mensen te beïnvloeden door middel van een emotioneel pleidooi. In de wereld van de logische drogredenen valt deze in de categorie “red herring”.

Deze tactiek wordt vaak gebruikt door mensen die een gebrek aan bewijs hebben om hun bewering te ondersteunen in een poging om de aandacht van mensen af te leiden van de eigenlijke premisse van het argument.

Deze logische denkfout kan met succes worden toegepast omdat mensen in de meeste gevallen menselijk lijden zoveel mogelijk willen beperken bij het nemen van beslissingen. We willen elkaar niet kwetsen of mensen zien lijden in het leven, dus handelen we daarnaar. Denk eens aan de volgende kwesties:

Of bedenk eens hoe snel het Amerikaanse Rode Kruis en andere organisaties in actie komen na een natuurramp. We zijn allemaal om verschillende redenen op de een of andere manier begaan met menselijk lijden:

Dit alles wil zeggen dat we allemaal ergens op een spectrum liggen van het geven om andere mensen, waarbij de overgrote meerderheid van de bevolking relatief hoog op het spectrum terechtkomt.

Daarom nemen we vaak beslissingen met menselijk lijden in ons achterhoofd – we willen goed redeneren om het ongemak te verlichten. En hoe meelevender iemand zich voelt, des te groter is de kans dat hij op basis van dit emotionele type redenering handelt.

En nu de beroep op medelijden drogreden.

Mensen die deze weg bewandelen in een argument proberen mensen zich slecht te laten voelen voor iets of iemand om hen op een bepaalde manier te laten handelen, die in het voordeel is van degene die de bewering doet.

Laten we eens kijken naar een paar voorbeelden die bekend kunnen klinken uit het dagelijks leven.

9 Voorbeelden van een beroep op medelijden (“Ad Misericordiam”) in het dagelijks leven

“Leraar, ik verdien het dat mijn onvoldoende voor dit tentamen komt te vervallen, want ik was ziek het weekend voor het tentamen en mijn hond is overleden en ik heb een auto-ongeluk gehad, dus ik heb niet zo veel kunnen studeren.”

In dit geval gebruikt de student een irrelevant argument in een poging om de leraar medelijden met hem te laten hebben. De waarheid is dat de student al die tijd had moeten studeren in plaats van alles tot het laatste moment uit te stellen, wat betekent dat zijn recente reeks van pech niet had mogen resulteren in een onvoldoende. En als zijn omstandigheden echt nijpend waren, had hij om uitstel moeten vragen voordat hij aan het tentamen begon.

Studenten kunnen hun toevlucht nemen tot dit middel als ze geen relevante feiten kunnen aandragen die hun argument voor een hoger cijfer ondersteunen. Als leraren echter zouden vallen voor het beroep op medelijden, zouden er veel meer leerlingen met een tien zijn.

“Je moet de verdachte niet schuldig verklaren omdat hij kinderen heeft die hun vader nodig hebben.”

Het is waar dat veel gezinnen door opsluiting zonder vader komen te zitten, en dat heeft op de lange termijn zeer negatieve gevolgen voor de kinderen. Maar betekent het hebben van kinderen dat mensen moeten worden gespaard van opsluiting als gevolg van hun misdaden?

De negatieve gevolgen van opsluiting door ouders voor kinderen moeten in aanmerking worden genomen voordat een misdrijf wordt gepleegd. Als een zaak eenmaal voor de rechter komt, is het feit dat de verdachte kinderen heeft niet relevant voor de aanklacht. In dit geval ontwijkt de argumenterende persoon dus de relevante feiten en doet hij een beroep dat puur op emoties is gebaseerd.

3. Beroep op medelijden in de medische wereld

In zijn boek Critical Thinking for Addiction Professionals geeft Michael Taleff een voorbeeld van een beroep op medelijden waar medische professionals vaak mee te maken krijgen, vooral degenen die op het gebied van verslaving werken.

In zijn onderzoek ontdekte hij dat medische professionals die werken in klinische afkickprogramma’s vaak te maken krijgen met patiënten die smeken om opioïde verdovende middelen om ongefundeerde pijn te verzachten. Of ze smeken om stemmingsverbeterende medicatie om “ongemakkelijke ontwenningsverschijnselen te verminderen” lang nadat de ontwenningsperiode voorbij is.

Omdat sommige medische medewerkers het moeilijk vinden om nee te zeggen tegen iemand die lijkt te lijden, worden soms medicijnen op recept verstrekt aan patiënten die bezig zijn hun verslaving aan precies die medicatie te overwinnen, met een terugval tot gevolg.

In deze gevallen overtuigen patiënten medisch personeel dat de emoties van hun patiënten als voldoende dwingend bewijs erkent om de beslissing te nemen een medicijn te verstrekken. Dit betekent dat het personeel in deze gevallen wordt gemanipuleerd door iemand die een beroep doet op hun emoties.

“U moet mij aannemen omdat ik het geld echt nodig heb om mijn gezin te onderhouden.”

Er zijn genoeg mensen in de wereld die moeten werken om hun gezin te onderhouden, dus dit is geen reden om iemand aan te nemen. Managers zijn op zoek naar mensen die geschikt zijn voor de baan met relevante kwalificaties, opleiding en ervaring.

Door te beweren dat je de beste kandidaat bent vanwege je eigen behoeften, krijgt iemand misschien medelijden met je als je situatie extreem is, maar het is waarschijnlijk niet overtuigend genoeg om in je vaardigheden te investeren, tenzij ze verwant en geschikt voor de functie zijn.

Vragen om bijdragen

Je hebt vast wel eens reclamespotjes op televisie gezien van hongerende kinderen die in extreme armoede leven in derdewereldlanden. In deze reclamespotjes wordt vaak om een maandelijkse bijdrage gevraagd om het lijden te verlichten van de kinderen die in hun 60-seconden durende oproep worden afgebeeld om uw donatie te vragen.

Oproepen als deze kunnen hun geloofwaardigheid verliezen wanneer ze aan een logisch publiek worden getoond, omdat ze niet ingaan op de kosten van de donatie (d.w.z. hoeveel van uw geld gaat direct naar het helpen van de kinderen en hoeveel wordt betaald voor de reclame waarnaar u kijkt) of de aangetoonde effectiviteit van hun programma.

Verder vertrouwt dit argument alleen op emotionele aantrekkingskracht. En, wanneer gekoppeld aan emotionele taal, een luisteraar rationele reactie wordt verminderd en ze worden aangemoedigd om instinctief te handelen op hun emoties. Enkele voorbeelden van emotioneel taalgebruik in dit geval zouden zijn:

Woorden als deze kunnen het gevoel van een betoog veranderen en een emotionele reactie oproepen.

In de media

Ik keek onlangs naar The Circle en merkte een beroep op medelijden drogredenen op wanneer de hoofdpersoon, Mae, op een feestje met een collega praat. Hun gesprek (dat begint op 39:20 in de film) eindigt als volgt:

Medewerkster: Op dit moment werk ik aan Child Track. Het programma beschermt kinderen tegen roofdieren. Op het moment dat een kind niet is waar het hoort te zijn, gaat er een alarm af en kan het kind binnen 90 seconden worden opgespoord.

Mae: Wow. Dragen ze een armband of…?

Co-werker: We plaatsen chips in hun botten.

Mae:

Co-werker:

Mae: Je bent…je bent serieus?

Co-werker: Ik ben serieus over het onmiddellijk verminderen van ontvoering, verkrachting, en moord met 99%.

Mae reageert hierop met een blik van instemming, alsof te zeggen, “oh, natuurlijk willen we kinderen veilig houden.”

In dit voorbeeld had de medewerkster geen hard bewijs dat dit programma zal werken, maar suggereert ze dat ze gaan proberen de fysieke kosten te betalen om de chip in de botten van kinderen te plaatsen en kinderen hun onafhankelijkheid te laten opofferen voor dit programma in de hoop dat het de kinderontvoeringen met 99% zal verminderen. Ze doet een beroep op medelijden door te suggereren dat Mae haar bezorgdheid over de veiligheid van kinderen zou moeten delen, wat Mae vervolgens erkent.

“Agent, geef me alstublieft geen bon, ik haastte me naar huis om mijn echtgenoot te helpen voor ons zieke kind te zorgen.”

Hoewel ik in deze situatie waarschijnlijk ook te hard naar huis zou rijden, is het excuus voor te hard rijden irrelevant voor het feit dat de persoon de wet overtrad. De politieagent proberen medelijden met hem te krijgen omdat hij thuis een ziek kind heeft, is daarom waarschijnlijk niet voldoende reden om hem een bekeuring te besparen.

In dit voorbeeld is het beroep op medelijden niet noodzakelijkerwijs irrationeel of misleidend, het probleem ligt in het feit dat de impact van het beroep een emotionele belasting met zich mee kan brengen die veel groter is dan de huidige dialoog verdient en de respondent afleidt van de relevante overwegingen die aan de orde zijn. Als zo’n beroep misleidend is, kan het andere mensen ertoe brengen beslissingen te nemen die ze niet zouden moeten nemen.

Stel eens dat bovenstaand voorbeeld wordt veranderd in: “Agent, geef me alstublieft geen bon, ik moet snel naar het ziekenhuis want mijn kind ligt op zijn sterfbed en heeft nog minder dan een uur te leven.”

Als dit als excuus zou worden gebruikt en het zou niet waar zijn, dan zou het een beroep op medelijden zijn in de vorm van een drogreden, en het feit dat de agent zijn eigen afweging moet maken, is waar het problematisch kan zijn om aan de ontvangende kant van dit soort argumenten te staan.

“Scholen moeten makkelijkere toetsen geven, omdat leraren niet begrijpen hoe groot de emotionele pijn is die leerlingen voelen als ze een slecht cijfer krijgen.”

Uit studies is gebleken dat slechte cijfers samengaan met depressie. Dit betekent echter niet noodzakelijkerwijs dat het zakken voor een toets de directe oorzaak is van symptomen van depressie.

Het argument dat leerlingen emotionele pijn voelen en daarom op school minder uitgedaagd moeten worden, is een drogreden, omdat er waarschijnlijk andere factoren een rol spelen bij de emoties van adolescenten. Bovendien is het uitdagende aspect van toetsen belangrijk om leerlingen te helpen leren en zich voor te bereiden op een loopbaan in de echte wereld.

“Ik zou geen gevolgen moeten ondervinden van de klachten die tegen mij zijn ingediend wegens seksuele intimidatie. Ik ben een bekende atleet die deze school een goede reputatie bezorgt.”

In dit geval probeert de spreker de gevoelens van mensen te manipuleren om straf te ontlopen. Het medelijden dat men met de spreker kan hebben of de gevoelens die men heeft over de reputatie van het sportprogramma van de school zijn echter niet relevant voor de omstandigheden van de spreker.

In plaats van een steekhoudend argument te presenteren met bewijs dat hij zich niet schuldig heeft gemaakt aan seksuele intimidatie, valt de sporter terug op het oproepen van emoties bij zijn publiek om hen ervan te overtuigen dat hij niet gestraft hoeft te worden.

Eindgedachten over het beroep op medelijden

Een beroep op medelijden kan heel krachtig zijn. Als je medelijden oproept bij je publiek, nodig je hen uit om zich op een visceraal niveau te identificeren met wat je zegt, waarbij je alle intellectuele filters loslaat die ze gewoonlijk gebruiken, zoals onzekerheid en logica.

Het gebruik van dit soort argumenten kan onethisch zijn als je je toehoorders niet toestaat om je argument rationeel te overwegen voordat ze bepalen hoe ze verder moeten gaan zonder dat er emoties aan te pas komen. Daarom is het belangrijk om medelijden te vermijden als je een bewering probeert te doen. Bovendien zal deze tactiek aan eventuele logisch denkenden laten zien dat je geen concreet bewijs hebt voor je argument.