Misschien hebt u het stuk van de begrotingsdirecteur van het Witte Huis over MAGAnomics in de Wall Street Journal van donderdag gelezen.
Hierin schetst Mick Mulvaney het plan van president Donald Trump om te komen tot een groei van 3% van het bruto binnenlands product – wat volgens hem de natuurlijke staat van de Amerikaanse economie is.
Als u het niet hebt gelezen, hoeft u zich daar geen zorgen over te maken. Je hoeft echt alleen maar bekend te zijn met een klassieke “South Park” aflevering om te begrijpen waarom Mulvaney’s concepten niet werken. De economische dingen kunnen we onderaan deze post invullen. Geloof me: Het is gemakkelijk op te pikken.
Mulvaney gelooft dat het verlagen van belastingen voor de rijken, het snijden in het welzijnsbudget, het investeren in fossiele brandstoffen, en het pesten van onze handelspartners ervoor zal zorgen dat de economie op magische wijze weer zal groeien. Doe al die dingen, en BAM, 3% groei. Het is een magisch elixer.
Dit klinkt heel erg als het businessplan dat de Onderbroeken Gnomen hebben geschetst in aflevering 17 van het tweede seizoen van South Park. In die aflevering gelooft Tweak, een overcafeïneerde lagere-schooljongen, dat iemand zijn ondergoed steelt. Iedereen denkt dat hij gek is, totdat ze erachter komen dat er in werkelijkheid kabouters zijn onderbroeken stelen om “winst te maken.”
Hun bedrijfsplan is als volgt:
- onderbroeken stelen
- ?
- winst maken
Het spreekt voor zich dat dit absurd is. De kabouters weten eigenlijk niet hoe de onderbroek winst maakt of wat de werkelijke waarde ervan is. Ze denken alleen dat het stelen van ondergoed het magische elixer is. Het is gewoon het plan dat ze kennen, en dus zullen ze zich eraan houden.
Screenshot, Youtube
Terug naar Mulvaney. Het plan dat hij schetst klinkt vrij bekend. Het grijpt terug op een tijd waarin hij en veel van de andere leden van de regering trotse, jonge Republikeinen waren: de tijd van president Ronald Reagan.
Toen beloofde de Gipper veel van wat Mulvaney nu belooft. De wereld was afhankelijk van fossiele brandstoffen (en was nog maar net bekomen van een rampzalige energiecrisis in de jaren zeventig), belastingverlagingen waren in aantocht en de federale begroting werd in stukjes en beetjes gesneden door Republikeinen die de excessen van bijstandskoninginnen aan de kaak stelden door cheques te innen en in hun Cadillacs rond te rijden.
Dus Mulvaney’s eerste fase is eenvoudig: Maak Amerika weer zoals Reagan’s Amerika.
Gevangen met je onderbroek
Het probleem, natuurlijk, is fase twee. Het eigenlijke deel dat het geld oplevert. Mulvaney denkt dat als hij alle Reagan-elementen samenvoegt, de economie gewoon weer magisch zal groeien, net zoals de kabouters denken dat ze winst zullen maken als ze ondergoed stelen.
Maar het probleem is dat in Reagan’s tijd mensen veel krediet gaven aan belasting- en begrotingsverlagingen die ofwel niet echt werden gerealiseerd ofwel uiteindelijk moesten worden teruggedraaid omdat ze de economie schaadden.
We kennen het hele verhaal van hoe Reagan’s beleid geen fase twee genereerde dankzij de man die Mulvaney’s baan had in Reagan’s tijd. Zijn naam is David Stockman, en hij legde het hele smerige verhaal van Reagan’s begroting uit in The Atlantic.
Daarin erkende hij eenvoudig: “Niemand van ons begrijpt echt wat er aan de hand is met al deze cijfers.”
Stockman ging naar Washington klaar om te snijden, snijden, snijden – net zoals Mulvaney beschrijft dat hij graag zou willen doen – maar de realiteit was dat hij niet kon snijden in programma’s die daadwerkelijk een zinvol verschil maakten voor de begroting. Die programma’s hebben weinig te maken met welzijn en meer met de heilige koeien waarvan Trump zelf heeft gezegd dat hij ze zal verhogen of met rust zal laten: defensie, Medicaid en Sociale Zekerheid.
Als je daar niet in snijdt, snij je in bupkis.
En zelfs buiten die programma’s is het bijna onmogelijk om te bezuinigen op de programma’s die je wel wilt bezuinigen, vond Stockman. “Hebzucht kwam op de voorgrond” bij de onderhandelingen, zei hij, en belangengroepen en politici sloten de ene na de andere deal om hun favoriete programma’s in de begroting te houden. Dat wil zeggen, veel van wat Reagan wilde, werd niet gedaan.
Van The Atlantic, waarin Stockman wordt geciteerd:
“Ik geloof niet meer zo in de momentumtheorie,” zei hij. “Ik geloof in institutionele inertie. Twee maanden van reactie kan niet op tegen vijftien jaar van politieke infrastructuur. Ik heb het over K Street en alle belangengroepen in deze stad, de gemeenschap van belangengroepen. We hebben het min of meer verdoofd, maar het is gewoon ondergronds gegaan voor de winter. Het zal terugkomen … Kunnen we winnen? Veel hangt af van de gebeurtenissen en geluk. Als we pech hebben, een opflakkering in het Midden-Oosten, een schandaal, dan kan het allemaal in duigen vallen.”
Met andere woorden, Reagan claimde overwinningen, maar het waren kleine. Wat de belastingen betreft, is het ook goed te bedenken dat Reagan na zijn belastingverlaging in 1981 in 1982 en 1983 gedwongen werd zichzelf terug te draaien vanwege de federale schuld.
Wil de echte fase 2 alstublieft opstaan
Dus dan blijft er nog één vraag over. Wat heeft de groei van Reagans Amerika eigenlijk teweeggebracht? Het antwoord is niet magisch; het is eigenlijk heel tastbaar. Dit zijn tenslotte cijfers.
Wat de economie in de jaren tachtig echt deed groeien, was de verbazingwekkende kracht van de demografie van ons land.
“In de jaren tachtig kwamen babyboomers in de beroepsbevolking, en veel vrouwen kwamen ook voor het eerst in de beroepsbevolking terecht,” vertelde Lee Branstetter, econoom bij Carnegie Mellon, in februari aan Business Insider. “Dat resulteerde in een toename van de beroepsbevolking met 1,7%, en door de technologische vooruitgang groeide ook de productiviteit met ongeveer 1,7%.”
Daar komt je BBP-groeicijfer van 3% vandaan. Toch niet zo magisch.
Wat we zouden moeten doen, is mensen de middelen geven om goedbetaalde banen te krijgen door opleidingsprogramma’s te financieren en in onderwijs te investeren. Dit kan de productiviteit verhogen en onze beroepsbevolking moderner maken.
In plaats daarvan houden we de immigratiestroom (nieuwe werknemers) tegen en snijden we in de bijstand, wat betekent dat mensen geen dingen kunnen kopen. Aangezien onze economie bestaat uit mensen die dingen kopen (80% consumentenbestedingen), helpt dit ook niet.
En even ter informatie over belastingverlagingen:
CBPP
Hulde aan Trey Parker en Matt Stone voor deze waardevolle les in economie.