Ik vind het belangrijk om dit te beginnen met te verduidelijken dat ik niets tegen de True Mirror heb. Als een consumentenproduct is het onschadelijk, zelfs nobel in zijn heldere ambitie: de waarheid vertellen. Met zijn volumineuze zwarte frame is hij dieper dan de gemiddelde spiegel, zoals een doos, maar met slechts 10 kubieke centimeter is hij verder onopvallend. Het belangrijkste is dat hij maar één eenvoudige taak heeft, namelijk het gezicht onthullen van iedereen die erin kijkt – niet omgedraaid, zoals in elke oude spiegel, maar zoals het gezicht aan anderen verschijnt. Het linkeroor rechts, het rechteroog links, de kromme neus zo krom als hij op klaarlichte dag lijkt. Daarom heb ik niets tegen de spiegel zelf, hoe zou dat kunnen? De ijzingwekkende resultaten zijn niemands schuld, behalve die van mezelf.
“Erin kijken is alsof je jezelf voor de eerste keer ontmoet.” Zo werd de ervaring van de Ware Spiegel vele jaren geleden voor het eerst aan mij uitgelegd – een beschrijving die ik nooit zou vergeten. Hoe verontrustend, dacht ik, en toen: Ik moet het zien. Het zou een tijdje duren voordat ik op een verdedigbare reden zou stuiten om er een aan te schaffen, maar toen kwam Vanity Month op manrepeller.com, en eindelijk was de tijd nabij.
Toen de Ware Spiegel arriveerde, verspreidde het nieuws zich snel over het kantoor. Niemand, behalve iedereen, wilde hem zien, maar ik liet ze wachten terwijl ik het vreemde apparaat zelf inspecteerde. Volgens zijn website, “wordt gevormd door het nemen van twee speciale ‘front-surface’ spiegels en ze samen te voegen op precies 90 graden om een naadloos, driedimensionaal, niet-omgekeerd beeld te vormen.” Het resultaat is een spiegel in de vorm van een hoek van een kamer, die uw typische spiegelbeeld omkeert (d.w.z. wanneer u uw rechterhand optilt om uw rechterwang aan te raken, onthult de spiegel een hand aan de linkerkant van uw gezicht). Met andere woorden, het is een totale mindfuck. Maar ik heb gewacht om zelf eens goed te kijken.
“Ik heb het gevoel dat ik scheef ga staan,” zei MR Managing Editor Gyan zenuwachtig toen ik haar in de modekast riep om eens te kijken. “Want op veel foto’s heb ik één wenkbrauw omhoog, maar in de spiegel zie ik het niet. Hoe komt dat?” Ze naderde de opstelling die ik had gemaakt bij de ijdelheidstafel (haha) en nam plaats. Ze was even stil, hield haar hoofd heen en weer. “Het doet pijn aan mijn hersenen!” Ze leek bedroefd, en lachte toen. “Ik heb het gevoel dat ik op een stoel zit die opzij staat. Ik heb één klein oog en één reuzenoog. Ik voel me net een Picasso-schilderij!”
Maar als welwillende dronken meisjes in een kroegbadkamer was geen van ons het eens met elkaars kritische beoordelingen.
Ter verdediging van Gyans gezicht: ze is beeldschoon, maar het eerste wat de Ware Spiegel onthult, zo zouden we allemaal snel leren, zijn de kleinste asymmetrieën in het gezicht. En het doet dit door het onzichtbare orkest van tikken en kantelen te stoppen dat we uitvoeren om recht te zetten wat ons in een normale spiegel scheef voorkomt. Zonder het, ziet ons gezicht er verkeerd uit. (Fout!) Dit kan ook gebeuren met foto’s, maar die zijn ook niet per se nauwkeurig – ze vlakken ons af, terwijl spiegels dat niet doen, en daarom is de True Mirror zo discombobulating.
Enige andere eerste reacties erop:
Nora, partnerschapsredacteur: “Dit is zo raar! Het is net een lachspiegel. Dit doet pijn aan mijn hersenen. Staat mijn hoofd nu scheef? Zie je dat ik er scheef uitzie? Oh mijn god…ik kan niet wegkijken! Ik moet dit overwinnen.”
Amalie, sociaal redacteur: “Ik haat dit. Een van mijn wangen lijkt zo hangend! Ik praat ook uit één kant van mijn mond. Ah het is zo raar om mijn mond te zien bewegen! Dit doet me denken aan: ik wist dat ik uit één kant van mijn mond praatte toen ik een kind was en ik probeerde gezichtsoefeningen te doen om het te verhelpen. Het werkte duidelijk niet.”
Crystal, Operations Manager: “Ik zie er niet zo anders uit! Wacht. Ik heb het gevoel dat de ene kant van mijn kaak groter is dan de andere? Eigenlijk voel ik me hier goed bij.”
Harling, Fashion Director: “Oh mijn god. Wauw. Dit bevestigt dat mijn gezicht heel rond is – veel ronder dan in welke spiegel ik ooit heb gezien. Ook is een van mijn wangen hoger dan de andere. Mijn neus staat ook een beetje scheef. En een van mijn wenkbrauwen is een hele centimeter hoger dan de andere. Ik zie eruit alsof ik constant aan het twijfelen ben. Waarom heb je me hier nooit op gewezen?”
Een greep uit de dingen die ik ontdekte: de linkerkant van mijn gezicht is smaller dan de rechterkant (net als de gelaatstrekken??); mijn mond zit niet op een plat vlak maar helt iets naar beneden en naar rechts; mijn rechteroog is lager dan mijn linker.
Maar als welwillende dronken meisjes in de badkamer van een bar, was geen van ons het eens met elkaars kritische beoordelingen. In feite kon ik geen enkele asymmetrie ontdekken in een van de gezichten die ik in de kledingkast opriep, ondanks ieders aandringen op het bestaan ervan. Dit zette ons allemaal aan het denken: Als we allemaal onbewust elkaars asymmetrie corrigeren, zoals we bij onszelf doen in een normale spiegel, welke “waarheid” onthult de Ware Spiegel dan eigenlijk? Je weet wel, afgezien van de tedere zelfobsessie die blijkbaar door al onze aderen stroomt. (Ik beweer dat er niets mis is met nieuwsgierig zijn naar je eigen domme gezicht – het is altijd bij je en belast met het projecteren van je innerlijke wereld.)
Het echte antwoord op de waarde van de Ware Spiegel, althans voor mij, kwam toen de zelfkritiek eenmaal op de achtergrond raakte van de eigenlijke ervaring. (Dit is vaak het antwoord, nietwaar?) Het is bizar om je gezicht op deze manier in drie dimensies te zien bewegen. Het geeft je hersenen het gevoel dat je naar een andere persoon kijkt en herinnert je er zo aan dat je in feite een persoon bent. Anders dan hersenen en een paar ogen die passief de wereld ontvangen als een cameralens. Ik was me er niet van bewust dat ik deze specifieke herinnering nodig had, maar nogmaals, ik ben zo vaak verrast door wat ik nodig heb.
Als je op zoek bent naar dit soort waarheid, raad ik je aan een kijkje te nemen.
Collages door Madeline Montoya.