Zintuigen
De zintuigen van slangen verschillen op unieke wijze van die van zoogdieren en andere dieren. In tegenstelling tot zoogdieren, die vooral op hun zicht en gehoor vertrouwen, vertrouwen slangen vooral op hun reuk- en tastzintuigen. Zij hebben geen beweegbare oogleden, maar doorzichtige kapjes, die “brille” worden genoemd, als oogbedekking. Hierdoor is hun oogbeweging vrij beperkt. Zij hebben ook geen uitwendig oor, middenoor of trommelvlies (trommelvlies). In plaats daarvan gebruiken zij een klein gehoorbeentje, de “columella” genoemd, om trillingen van geluidsgolven door de grond op te vangen. Ze kunnen wel geluidsgolven opvangen die door de lucht worden geleid, maar alleen bij zeer lage frequenties.
Slangen ruiken ook op een heel andere manier dan zoogdieren. Zoogdieren brengen luchtdeeltjes in contact met de reukzenuwen door ze via de neusgaten in de neusholten in te ademen. Slangen hebben zowel neusgaten als neusholten, maar die worden niet gebruikt om te ruiken. In plaats daarvan is de flikkerende tong eigenlijk een reukorgaan. Er is een klein orgaan op het dak van de mondholte dat het “vomeronasaal orgaan”, of “Jacobson’s orgaan” wordt genoemd. De gevorkte tong wordt gebruikt om minuscule luchtdeeltjes in contact te brengen met dit orgaan, en de slang neemt dan de geur waar en identificeert die als prooi, roofdier of anderszins. Dus, in tegenstelling tot zoogdieren, wordt de tong niet gebruikt om te proeven of te helpen bij het slikken, maar gewoon als bijkomend reukorgaan.
Sommige slangen hebben ook een “zesde zintuig” waarop zoogdieren en zelfs andere reptielen niet kunnen bogen. Adders, ratelslangen en andere leden van de slangenfamilie die bekend staat als de “pit vipers” hebben speciale putjes tussen hun ogen en neusgaten. Deze putjes worden gebruikt om minieme temperatuurveranderingen waar te nemen in de vorm van infrarode stralen, als hulpmiddel bij het lokaliseren van warmbloedige prooien, zoals knaagdieren. Een pit heeft twee kamers. De binnenkamer is natuurlijk de interne temperatuur van de slang zelf. De buitenkamer warmt op wanneer zij zich in de nabijheid van een warmtebron bevindt, en de slang is dan in staat het temperatuurverschil tussen de twee kamers te detecteren. Dit systeem is zo nauwkeurig dat pit adders in staat zijn om temperatuurveranderingen van slechts 0,002° Celsius te detecteren.
Integument
Slangen zijn, net als alle reptielen, bedekt met schubben die hen beschermen tegen schuren of uitdroging. De schubben op de boven- en zijkant van de slang zijn kleiner en dunner dan die op de buikzijde. De dikke, grote schubben op de buik worden “scutes” genoemd, en zij helpen bij de bescherming en ondersteuning van de weefsels die in contact staan met de grond. De schubben kunnen zeer kleurrijk zijn en interessante patronen vormen. In tegenstelling tot de meeste andere dieren, is er geen manier om een mannetje van een vrouwtje te onderscheiden op basis van kleur, omdat ze er uitwendig bijna altijd hetzelfde uitzien.
Hoewel slangen vaak worden beschreven als “slijmerig”, is hun huid in feite zeer droog. In feite hebben ze slechts twee huidklieren – een paar anale geurklieren die een stof afscheiden die wordt gebruikt om een partner aan te trekken, bescherming te bieden tegen roofdieren, en territorium af te bakenen. In tegenstelling tot andere dieren, blijven slangen groeien tot de dag dat ze sterven. Daarom vervellen slangen regelmatig in een proces dat “ecdysis” wordt genoemd. Vóór het vervellen krijgt de slang een licht blauwachtige tint en zien de ogen er troebel uit. Dit wordt veroorzaakt door vocht dat zich tussen de huidlagen bevindt. Onder andere mijten, ondervoeding en trauma kunnen dysecdysis, of abnormale vervelling, veroorzaken.
Slangenfeiten
Het soort tanden van een slang kan verschillen, afhankelijk van de methode die wordt gebruikt om een prooi te vangen en te doden. Er zijn drie soorten slangentanden:
– Constrictor
– Groeftandtandtand
– Holtandtandtand