Bespaar geld met DIY Hay Feeders

Het delen van het ontwerp van hooi feeders voor ronde balen en de logistiek van het voeren van hooi aan schapen in de winter.

Verschillende bedrijven bieden ronde balen hooivoeder voor schapen aan. Ze hebben allemaal één eigenschap gemeen: ze kosten veel geld. Ik gebruik al twee decennia zelfgemaakte hooivoederbakken van veepanelen. Het oorspronkelijke idee kreeg ik meer dan 20 jaar geleden toen ik bij een Polypay schapenfokker in Vermont aan de oever van de Connecticut River ging kijken. Ik zou hem graag de eer geven, maar zijn naam is me ontschoten en ik kan geen vermelding van zijn boerderij vinden. Ik heb zijn ontwerp in de loop der jaren verfijnd. Ik ben ook van een aantal ontwerpen afgestapt, en ook die zullen deel uitmaken van dit artikel.

Velen van u zijn waarschijnlijk bekend met een feedlot paneel, deze zijn de basis van mijn ontwerp. Het zou kunnen worden genoemd vee of vee panel bij uw boerderij winkel. Dergelijk paneel is 16 voet lang door 48 of 50 duim hoog, en kost ongeveer 20 dollar. Het gaas meet gewoonlijk vier duim horizontaal en acht duim verticaal. De bodem kan smallere rijen gaas hebben. Ik snijd verspringende gaten in het paneel. Dit zal neerkomen op drie rijen met gaten die acht bij acht duim zijn. Ik gebruik een schijfmolen om de gaten te snijden en dan de ruwe randen met het zelfde glad te maken. Vervolgens buig ik het paneel zo dat beide uiteinden elkaar raken. Ik gebruik drie drie duim snap ringhaken om de einden te verbinden en de voederplaats is gedaan. (Vroeger gebruikte ik kleinere haken, maar ik ontdekte dat die te gemakkelijk verbuigen als er druk op komt te staan en ook moeilijk te openen zijn als je de feeder wilt openen met het hooi er nog in). Ik heb nu een feeder die ongeveer 30 dollar kost, wat veel minder is dan de paar honderd dollar die de meeste ronde balen feeders kosten.

U kunt de voederbak dan openen en rond een ronde baal leggen die op zijn platte kant zit, of u kunt hem gesloten laten en de voederbak over de ronde baal tillen. Als uw balen in een net gewikkeld zijn, raad ik u aan het net te verwijderen voordat u de feeder er omheen doet. Als de balen met touwtjes bij elkaar worden gehouden, kunt u beide kanten op. In het begin, als de baal net is opgezet, kunnen de schapen in principe op alle plaatsen in het gaas eten. Naarmate ze dieper in de baal graven, komen de betere gedeelten van het hooi pas beschikbaar als een schaap zijn kop in een van de gaten van acht bij acht steekt. Bij mijn Texelse schapen met grote koppen die ik twintig jaar geleden fokte, kwam het wel eens voor dat hun kop klem kwam te zitten, vooral wanneer twee schapen door hetzelfde gat probeerden te eten. Dat is niet meer voorgekomen sinds ik Witte Dorper schapen heb. Wanneer ongeveer de helft of tweederde van de baal is opgegeten, worden de betere delen van het hooi minder toegankelijk. Aangezien mijn schapen met gras gevoed worden en ik de consumptie wil stimuleren, draai ik de baal om door de hele voederbak om te draaien met de baal erin. Nu ligt de rest van de baal waarschijnlijk schuin in de voederbak, waardoor de betere delen van de resterende baal weer beschikbaar komen. Er is ook afval – ik schat tot tien procent. Het afval bestaat meestal uit de stengelige delen van het hooi. Als ik hooi in de schuur voer, gebruik ik dat afval als strooisel. Stro, het strooisel dat ik het liefst zou gebruiken, is in mijn streek te duur en duurder dan hooi van de eerste snede.

Als het weer en de bodemgesteldheid het toelaten, geef ik er de voorkeur aan mijn hooi buiten in de wei te voeren. Mest en vooral urine, wanneer die rechtstreeks in de wei wordt gedeponeerd in plaats van mest uit de stal uit te strooien, hebben op die manier meer waarde omdat er minder voedingsstoffen verloren gaan. Wanneer ik hooi buiten in de wei voer, ligt er altijd wat hooi rond de voederbak opgestapeld. Ik verdeel dat hooi altijd met een vork, zodat het de weide niet verstikt wanneer die in het voorjaar begint te groeien. Ik gebruik ook een nieuwe plek voor elke nieuwe hooibaal, op die manier worden de voedingsstoffen zo gelijkmatig mogelijk verdeeld. Ik geef de voorkeur aan het voederen van hooi op die delen van de weide waar ik het komende seizoen hooi zal maken of die goed beschermd zijn tegen de elementen als het koud en winderig is. Het hooi dat de schapen uit de voederbak trekken zonder het op te eten is niet echt weggegooid. Het voegt voedingsstoffen toe aan de bodem en verhoogt de hoeveelheid organisch materiaal. Hoewel het verspilde hooi een optimale waarde zou hebben gehad als het eerst door het dier was gegaan, heeft het nog steeds voldoende waarde als meststof.

Je zou kunnen aanvoeren dat er bij professioneel gebouwde hooivoeders minder hooi wordt verspild. Dit is wat ik weet: Toen ik in het begin van de jaren negentig in Duitsland naar de landbouwschool ging, las ik over een veldproef met rondebalenvoeders voor schapen. Ongeacht de prijs of het ontwerp, geen van hen verminderde de verspilling zo aanzienlijk dat het de hoge prijs rechtvaardigde. Als ik me goed herinner, verspilden de meeste van hen ongeveer acht tot tien procent van het hooi. Veel van die kooien hebben nog steeds hetzelfde of een soortgelijk ontwerp, namelijk alleen verticale stangen zonder horizontale dwarsstangen en zonder mazen. Het is voor schapen heel gemakkelijk om het hooi erdoorheen te trekken en een aanzienlijk deel ervan te verspillen. Ik denk dat het onwaarschijnlijk is dat er minder afval is dan met mijn zelfgemaakte exemplaren.

Wanneer u buiten hooi voert en zware grond hebt, moet u oppassen wanneer het in het voorjaar nat is en de grond zijn structuur en cohesie verliest. Het kan leiden tot pugging rond de voederbak. In dat geval voer ik in de schuur of leg ik de balen in het bos of op een plek waar pugging niet aan de orde is. Toch is schurken iets wat ik niet altijd helemaal kan vermijden.

Het lichte gewicht van de voederbalen is een voordeel. Het zorgt voor veel flexibiliteit als ik wil verhuizen

them rond. Soms kantel ik een feeder met een baal erin, pak hem op met de voorste spie van mijn trekker, en verplaats de feeder naar een nieuwe plek als er gevaar is voor pugging of als het gaat regenen, en ik de feeder in de stal wil verplaatsen. Lege feeders kunnen op de kant worden gelegd en met de trekhaak van een vrachtwagen naar een andere plaats worden geschoven.

Ik heb niet zoveel feeders als nodig is dat alle dieren tegelijk aan de feeders kunnen eten. Dat kan een probleem zijn als ze honger hebben. Ze dringen dan aan de voederbakken en dat kan tot verliezen leiden, vooral tot abortussen als je schapen hebt die binnenkort moeten lammeren of als je jonge lammetjes hebt en die worden vertrapt door grotere ooien. Daarom probeer ik de schapen geen honger te laten lijden en heb ik altijd genoeg hooi beschikbaar zodat niet al mijn schapen zich gedwongen voelen om alles tegelijk op te eten. Soms eten ze wel bijna al het hooi op dat in de voerbakken ligt voordat ze het weer aanvullen. In dat geval laat ik de trekker rijden met een baal op de rugspies en spreid ik een baal uit op droge of bevroren of besneeuwde plekken in de wei. Dat verkleint de kans op bevuiling van het hooi, gevolgd door het opzetten van voerbakken met hooi. Ik houd de schapen altijd uit de buurt van het hooi als ik het op die manier voer, totdat ik klaar ben. Als ik de schapen dan bij het hooi laat nadat ik het heb uitgespreid, verspreiden ook zij zich en eten het hooi dat op de grond ligt en wat voer bij de voederbakken. Tegen de tijd dat ze klaar zijn met het hooi op de grond, zullen ze waarschijnlijk niet meer aan de voederbakken duwen en zijn vele vol.

Er zijn de afgelopen twee decennia grote veranderingen geweest in de productie van de veepanelen. Twintig jaar geleden waren ze stevig en gingen ze lang mee. Daarna werden ze dunner. Als ik nu de uiteinden samenbuig en er mijn haken aan bevestig, breken er al na een paar maanden stukken draad af. Ik heb alternatieve ontwerpen onderzocht. De meeste boerderijwinkels bieden ook geitenpanelen aan. Ze zijn even lang en hoog, maar de mazen zijn vier bij vier centimeter. Hoewel ze van dezelfde draaddikte zijn gemaakt, is het ontwerp veel steviger. Ik neem aan dat dit komt omdat de laspunten talrijker zijn en dichter bij elkaar zitten. Ik maakte feeders gebruikend het zelfde ontwerp van drie rijen van verspringende gaten van acht bij acht duim, enkel dat ik meer draad moest snijden om de gaten van dezelfde grootte te krijgen. Ik heb enkele van deze voederhuisjes die al enkele jaren oud zijn en ze houden goed stand. Er zijn drie nadelen ten opzichte van mijn vorige ontwerp:

1. De schapen kunnen nu alleen aan deze gaten eten. Ze kunnen niet bij de baal door de gaten van vier bij vier inch.
2. Ze zijn duurder, in totaal ongeveer 70 dollar als ik de clips meetel.
3. Ze zijn een beetje zwaarder. Als je niet sterk genoeg bent om ze over de hooibalen te tillen, zul je ze elke keer moeten openen als je ze om de baal legt. Ik blijf echter tevreden met het ontwerp.

Ik gebruik ook nog een derde soort hooivoeder. De oude hooivoeders, gemaakt van de koeienpanelen die kapot waren, hadden vaak grote delen die nog goed waren, vooral in de gebieden die niet te veel gebogen waren. Ik sneed de goede stukken eruit die tussen de 2 en 3 meter lang waren. Ik legde ze op de grond en rolde er voorzichtig overheen met mijn tractor tot ze weer vlak waren. Daarna gebruikte ik dezelfde haken en verbond twee panelen met drie clips – onder, midden en boven – en verbond zo vier panelen. Ik heb draadverbindingsscharnieren gekocht, maar vond daar geen voordeel aan ten opzichte van de clips.

Wat is het nadeel van mijn zelfgemaakte voederhuisjes? De levensduur is beperkt. Ze gaan niet een leven lang mee. Als ik kijk naar het ontwerp van voederbakken die zijn gelast en van zwaar staal zijn, vermoed ik dat dergelijke voederbakken een flink aantal jaren langer meegaan. Daar hangt natuurlijk een prijskaartje aan.