Aboriginal volkeren
De vervolging van en politieke onverschilligheid jegens de Aboriginals hebben hun cultuur niet kunnen uitroeien. Onvermijdelijk werden “landrechten” de slogan van een politieke beweging die gepaard ging met een groots aangekondigde opleving van de Aboriginal gemeenschap. Een nationaal referendum over Aboriginal rechten in 1967 stemde in met de overdracht van de wetgevende macht over Aboriginal zaken van de staten naar de federale regering, en dit versnelde de opleving. Het aantal Australische Aboriginals en Torres Strait Islanders, hoewel nog steeds slechts een klein deel van de totale bevolking, nam in de laatste decennia van de 20e eeuw en in de 21e eeuw dramatisch toe, van 115.000 in 1971 tot ongeveer 550.000 in de volkstelling van 2011.
Met dank aan AIATSIS (collectie no. N04612_12)
Met dank aan AIATSIS; maker, Wendy Golding (collectie-item nr. D00025205)
In numerieke termen bevinden de belangrijkste Aboriginal-concentraties zich in Queensland, New South Wales, West-Australië en Northern Territory. Tot in de latere jaren zestig werd de Aboriginalbevolking niet onnauwkeurig omschreven als even landelijk als blank Australië stedelijk was. In de Outback leefden kleine aantallen nog in stamverband en probeerden de traditionele gebruiken in stand te houden. Sommigen werden tewerkgesteld als hooggeschoolde veehoeders op de grote stations (ranches), en welzijnsuitkeringen en liefdadigheidsorganisaties ondersteunden anderen op missieposten en regeringsreservaten. Vanaf de jaren ’70 en ’80 heeft de trek van de Aboriginals naar de steden de oude patronen veranderd, behalve in het Northern Territory, waar de spreiding over het platteland overheersend is gebleven. Hun migratie naar de plattelandssteden heeft Aboriginal families vaak achtergelaten als gestrande “randbewoners”, een term met zowel sociale als geografische connotaties. In de grotere centra worden Aboriginal gemeenschappen met zeer verschillende achtergronden geconfronteerd met ontelbare gevaren wanneer ze zich proberen aan te passen aan de vluchtige stedelijke politiek. De perceptie van gemeenschappelijke grieven heeft een eenheid van doel en een gevoel van solidariteit tussen stedelijke en landelijke groepen bevorderd. (Zie zijbalk: De levenskwaliteit van inheemse Australiërs in de 21e eeuw.)
Nationaal Archief van Australië: A1200, L11712
De groei van de Aboriginalbevolking is overtroffen door de toename van het aantal Australiërs dat is geboren in Vietnam, China, Hongkong en de Filippijnen. Aan het begin van de 21e eeuw was ongeveer een derde van alle nieuw aangekomen kolonisten in Azië geboren. Enorme uitgaven zijn gedaan voor Aboriginal zaken, tot ergernis van veel grotere minderheidsgroepen die minder internationale zichtbaarheid hebben gekregen. Het officiële federale beleid was erop gericht zelfhulp en plaatselijke autonomie aan te moedigen en tegelijkertijd de verstrekking van essentiële diensten en het klimaat van kansen te verbeteren. De resterende vooroordelen en verwaarlozing in de blanke (d.w.z. Europese) gemeenschap en de aanslepende gevolgen van de vicieuze cirkel van armoede, onwetendheid en ziekte waarin de inheemse volken verstrikt raakten na hun eerste ontmoetingen met de blanken, vormden obstakels voor vooruitgang.