Diagnose
De diagnose wordt ondersteund door histopathologische bevindingen van een lymfocytenrijke interface dermatitis, met apoptose en hydropische veranderingen van basale keratinocyten.
Behandeling
Remissie kan worden bereikt met immunosuppressieve doses prednisolon en gehandhaafd met een zo laag mogelijke dosis en frequentie van het middel. Andere immunosuppressieve geneesmiddelen zoals azathioprine, ciclosporine en mycofenolaat mofetil zijn alternatieven om te overwegen.
Vesiculaire cutane lupus erythematosus
VCLE wordt gezien bij Shetland Sheepdogs, Collies en hun kruisingen, wat suggereert dat er een sterke genetische predispositie is. De aangetaste honden zijn meestal van middelbare leeftijd of ouder. De meeste gevallen lijken in de zomer te beginnen, wat suggereert dat blootstelling aan UV-licht een uitlokkende factor kan zijn.
Klinische verschijnselen
Het is een niet-pruritische aandoening en in het beginstadium worden erytheem en blaasjes gezien; deze verdwijnen echter snel en laten een erosieve en ulceratieve dermatitis achter. De verspreiding is vooral ventraal en betreft de oksels, de buik, de liezen en de mediale delen van de dijen. De laesies zijn vaak gerangschikt in serpineuze of polycyclische configuraties. Sommige honden kunnen ulceratie vertonen aan de mucocutane verbindingen en de mondholte. Secundaire bacteriële infecties komen vaak voor.
Diagnose
Naast de anamnese en klinische verschijnselen wordt de diagnose ondersteund door de aanwezigheid van een lymfocytair-rijke interface dermatitis met hydropische degeneratie van basale keratinocyten en apoptose die wordt gezien als intrabasale spleten en vesiculatie.
Behandeling
Respons op immunosuppressieve doses prednisolon (2mg/kg q24h), ciclosporine (5mg/kg q24h) en azathioprine (2mg/kg q24h) zijn gerapporteerd. Het nut van elk geneesmiddel moet per geval worden beoordeeld. Vermijding van zonlicht is belangrijk bij de behandeling van de ziekte.
Samenvatting
Cutane lupus erythematosus omvat een groep auto-immuun huidziekten, waarvan discoïde lupus erythematosus de meest waarschijnlijke is die in de huisartspraktijk wordt aangetroffen.
Er zijn sterke genetische en rasgebonden predisposities voor de ziekten. De diagnose op basis van anamnese en klinisch onderzoek moet worden bevestigd door histologisch onderzoek van de aangetaste weefsels. Ze vereisen langdurige behandeling met lokale en/of systemische immunosuppressieve geneesmiddelen en dus wordt zorgvuldige controle aanbevolen.