Vandaag de dag is georganiseerd dansen een niche-activiteit. In het verleden waren dansstijlen uit de jaren 1920 echter een hoofdbestanddeel van de samenleving. Jonge vrouwen en mannen gingen naar populaire speakeasys of danszalen, waar ze socialiseerden, drank dronken, sigaretten rookten en de hele nacht dansten op livemuziek. Hoewel deze activiteiten in deze periode als “onfatsoenlijk” werden beschouwd, zag een groep jonge vrouwen, Flappers genaamd, het als een manier om de culturele normen uit te dagen en tegelijkertijd ook een beetje plezier te maken. Populaire dans rages overspoelden het land – waarvan sommige werden beschouwd als meer wulps dan anderen. Omdat dansen zo’n populaire bezigheid was, hadden Flappers ook kleding en schoenen nodig die hun actieve voetenwerk konden bijhouden. Lees verder voor meer informatie over de beroemde dansgrillen van de jaren 1920 en leer hoe ze de mode in die periode beïnvloedden.
Populaire dansstijlen uit de jaren 1920
De Charleston
Zonder twijfel is de Charleston een van de meest iconische dansstijlen uit de jaren 1920. Wanneer de Roaring Twenties wordt vertegenwoordigd in de popcultuur, wordt meestal een versie van deze dans uitgevoerd. De Charleston kan zowel solo als met een partner worden uitgevoerd, waardoor hij erg populair was onder feestvierders in de Jazz Age. De danspassen van de Charleston ontstonden in het begin van de jaren twintig in de danszalen van het Afro-Amerikaanse Harlem. Maar pas toen de Charleston op Broadway te zien was, werd hij een deel van het grotere culturele bewustzijn. In 1923 werd in de succesvolle Broadway show “Running Wild” een wilde dans uitgevoerd op een snel 4/4 deuntje van componist James P Johnson, genaamd “The Charleston”. Niet lang na zijn debuut op het toneel, was het een dansrage die de natie overspoelde en populair werd onder flappers en hun mannelijke tegenhangers. De dans zelf bestaat uit het draaien van je voeten, schoppen met je benen en zwaaien met je armen in eendracht. Hij wordt ook meestal uitgevoerd op opzwepende jazzmuziek, net als het lied waaraan hij zijn naam ontleent. Klik hier om de iconische dans van de Charleston te bekijken en te genieten van het tijdloze deuntje.
De Fox Trot
Je kunt het niet over populaire dansstijlen uit de jaren 1920 hebben zonder de Fox Trot te noemen. Deze dans werd populair in het midden van de jaren 1910 en bleef populair in de jaren 1920 en 1930. Het is zelfs wordt verwezen in dansbewegingen die populair waren tijdens de jaren 1940 en 1950. Sommige mensen beweren zelfs dat de dansrage “The Hustle” uit de jaren 1970 zijn oorsprong aan de Fox Trot te danken heeft. In 1914, werd een man genaamd Henry Fox ingehuurd om een dansende Vaudeville act op te voeren op een van de grootste podia van New York City. Hij en zijn “American Beauties” voerden drafpassen uit op ragtimemuziek, die de massa’s grondig vermaakte. Deze populaire dans werd door de hele stad nagevolgd en werd uiteindelijk bekend als “Fox’s Trot” voordat het gewoon “The Fox Trot” werd. In zijn meest basale vorm combineert The Fox Trot voorwaarts en zijwaarts voetenwerk, allemaal op muziek die in 4/4 maat staat. Klik hier om een basisversie van de Jazz Age Fox Trot in actie te zien.
De Texas Tommy
De Texas Tommy wordt beschouwd als de eerste swingdans in de danszalen. Het ontstond in San Francisco rond 1910, waar het naar verluidt een nietje was in Afro-Amerikaanse danszalen. Het was pas toen het werd gedanst in The Fairmont Hotel – een “respectabele” blanke danszaal – dat het aan populariteit won onder de massa’s. De populaire danseres Ethel Williams had de Texas Tommy uitgevoerd in San Francisco en bracht de bewegingen mee terug naar New York City. Daar werd de dans aangepast voor het toneel en werd opgevoerd in een populaire Broadway productie genaamd “Ziegfeld Follies.” De Texas Tommy zou uiteindelijk uitgroeien tot “The Lindy Hop” van de jaren 1930 en de swing rage van de jaren 1940 aanwakkeren. De dans zelf werd oorspronkelijk door critici omschreven als “acrobatisch”, “excentriek” en “een wervelende paartjesdans”. Het was de allereerste populaire dans die een breakaway-stap en een 8-tellenritme bevatte. Klik hier voor authentieke beelden van mensen die de Texas Tommy dansen in 1910.
The Black Bottom
Zoals vele andere dansen die populair werden in de jaren 1920, ontstond The Black Bottom in Afro-Amerikaanse danszalen. Hoewel de dans zijn oorsprong vond in New Orleans in het begin van de jaren 1900, verwijst de naam naar een gebied in Detroit dat bekend stond als de “Black Bottom.” De dans zelf was een hoofdbestanddeel onder de Afro-Amerikanen in het Zuiden. In 1924 had de dans zijn weg gevonden naar Harlem en werd vervolgens uitgevoerd door Ann Pennington en Tom Patricola in een muzikale revue op Broadway. Toen het eenmaal op de planken stond, werd het een ware sensatie. Het werd zelfs populairder dan “The Charleston” bij het grote publiek. De Black Bottom wordt zelfs geleverd met geschreven instructies, die als volgt luiden: “Hop down front then doodle back / Mooch to your left then mooch to the right / Hands on your hips and do the mess around / Break a leg until you’re near the ground.” Hoewel deze slangtermen ons nu niet veel meer zeggen, werden ze in de jaren 1920 gebruikt om deze populaire dansrage bekendheid te geven. Klik hier om dansers uit 1926 The Black Bottom te zien uitvoeren.
The Shimmy
Terwijl alle vormen van dansen in de jaren 1920 als een beetje schandalig werden beschouwd, werd The Shimmy beschouwd als de meest wulpse van alle dansstijlen uit de jaren 1920. Naar de normen van vandaag lijkt deze eenvoudige dans ongelooflijk tam. Maar als je bedenkt dat het kuise, bescheiden Victoriaanse tijdperk slechts een paar decennia eerder was, helpt het ons te begrijpen waarom deze specifieke dans in de jaren 1920 vaak werd verbannen uit de danszalen. De Shimmy heeft wortels in dansen als de “Haïtiaanse Voodoo” en de Indiaanse “Shim-Me-Sha-Wabble.” Het werd populair in het hele land dankzij een danseres van Poolse afkomst genaamd Gilda Gray. Toen haar gevraagd werd naar de interessante nieuwe dans die ze uitvoerde, zei ze naar verluidt: “Ik schud gewoon met mijn chemise.” Door haar uitgesproken Poolse accent klonk het woord “chemise” echter net als het woord “shimmy”. Hoewel het een leuk verhaal is, staat de echtheid ervan ter discussie. De beroemde actrice Mae West beweert ook de naam te hebben uitgevonden nadat ze de dans uitgevoerd zag worden in Afro-Amerikaanse clubs. Waar de naam ook vandaan kwam, de dans baarde opzien. De bewegingen bestaan uit het stilhouden van het onderlichaam terwijl de borst en schouders zeer snel heen en weer worden bewogen. Klik hier om acteurs uit de stomme film van 1920 The Shimmy te zien uitvoeren in een komische scène.
De Braziliaanse Samba
Zoals de naam al doet vermoeden, ontstond de Braziliaanse Samba in Zuid-Amerika aan het eind van de jaren 1800. Deze populaire dans stond centraal bij evenementen als carnaval voordat hij begin 1900 zijn weg vond naar Noord-Amerika. De vroege sambamuziek werd uitgevoerd door onbekende muzikanten, maar in 1917 werd een liedje genaamd “Pelo Telefone” opgenomen door een beroemde Braziliaanse muzikant en werd populair dankzij de radio-uitzendingen. Dit opende de deur voor andere Braziliaanse muzikanten en uiteindelijk werden deze opwindende klanken mainstream. Hoewel de samba het populairst was in Brazilië, slaagde het er toch in zijn weg te vinden naar de westerse wereld. In het begin van de jaren 1920 werd de samba opgevoerd in Parijs en werd een sensatie. De sensuele dansbewegingen van de samba werden uiteindelijk populair in Noord-Amerika onder de dance hall set. Deze muziek zou later ook de moderne Blues en Bossa Nova muziek beïnvloeden. Klik hier om een koppel uit de late jaren 1910 te zien dat traditionele sambapassen uitvoert.
Hoe dansgrillen de mode veranderden
Flappers staan bekend om het veranderen van culturele normen. Niet alleen deden ze mee aan schandalige activiteiten als drinken en roken, ze knipten ook hun haar kort en droegen kleding die de manier waarop vrouwen zich kleedden voorgoed veranderde. Het is misschien verrassend dat hun voorliefde voor danszalen de modetrends in dit decennium grotendeels beïnvloedde. Als het op dansen aankwam, was goede onderkleding essentieel. Zoals men zich kan voorstellen, hadden beperkende korsetten geen plaats in een levendige danszaal. Vrouwen moesten vrij kunnen bewegen en ademen, wat betekende dat beperkende jurken en onderkleding niet langer in de mode waren. Sommige zalen hadden zelfs “Korset Controle Kamers” waar vrouwen hun korsetten konden afdanken voordat ze naar de dansvloer gingen. Flappers droegen niet alleen korte rokjes om de wenkbrauwen van de oudere generatie te doen fronsen – ze droegen ze omdat ze kleding nodig hadden waarin hun voeten vrij konden bewegen terwijl ze dansten op The Charleston, The Black Bottom, en The Fox Trot. Dit is een van de redenen waarom korte jurken zo populair werden in de jaren 1920. Ze waren niet alleen comfortabeler en eigentijdser, maar stelden jonge dames ook in staat om hun mooie voetenwerk te laten zien. Zomen van zakdoekjes en schitterende versieringen versterkten ook de schoonheid van elke beweging. Gepast schoeisel is ook belangrijk als je van plan bent om de hele nacht te drinken en te dansen. Dat is waarom de T-strap sandaal zo populair werd tijdens de Jazz Age. Traditionele pumps en laarzen zouden immers moeilijk zijn om in te dansen. Schoeisel met extra riempjes zorgde ervoor dat de schoenen van een flapper niet zouden afvliegen tijdens het schoppen met haar benen en het zwaaien met haar voeten. Terwijl we vandaag de dag naar T-strap of enkelbandjes kijken als puur een modestatement, werden ze oorspronkelijk populair omdat vrouwen mee wilden doen aan populaire dansen.