De onafhankelijke Republiek Libanon, die vroeger onder Frans mandaat stond, wijst het Arabisch aan als de enige officiële taal, terwijl een speciale wet de gevallen regelt waarin het Frans in het openbaar mag worden gebruikt.
Artikel 11 van de Libanese grondwet bepaalt dat
“Het Arabisch is de officiële landstaal. Een wet bepaalt in welke gevallen de Franse taal moet worden gebruikt”.
Het Frans wordt naast het Arabisch gebruikt op bankbiljetten van Libanese ponden, verkeersborden, kentekenplaten van voertuigen en op openbare gebouwen.
De meerderheid van de Libanezen spreekt Libanees Arabisch, dat wordt gegroepeerd in een grotere categorie genaamd Levantijns Arabisch, terwijl Modern Standaard Arabisch meestal wordt gebruikt in tijdschriften, kranten en formele omroepmedia. Code-switching tussen Arabisch en Frans is heel gebruikelijk.
Al bijna 40% van de Libanezen wordt beschouwd als Franstalig, en nog eens 15% “gedeeltelijk Franstalig,” en 70% van de Libanese middelbare scholen gebruiken Frans als tweede onderwijstaal. Ter vergelijking: Engels wordt op 30% van de Libanese middelbare scholen als tweede taal gebruikt. Libanon’s opgeleide jongeren gebruiken steeds minder Arabisch, omdat ze meestal de voorkeur geven aan het Frans en, in mindere mate, het Engels.