Ik zou me niet te veel zorgen maken. Wat je aan vaardigheid mist, maak je meer dan goed met vreemdheid. Het protocol schrijft voor dat rang voor geslacht gaat, dus als uw beoogde medewerker een hogere titel heeft dan die van verkoopster van American Apparel, zegt u gewoon: “Mevrouw de kanselier, mag ik u mijn erectie voorstellen?”, waarop zij zal antwoorden: “Hoe maakt u het?” De aanwezigen staan op voor het volkslied, Senator Feinstein maakt de openingswoorden, er wordt gegroet en Aaron Neville zingt “Amazing Grace”. Dan, en alleen dan, kan het invoegen beginnen.
Zo doen ze het tenminste waar ik vandaan kom. Echter, Robert J. Rubel, auteur van het onmisbare Master/Slave Relations: Handbook of Theory and Practice, evenals 2007’s Squirms, Screams and Squirts: Going from Great Sex to Extraordinary Sex (omdat de titel A Dance to the Music of Time al bezet was), is het daar niet mee eens. Hij bevestigt je angst over impliciete onbekwaamheid en noemt je een “onderdanige man”, een beschuldiging die je maar moet slikken, vrees ik. “Ik heb nog nooit een vrouw gehad die mij in eerste instantie begeleidde,” spot hij, voordat hij de kern van het probleem definieert. “Hier is het kernprobleem: Alles wat je doet om de vrouw terug in haar hoofd te trekken, zal het moment vernietigen. Vraag haar niets, doe niets waar ze over na moet denken, breng haar niet in verwarring.” Hij heeft helemaal gelijk. Ik stond op het punt iets te zeggen over de zinloosheid van regels met betrekking tot de hartstochtelijke handelingen van gewillige volwassenen, maar ik ben de vraag alweer vergeten.
Heeft u zelf een seksvraag? E-mail het ons op [email protected].