Vannacht hebben ze gewoon geen klik. Na maanden van gemakkelijke intimiteit klopt er iets niet.
Hij is behoeftiger dan gewoonlijk, klaagt over zijn leven, maar op die zelfingenomen manier die we allemaal krijgen als we te overstuur zijn om te zwijgen of praktische oplossingen te zoeken. Hij klaagt, fietst en recyclet dezelfde frustraties. Als zij oplossingen aandraagt, doet hij ze af als hopeloos of onnodig en gaat weer door met zijn gekoer.
Zij is ongeduldig, voelt het getrek van andere dingen die ze zou kunnen doen. Hij voelt haar ongeduld en neemt het persoonlijk op.
De maanden van gemakkelijke verbinding hebben hen reserves van liefde voor elkaar opgebouwd. Dit is zo’n klein probleem dat ze zich niet afvragen of ze wel bij elkaar moeten zijn, maar eerlijk gezegd moeten ze dat nu ook weer niet zijn. Tijd voor een pauze, een paar uur apart.
Maar hoe? Hoe, als je gefrustreerd bent, geef je elkaar de ruimte zonder een nare smaak achter te laten?
Zij zou gewoon kunnen zeggen: “Ik ga je wat ruimte geven,” maar hij hoort haar toenemende frustratie en zal haar vertrek opvatten als een motie van wantrouwen, misschien zelfs als een vertrek vol afschuw, wat niet is wat ze bedoelt.
Hij zou gewoon kunnen zeggen: “Je hoeft hier niet te blijven. Ik red me wel,” maar ze hoort zijn teleurstelling. Misschien laat hij haar alleen vrij om haar inzet te testen. Als ze weggaat, blijft hij zitten denken dat ze niet echt om hem geeft.
Het liefst zouden ze eerst contact maken voordat ze de verbinding verbreken. Dat proberen ze, maar contact maken is precies wat ze op dit moment niet kunnen. In hun huidige funk levert elke poging om weer contact te maken nog meer bewijs op dat ze geen contact kunnen maken, waardoor ze dieper in het gat graven.
Een van beiden heeft al frustratie over de ander laten blijken, en hoort dus verwijten in elkaars pogingen om uit hun sleur te breken. Zij zegt: “Ik kan zien dat je van streek bent”, wat hij hoort als dat zij ruimte nodig heeft omdat hij vervelend is. Hij zegt: “Ik zie dat je andere dingen wilt doen,” wat zij hoort als hij die zegt dat ze koud is, niet gul.
Zulke tijd loggen is gevaarlijk ontmoedigend, corrosief voor de banden die stellen verbinden. Wisten ze maar hoe ze een schone pauze kunnen nemen.
Er is een makkelijke oplossing. Het vergt alleen een beetje planning. Sportteams, worstelaars en zelfs artsen hebben hun eigen manier om een pauze in te lassen. Er is geen stigma aan het vragen om een pauze. Niemand verliest punten. Niemand hoeft zijn keuze om zich terug te trekken uit de actie uit te leggen of te verdedigen. Iedereen heeft wel eens een pauze nodig, dus ze verwachten het en plannen het in.
Paren hebben ook een vooraf vastgesteld middel nodig. Als ze de intimiteit hoog in het vaandel hebben, moeten ze een ontsnappingsplan bedenken voor als het even niet meer gaat. Om dat te doen, moeten ze eerst erkennen dat de disconnectie niets persoonlijks is. Het overkomt de beste stellen.
Verliefd zijn betekent niet dat je elke minuut bij elkaar wilt zijn. Als we jong en verliefd zijn, denken we misschien dat we elkaar 24 uur per dag alles kunnen geven, maar dat superromantische idee overleeft zelden zelfs maar een tweede verkering. We beseffen al snel dat liefde weliswaar alles kan overwinnen, maar niet alles kan opslokken. We hebben veel andere dingen te doen, waarvan sommige soms een hogere prioriteit krijgen dan samen tijd doorbrengen, en vooral als de tijd samen niet goed gaat.
De tijd samen is zeker een maatstaf voor hoe sterk de liefde is. Als een partner intimiteit altijd vermijdt, is er waarschijnlijk sprake van een systematische onverenigbaarheid. Toch is het gevaarlijk om te veel waarde te hechten aan tijd samen als de indicator van de gezondheid van de relatie. Een verplichting om betrokkenheid met tijd te bewijzen kan onderdrukkend worden, waardoor een of beide partners zich bekneld voelen, verstikt door de verplichting om plichtsgetrouw te verschijnen, niet voor de lol, maar alleen om de ander zich veilig te laten voelen.
Mijn partner en ik hebben allebei veel gebruik van onze geest, en zijn begonnen met het cultiveren van bewustzijn van geest-tijd als een gewaardeerde valuta in onze relatie, maar ook in ons algehele leven. “Mag ik je gedachten lenen?” zeggen we als we willen praten. “Mag ik mijn gedachten terug?” zeggen we als we een pauze nodig hebben. We houden van “Kan ik mijn gedachten terug krijgen?” vanwege de botte praktische aard. Het is iets wat we op een vrolijke avond samen hebben bedacht, toen we het hadden over mensen die meer van onze gedachten in beslag nemen dan we zouden willen delen. Een geest is een verschrikkelijk iets om te verspillen. We moeten prioriteiten stellen waar we het aan besteden. “Mag ik mijn gedachten terug?” kan onze time-out, tag-out, safe-word manier worden om een time-out te nemen.
Planning vooruit is een begin, maar gemakkelijk ruimte nemen en ruimte geven is uiteindelijk een product van herhaald succes, loskoppelen en later weer aansluiten. Hoe vaker we een dip hebben doorstaan, hoe zekerder we worden dat we dips opnieuw zullen doorstaan.
Ook, hoe meer balans er tussen ons is bij het willen pauzeren, hoe veiliger wij ons ook zullen voelen. Beschouw het als goed nieuws als je partner een pauze van je wil. Het betekent dat je vrij bent om een pauze van je partner te nemen wanneer jij daar zin in hebt.
Ook al kan het in het moment bevredigend zijn om een graantje mee te pikken bij het verbreken van de verbinding, door teleurstelling, afkeer of rechtvaardiging te uiten door het bewijs dat je partner er niet zoveel om geeft als jij, het is echt slecht voor de relatiegezondheid om toe te geven aan die kortstondige bevrediging. Als je partner een pauze nodig heeft, geef dan een zuivere, eenvoudige zegen. Als je je partner op de vingers tikt terwijl hij of zij de kamer verlaat, graaf je jezelf nog dieper in de put. Laat zien dat je aan zijn of haar kant staat, erkennen dat er momenten zijn om opzij te gaan, en dat er een tijd zal zijn om weer aan elkaars zijde te staan binnenkort.