De meesten van ons zullen wel bekend zijn met de Taal van Bloemen. In de Victoriaanse tijd werden bloemen vaak verzonden om boodschappen over te brengen. Ook nu nog staan rozen voor liefde en witte bloemen voor zuiverheid. Maar weinigen zullen zich bewust zijn van de Taal van de Postzegels.
Veel brieven die aan het eind van de negentiende en het begin van de twintigste eeuw werden gepost, hadden postzegels op enveloppen en prentbriefkaarten in allerlei vreemde posities en hoeken.
Dit was het gevolg van de ontwikkeling in Engeland van een ‘taal van de postzegels’, die zich al snel over de hele wereld verspreidde. De plaats van de postzegel op de enveloppe moest een boodschap overbrengen aan de ontvanger. Ik kan me voorstellen dat mensen die aan de rand van de samenleving leefden, dit een handige manier vonden om hun gevoelens uit te drukken. Ik vraag me ook af of spionnen of criminelen hun eigen postzegeltalen hadden…
Het probleem van het frankeren van de postzegels op de verschillende delen van de envelop werd uiteindelijk zo groot, dat de postadministraties van de hele wereld voorschriften invoerden die de verzender van de post verplichtten postzegels aan te brengen in de rechte hoek van de envelop.
Verzamelaars van postgeschiedenis en prentbriefkaarten zouden moeten uitkijken naar enveloppen en prentbriefkaarten waarop postzegels op vreemde plaatsen zijn aangebracht, omdat ze een interessante thematische/topische verzameling zouden kunnen vormen.