Als Amerikanen zich de tatoeage van het prikkeldraad voorstellen, dan is dat op de slappe biceps van een voorheen gespierde farmaceut die door een Harley-Davidson fase ging. Of op de onderrug van een schoonheidskoningin met een eervolle vermelding. Of op Pamela Anderson.
Maar net als elke andere stoffige trend en Splash remake, maken millennials zich prikkeldraad eigen. Invloedrijke tatoeëerders en v. hippe Instagram-influencers zetten er een nieuwe tattoo op. Maar het is niet zo simpel als er stoer uitzien voor het volgende hipster skee ball toernooi. De geschiedenis achter het symbool blijkt controversieel.
Toen Amerikaanse pioniers in het midden van de 19e eeuw naar het Westen trokken, ontdekten ze dat de vlakke vlaktes en uitgestrekte graslanden van de grens weinig natuurlijke bronnen bevatten waarmee omheiningen konden worden gebouwd. In het Oosten en New England konden kolonisten land verdelen door stenen uit de inheemse grond en hout uit bossen te halen. Zonder deze materialen probeerden pioniers in het Westen gewassen te beschermen en vee in bedwang te houden met behulp van ploeghekken, aarden richels en heggen – allemaal ontoereikend.
Het eerste patent voor prikkeldraad werd in 1865 verleend aan Louis François Janin, die twee draden in elkaar draaide en ze met ruitvormige weerhaken aan elkaar bond. In 1867 waren er in totaal zes patenten, waaronder één met de naam “De Houten Strook met Metalen Punten”. Maar uiteindelijk gaat de eer naar de “Grote Vier” in prikkeldraadontwerp – Joseph Glidden, Jacob Haish, Charles Francis Washburn, en Isaac L. Ellwood – die superieure producten produceerden vanuit De Kalb, Illinois. Zij promootten en verkochten in de hele nieuwe grensstreek, vertrouwend op de goedkope, gemakkelijk te transporteren afrastering.
Naast het afzetten van land werd prikkeldraad ook gebruikt in oorlogstijd om vijandelijke invallen te voorkomen of om gevangenen in bedwang te houden. De nazi’s gebruikten prikkeldraad bij de bouw van concentratiekampen, omdat het het “voordeel” had dat het geleidend was en geëlektrificeerd kon worden.
Barbed wire is aanpasbaar aan verschillende omgevingen of voor verschillende toepassingen. Soms worden draden in een lus over een hek gelegd, of schuin geplaatst in de richting van potentiële klimmers. Het draad zelf is er in vele varianten, sommige met sporen of zaagtanden in plaats van de traditionele weerhaken. Maar elke versie, hoe miniem ook, geeft een stil vijandig signaal af.