Het tafereel had niet idyllischer kunnen zijn. Vier vrouwen zaten bijeen rond een grote quilt, druk naaiend en hun ogen afwerend van nieuwsgierige blikken. Aan hun effen, zwarte jurken en hun met een muts bedekte haar kon je meteen zien dat ze Amish waren. In hun gedempte gesprekken klonken vage tonen van Duits.
Toen rinkelde een mobiele telefoon die de vredige stilte op indringende wijze verbrak. De oudste Amish vrouw greep naar haar tas, zocht naar een mobiele telefoon en toen ze die had gevonden schreeuwde ze “Hallo?” in het moderne apparaat.
Zo is het leven in Pinecraft, een kleine gemeenschap in Sarasota die het winterverblijf is geworden van mensen van het Amish en Mennonieten geloof uit het hele land. Op de een of andere manier zijn strikte religieuze overtuigingen en een tropisch vakantieparadijs met elkaar verweven in deze hechte gemeenschap van ongeveer 3.000 mensen, niet ver van de beroemde witte zandstranden van Siesta Key.
Je zult in Pinecraft geen traditionele Amish-beelden aantreffen, zoals het bewerken van akkers met door paarden getrokken koetsen of het ophokken van schuren. In plaats daarvan zie je jonge Amish en Mennonite tieners over de weg zoeven op een scooter, stiekem hopend op een kleurtje in Florida.
De kleuren van de Amish kleding zijn hier feller, met veel vrouwen die pasteltinten blauw en groen dragen in plaats van het traditionele zwart en bruin. Een heer met een dikke baard loopt voorbij met bretels die zijn zwarte broek omhoog houden, maar een paar leren teenslippers komt onder zijn boeien vandaan.
Rijdend door het stadje Pinecraft realiseerde ik me al snel dat de belangrijkste attractie in Pinecraft het eten is, met als onmiskenbaar middelpunt Yoder’s Restaurant and Amish Village. Deze plaats heeft het allemaal. Op zoek naar een heerlijke maaltijd? Dat kan. Wil je een handgemaakte quilt kopen? Die hebben ze. Wil je wat zelfgemaakte whoopie pies meenemen om aan je vrienden te laten zien? Ze zijn verpakt en klaar om mee te nemen.
Yoder’s is geen toeristische attractie, het is een authentiek sociaal centrum van de gemeenschap. De plaatselijke bevolking verzamelt zich rond het enorme prikbord vol met met de hand gekrabbelde papieren flyers. Als er iets te doen is in Pinecraft, dan is dit de plek waar je ervan hoort. De markt verkoopt verse, lokale producten en de kruidenierswaren van de gemeenschap.
Ik stond naast Amish-families in een rij die tot buiten de deur slingerde, wachtend op een plaats in Yoders piepkleine restaurant dat op authentieke wijze hartige Amish-maaltijden en hun beruchte taarten serveert. Oh, de taarten. Ze zijn er in te veel smaken, alarmerend hoog opgestapeld met slagroom en in porties die je tailleband doen gieren. Het maakt niet uit, de pindakaasroomtaart is een absolute must.
Bij Yoder’s ontmoette ik Sherry Gore, de redacteur van de gemeenschapskrant en auteur van The Taste of Pinecraft. Sherry is van het mennonitische geloof van de Amish Beachy en is misschien wel de grootste cheerleader van de gemeenschap. Ze stelde voor dat ik een benefietmaaltijd moest bijwonen om een goed beeld van de gemeenschap te krijgen. Ze wilde me niet alleen de weg wijzen, maar bood me ook aan te laten zien waar het was en sprong op de voorstoel van mijn glimmende rode auto.
Samen, als yin en yang, reden we door de privéwijken van de Amish. Sherry zwaaide vrolijk naar haar vrienden, terwijl ik me nerveus afvroeg of ik de stad uit zou worden gegooid.
De benefietmaaltijden zijn een gemeenschapsevenement, en worden vaak in Pinecraft Park gehouden. Iedereen is welkom, maar de meeste mensen die komen zijn Amish of Mennonieten. Op de avond dat ik er was, was het een visfrituur met – wat nog meer? –
Terwijl de vis aan het bakken was, speelden de kinderen buiten op het klimrek. Oudere heren genoten van een intensief spelletje sjoelen of jeu de boules. Ik stond verstijfd met mijn camera in de hand, wilde wanhopig graag foto’s maken van de unieke omgeving, maar wilde niemand beledigen.
“Je mag best foto’s maken,” zei Sherry terwijl ze naast me stond, “maar maak geen foto’s van iemands gezicht.” Zelfs met haar zegen kon ik hun privé-momenten niet verstoren.
De volgende dag was het duidelijk dat ik een soort lichaamsbeweging nodig had als ik nog meer taart wilde eten, wat ik dan ook deed. In Pinecraft zijn driewielers gebruikelijker dan auto’s, en je kunt er een huren en door de met nette huizen omzoomde wijken trappen.
Overal in de straten zag ik een bord aan een boom gespijkerd waarop simpelweg “Verse Eieren” stond. Ik stopte bij een garageverkoop met de meest ongewone spullen. Ik staarde naar waslijnen die te drogen hingen, de zwarte jurken dramatisch wapperend in de wind.
Voor de lunch probeerde ik Troyer’s Dutch Heritage Restaurant, het tweede van de twee belangrijkste Amish restaurants. Met meer dan 500 zitplaatsen staat het in schril contrast met Yoder’s Restaurant, maar de gefrituurde kip en de taart zijn net zo lekker.
De Amish-Mennonite gemeenschap heeft een verbazingwekkende voorliefde voor zoetigheid. Een bakkerij in de lobby van Troyer’s verbaast bezoekers met de keuze aan gebak en taarten. De boodschap is niet zo subtiel.
Ik werd meegesleept in de culinaire verwennerij van Pinecraft. Ik nam een chocoladetaart om mee te nemen. Toen heb ik er ook nog red velvet whoopie pies bij gedaan. Als je het rustiger aan doet om van de simpele geneugten des levens te genieten, staat taart duidelijk bovenaan de lijst.