De Italiaanse operazanger Enrico Caruso wordt door velen beschouwd als de beroemdste operazanger aller tijden of “The Matchless Singer” omwille van zijn uniek en suggestief vocaal hout. Hoewel een man van nederige komaf, wist hij zich uit de armoede te verheffen, dankzij zijn buitengewone intelligentie en vastberadenheid. Vanaf zijn debuut in 1895 in Napels, tot 24 december 1920, had de tenor een briljante carrière met vele optredens en meer dan 500 liederen in zijn repertoire. Deze intense levensstijl duurde tot 1919, toen het fortuin dat hem altijd had begeleid begon te vervagen en hij in een snelle “neergaande gelijkenis” terechtkwam. In deze studie analyseren we de medische geschiedenis van Caruso tijdens zijn laatste levensjaar: Door het bestuderen van de kranten uit die periode en de verklaringen in de vele biografieën van de tenor, proberen we een gedetailleerde evaluatie te geven van de complexe pathogene keten van gebeurtenissen die tot zijn dood hebben geleid, waardoor hij niet in staat was de hartverscheurende nostalgie van vele emigranten die in zijn gezang de warmte van een te ver land voelden, te verzachten.