Midrasjische literatuur bevat een reeks van voorgestelde verklaringen van de Bijbel door rabbijnen. Het biedt verdere hypotheses van het verhaal van Dinah, suggereert antwoorden op vragen zoals haar nageslacht: Osnat een dochter van Sichem, en verbanden met latere incidenten en personages.
Eén midrasj stelt dat Dinah als man werd verwekt in de schoot van Leah, maar op wonderbaarlijke wijze in een vrouw werd veranderd, opdat de dienstmaagden (Bilhah en Zilpah) niet met meer van de Israëlitische stammen in verband zouden worden gebracht dan met Rachel. (Berakhot 60a)
Een andere midrasj betrekt Jakob bij Dinahs ongeluk: toen hij Esau ging ontmoeten, sloot hij Dinah op in een kist, uit angst dat Esau met haar zou willen trouwen, maar God berispte hem met deze woorden: “Als gij uw dochter op tijd had uitgehuwelijkt, zou zij niet tot zonde zijn verleid en zou zij bovendien een gunstige invloed op haar man hebben kunnen uitoefenen” (Gen. R. lxxx.). Haar broer Simeon beloofde een echtgenoot voor haar te vinden, maar zij wilde Sichem niet verlaten, uit vrees dat, na haar schande, niemand haar tot vrouw zou nemen (Gen. R. l.c.). Later werd zij echter uitgehuwelijkt aan Job (Bava Batra 15b; Gen. R. l.c.). Toen zij stierf, begroef Simeon haar in het land Kanaän. Zij wordt daarom aangeduid als “de Kanaänitische vrouw” (Gen. 46:10). Asenath (ib.) was haar dochter bij Sichem (Gen. R. l.c.).
Ook vroegchristelijke commentatoren zoals Hiëronymus wijzen een deel van de verantwoordelijkheid toe aan Dinah, die het waagde de vrouwen van Sichem te bezoeken. Dit verhaal werd gebruikt om het gevaar aan te tonen voor vrouwen in de publieke sfeer in tegenstelling tot de relatieve veiligheid van het in de privésfeer blijven.
Simeon en LeviEdit
Op zijn sterfbed vervloekt hun vader Jakob de woede van Simeon en Levi (Genesis 49). Hun stamdelen in het land Israël worden verspreid, zodat zij zich niet zouden kunnen hergroeperen en willekeurig zouden kunnen vechten. Volgens de Midrasj waren Simeon en Levi slechts respectievelijk 14 en 13 jaar oud op het moment van de verkrachting van Dinah. Zij bezaten een grote morele ijver (later, in de episode van het Gouden Kalf, zou de stam van Levi hun absolute toewijding aan Mozes’ leiderschap tonen door alle mensen te doden die betrokken waren bij afgoderij), maar hun woede was hier verkeerd gericht.
Eén midrasj vertelt hoe Jakob later probeerde hun opvliegende gemoederen te bedwingen door hun porties in het land Israël te verdelen, en geen van beiden had eigen landerijen. Daarom werd Dinah’s zoon van Sichem gerekend tot Simeon’s nageslacht en kreeg een deel van het land in Israël, terwijl Dinah zelf “de Kanaänitische vrouw” was die genoemd werd onder degenen die met Jakob en zijn zonen naar Egypte waren gegaan (Gen. 46:10). Toen zij stierf, begroef Simeon haar in het land Kanaän. (Volgens een andere traditie was haar kind uit haar verkrachting door Sichem Asenath, de vrouw van Jozef, en trouwde zij zelf later met de profeet Job (Bava Batra 15b; Gen. R. l.c.)). De stam van Simeon kreeg land binnen het grondgebied van Juda en diende als rondtrekkende leraren in Israël, reizend van plaats tot plaats om in hun levensonderhoud te voorzien.
In de Hebreeuwse Bijbel ontving de stam van Levi een paar Toevluchtsoorden verspreid over Israël, en was voor hun levensonderhoud afhankelijk van de priesterlijke gaven die de Kinderen van Israël hun gaven.
In de middeleeuwse rabbijnse literatuur werden pogingen ondernomen om het doden te rechtvaardigen, niet alleen van Sichem en Hamor, maar van alle stedelingen. Maimonides betoogde dat de moord begrijpelijk was omdat de stedelingen hadden nagelaten de zevende Noachide wet (denim) te handhaven om een strafrechtelijk systeem op te zetten. Nachmanides was het hier echter niet mee eens, deels omdat hij de zevende wet zag als een positief gebod waarop niet de doodstraf stond. In plaats daarvan zei Nachmanides dat de stedelingen vermoedelijk andere Noachide wetten hadden overtreden, zoals afgoderij of seksuele immoraliteit. Later herformuleerde de Maharal de kwestie – niet als zonde, maar eerder als oorlog. Dat wil zeggen, hij betoogde dat Simeon en Levi rechtmatig handelden voor zover zij een militaire operatie uitvoerden als een daad van wraak of vergelding voor de verkrachting van Dinah.
Reis naar EgypteEdit
Als Jakob’s familie zich voorbereidt om af te dalen naar Egypte Genesis 46:8-27, somt de Tora de 70 familieleden op die samen naar beneden gingen. Onder de kinderen van Simeon bevindt zich “Saul, de zoon van de Kanaänitische vrouw.” De middeleeuwse Franse rabbi Rashi veronderstelde dat deze Saul Dinah’s zoon van Sichem was. Hij suggereert dat nadat de broers alle mannen in de stad hadden gedood, inclusief Sichem en zijn vader, Dinah weigerde het paleis te verlaten tenzij Simeon ermee instemde met haar te trouwen en haar schaamte weg te nemen (volgens Nachmanides woonde ze alleen in zijn huis en had ze geen seks met hem). Daarom wordt Dinah’s zoon gerekend tot Simeon’s nageslacht, en hij kreeg een deel van het land in Israël in de tijd van Jozua. De lijst met de namen van de families van Israël in Egypte wordt herhaald in Exodus 6:14-25.