“Door die laatste donkere wolk is een stervende ster… En als hij ontploft, zal hij herboren worden. Jij zult bloeien… en ik zal leven.” -The Fountain
Ik wil beginnen met jullie te laten weten dat ik zelf geen kinderen heb. Ik heb kinderen, adolescenten en volwassenen nu bijna een hele generatie les gegeven in verschillende hoedanigheden, en hoewel elke leerling anders is, is er één wetenschappelijk feit dat universeel elk van hen lijkt te verbrijzelen.
Het feit dat de zon, onze zon, de brenger van warmte, licht, energie en de ondersteunende kracht van al het leven op deze planeet, niet eeuwig zal blijven schijnen. Integendeel, op een dag zal de zon sterven in een vurige, catastrofale explosie, die mogelijk onze hele planeet zal wegvagen, en dan uiteindelijk helemaal niet meer zal schijnen.
Het is een integraal onderdeel van het sterrenverhaal over ons – het feit dat alle sterren uiteindelijk sterven – maar het feit dat het onze zon is waar we het over hebben, maakt het nog triester om over na te denken.
Geconfronteerd worden met niet alleen onze eigen sterfelijkheid, maar ook met de ondergang van letterlijk alles wat we in de loop van de geschiedenis van onze wereld zijn tegengekomen, is een filosofische en existentiële uitdaging voor zelfs volwassenen die zich goed hebben aangepast. Maar ik was een beetje verbaasd toen ik deze vraag kreeg van een van mijn trouwste lezers:
Ik heb een goede uitleg nodig voor een derdeklasser, van wie de moeder me vertelt dat hij zich grote zorgen maakt, dat de zon zal opblazen.
Ik voel mee met ouders in deze positie, want aan de ene kant wil je je kinderen de waarheid vertellen. Je wilt ze blootstellen aan ons meest accurate begrip van de werkelijkheid, om ze kennis, wetenschap en het gebruik van hun verstand te laten leren en waarderen.
Maar je wilt dat niet alleen doen met vriendelijkheid, mededogen en optimisme, je wilt ook niet dat je kind nachtmerries heeft en jaren in therapie moet omdat je ze de bloederige details hebt verteld van, letterlijk, het einde van de wereld.
Er is misschien een verkeerde manier om dit aan te pakken. Zoals de komiek Louis C.K. ooit zei na zijn aanslag op zijn (toen) 7-jarige dochter,
Ze begon meteen te huilen, bittere tranen te huilen om de dood van de hele mensheid… en nu weet ze al die dingen: zij gaat dood, iedereen die ze kent gaat dood, ze zullen heel lang dood zijn, en dan gaat de zon ontploffen.
Ze heeft dat allemaal in 12 seconden geleerd, toen ze zeven jaar oud was.
Dat is één benadering, maar misschien niet de benadering die ik zou kiezen als ik erover zou gaan nadenken. Er is namelijk een opmerkelijk verhaal te vertellen, en als ik nog op de lagere school zat, zou het wel eens het mooiste kunnen zijn wat ik op dat moment in mijn leven ooit had gehoord. Dit is wat ik een kind zou vertellen, met het tweeledige doel om zo nauwkeurig mogelijk te zijn en tegelijkertijd zo meelevend mogelijk.