De bewoners van Bikini Atoll werden in 1946 van hun thuisland verdreven om plaats te maken voor het testen van 23 kernwapens door de regering van de Verenigde Staten, te beginnen met ’s werelds vierde atoomontploffing. De daaropvolgende halve eeuw van exodus van de Bikini-mensen omvatte een verblijf van twee jaar op Rongerik Atoll, waar zij bijna verhongerden, en een verblijf van zes maanden op Kwajalein Atoll, waar zij in tenten woonden naast een landingsbaan die door het Amerikaanse leger werd gebruikt. In 1948 werden zij uiteindelijk overgeplaatst naar Kili, een klein, geïsoleerd eiland van 200 hectare dat eigendom was van de Amerikaanse Trust Territory regering. Talrijke ontberingen werden daar doorstaan, niet de minste daarvan was het verlies van vaardigheden die nodig waren voor zelfvoorziening. Gelegen 425 mijl ten zuiden van Bikini, is Kili Eiland zonder een beschutte lagune. Zes maanden per jaar zijn vissen en zeilen dus zinloze bezigheden. Vanwege de overblijvende radioactieve besmetting als gevolg van de atoomproeven woont het grootste deel van de Bikini-bevolking vandaag de dag nog steeds op Kili. Eind jaren zestig werd een poging ondernomen om Bikini opnieuw te vestigen toen President Lyndon B. Johnson, op aanbeveling van de Commissie voor Atoomenergie, Bikini Atol veilig voor bewoning verklaarde. In 1978 ontdekte het U.S. Department of Energy echter dat in een tijdsbestek van slechts één jaar sommige van de teruggekeerde eilandbewoners een toename van 75% vertoonden in hun lichaamsbelasting van 137Cs. In 1978 werden de bewoners van Bikini opnieuw overgeplaatst, ditmaal naar een klein eiland in Majuro Atoll. In het begin van de jaren ’80 spanden de Bikini-bewoners een collectieve rechtszaak aan tegen de Amerikaanse regering voor schade die het gevolg was van het nucleaire testprogramma. Hoewel de vordering werd afgewezen, werd uiteindelijk een trustfonds van 90 miljoen dollar opgericht voor hun plaatselijke regering. Sedertdien zijn de leiders van de Bikini-bevolking op Kili Island en Majuro Atoll geconfronteerd met de immense verantwoordelijkheid om te bepalen hoe zij hun atol kunnen schoonmaken en tegelijkertijd de gezondheid en het welzijn van hun ontheemde bevolking in stand kunnen houden. Voor de gemeenschap en haar leiders heeft de worsteling met deze technische beslissingen geleid tot een leven van strijd, debat en conflicten – en een onzekere toekomst. Nu wordt verwacht dat ergens in 1997 met de radiologische sanering van Bikini wordt begonnen. Het doel van dit document is, met behulp van de standpunten en de herinneringen van oudere Bikini-bewoners, de geschiedenis te vertellen en kwesties te bespreken waarmee de eerste ontheemden van het nucleaire tijdperk worden geconfronteerd.