Tijdens het midden en het einde van de jaren ’80 en het begin van de jaren ’90 leek het wel alsof alle meest innovatieve bands op de een of andere manier een band hadden met het gebied rond Seattle. De glorieuze metropool in het noordwesten was immers de bakermat van de grunge – een beweging die een enorme verschuiving in muzieksmaak inluidde, door bands waarvan de nummers nog steeds een hele generatie rockfans definiëren.
In termen van impact zou je kunnen stellen dat Pearl Jam de invloedrijkste van de vier onwillige voorvaderen van grunge (Nirvana, Alice in Chains en Soundgarden) was, en dat hun enorme bijdragen aan de rock talloze artiesten hebben geïnspireerd – en dat nog steeds doen. En ze zijn nog niet klaar: Eerder dit jaar onthulden de grunge-grootvaders dat de gezamenlijke schrijfsessies voor Pearl Jam’s volgende opus in volle gang zijn.
Terwijl Pearl Jam’s derde studio LP, Vitalogy, op 22 november 25 jaar wordt, voelde de mijlpaal verjaardag als een geschikt moment om terug te gaan, de catalogus van de band met een analytisch oor te bekijken, en te bepalen waar dit geprezen album staat wanneer het wordt gestapeld tegen de rest van de output van de band.
Hieronder volgt onze rangschikking van alle Pearl Jam-albums, te beginnen met onze minst favoriete
Riot Act (2002)
Pearl Jam’s zevende album was hun eerste na de aanslagen van 11 september en de dood door een ongeluk van negen fans tijdens hun set op het Deense Roskilde Festival in 2000. De teksten van frontman Eddie Vedder op Riot Act draaien dan ook rond persoonlijke en politieke thema’s, met één nummer, “Bu$hleaguer”, dat onomwonden kritiek levert op president George W. Bush en het beleid van zijn regering. Over het geheel genomen voelt Riot Act echter wat onsamenhangend aan, omdat het heen en weer schuift tussen halfzachte rockers die hun grunge-roots eer aandoen en sombere experimentele deuntjes die uiteindelijk niets uithalen. Plus, Vedder’s stem is niet op zijn krachtigst hier, en dat is een understatement.
Albumhoogtepunt: “Thumbing My Way”
Lightning Bolt (2013)
De meest recente studioprestatie van de band is, zoals verwacht, Pearl Jam’s meest volwassen aanbod – een verzameling tracks die het best kan worden omschreven als “saaie radiorock.” Het is een solide plaat met een paar aanstekelijke nummers, maar het album bevat ook folkelementen, met verschillende vormen van instrumentatie, waaronder viool, piano en, op het nummer “Sleeping by Myself”, Vedders favoriet: de ukelele. Maar op “Sirens” gaan de jongens helemaal los, en doen ze hun best om de Dead Kennedys te imiteren.
Het in eigen beheer uitgebrachte Lightning Bolt van de Rock and Roll Hall of Famers getuigt van een band die bewonderenswaardig dat ongrijpbare punt heeft bereikt waarop ze echt kunnen doen wat ze willen. Maar de simplistische teksten van Vedder komen nogal banaal over, en er is een echt gebrek aan hooks. Al met al voelt Lightning Bolt meer formule dan inspiratie.
Albumhoogtepunt: “Mind Your Manners”
9. Binaural (2000)
Dit is weer een album waarop Pearl Jam aanzienlijke risico’s nam met haar geluid, experimenterend met verschillende elementen en opnamebenaderingen-alleen deze keer met iets betere resultaten. In feite is Binaural een zeer gevarieerd album dat vol staat met pakkende nummers als “God’s Dice,” “Evacuation,” en het imiteerbare en ondergewaardeerde “Light Years.” Maar nogmaals, op een bepaald punt – na het etherische “Thin Air,” in principe – beginnen de nummers op Binaural minder toegankelijk te worden. Het album, waarop voor het eerst ex-Soundgarden drummer Matt Cameron te horen is, mist een algehele consistentie, maar markeert wel het begin van een meer volwassen tijdperk voor de jongens.
Albumhoogtepunt: “Thin Air”
Pearl Jam (2006)
Bekend bij veel fans als “Avocado”, Pearl Jam toont al vroeg belofte met nummers als “World Wide Suicide” en “Severed Hand”- hoewel ze vergelijkbare akkoordenstructuren delen – voordat het vervalt in afleidendheid. Tegen het einde is er “Army Reserve”, een somber nummer waarvan Vedder de tekst schreef met Damien Echols van de vrijgesproken West Memphis Three, gevolgd door “Come Back”, een prachtige met blues doordrenkte ballade die leidt naar albumsluiter “Inside Job”, dat misschien wel een van PJ’s meest affectieve nummers is. Over het algemeen voelt Pearl Jam echter niet zo goed geproduceerd aan, met de gitaren die de andere prestaties soms overstemmen. Bovendien leverde dit album ons “Parachutes” op, een chaotische must-skip die een beetje onhandig en warrig klinkt.
Albumhoogtepunt: “Come Back”
7. Backspacer (2009)
Als je Backspacer niet goed vindt, moet je er misschien nog een paar keer naar luisteren. Een van Pearl Jam’s minst gewaardeerde producten, staat vol met snelle, upbeat, riff-high hard-rockers als “Supersonic” en “Got Some”-songs vol ritmes en beats die zich als prikkeldraad aan de geheugencentra van je hersenen vastklampen. Doorheen dit levendige album bespeur je hints van hoorns, cello’s, altviolen, violen en piano’s, maar geen enkele wordt ooit gebruikt op het punt van afleiding. Backspacer bevat ook “Just Breathe,” een van de mooiste nummers van de band, en “Amongst the Waves,” dat misschien wel een van de meest optimistische aanbiedingen is.
Albumhoogtepunt: “Amongst the Waves”
No Code (1996)
Geschouwd als Pearl Jam’s meest diverse release, is No Code een peinzende LP die de veelzijdigheid van de band echt laat zien. Met tribal beats, fuzzed-out gitaren, en stellaire baslijnen, No Code heeft vleugjes van de garage rock (“Habit”) en country rock (“Red Mosquito”), terwijl hard-charging nummers zoals “Lukin,” “Present Tense,” en “Hail, Hail” voldoen aan fans die de voorkeur geven aan de edgier kant van de groep. Tekstueel hanteert Vedder een meer verhalende aanpak, waarbij hij personages en verhalen creëert om zijn gevoelens over spiritualiteit en introspectie over te brengen. Er zijn ook akoestische momenten op het album, evenals een al te ambitieuze poging tot gesproken woord (“I’m Open”), en de cringe-worthy track “Mankind,” die, helaas, gitarist Stone Gossard heeft op lead vocalen.
Albumhoogtepunt: “Smile”
Gigaton (2020)
Wie had bij zijn volle verstand ooit kunnen denken dat Pearl Jam drie decennia na haar illustere carrière een van haar beste platen zou uitbrengen? Zeker niemand die Lightning Bolt heeft gehoord. Maar verdorie, Pearl Jam deed precies dat in 2020, met Gigaton, een gepassioneerde, introspectieve collectie van overtuigende en inzichtelijke songs met een peinzende lyriek. Vedder laat zijn vocale bereik over de hele plaat horen, en speelt zelfs pomporgel op de gedenkwaardige, ontroerende afsluiter van het album “River Cross”. Blikvangers op Gigaton zijn de head-bopping rocker “Quick Escape,” het aanstekelijk groovy “Superblood Wolfmoon,” het muzikaal majestueuze “Seven O’Clock,” en het akoestische juweeltje “Comes Then Goes,” dat wijze en bijzonder relevante woorden bevat van Mr. Vedder: “Could all use a savior from human behavior sometimes.”
Albumhoogtepunt: “Superblood Wolfmoon”
Vitalogy (1994)
Alles wijst erop dat Vitalogy het album was dat bijna het einde betekende van Pearl Jam. Tijdens de opnames liepen de spanningen tussen Vedder en de rest van de groep hoog op, in een tijd waarin de frontman meer van plan leek Ticketmaster op te rollen. Maar eigenlijk heeft deze plaat – en de daaropvolgende pauze die de band daarna nam – de band gered. Vitalogy is ook een krachtige, volbrachte en soms extreem agressieve plaat met echt dynamische songs, waaronder “Not for You”, “Nothingman”, en natuurlijk het radiovriendelijke “Better Man”. Jammer genoeg staat er ook “Bugs” op, een verwarrend nummer dat vervelender is dan een echt insect. Hoe heeft dat nummer het tot de uiteindelijke versie van het album geschopt?
Albumhoogtepunt: “Corduroy”
Ten (1991)
Ten is zo’n baanbrekende release en heeft zo’n onmiskenbare impact op het grungegenre achtergelaten dat het moeilijk is om het niet op nummer 1 te plaatsen. Maar als je alle nostalgie opzij zet en hun debuut echt analyseert, zul je ontdekken dat het niet Pearl Jam’s beste LP is. Ja, het introduceerde hen en hun anthemische geluid aan de wereld, en ja, het legde hun basis met klassieke nummers als “Even Flow,” “Alive,” en “Jeremy.” Maar de evolutie die volgde kan niet genegeerd worden. Ten laat een onvolwassen band zien die zichzelf en zijn identiteit nog probeert te vinden. Zeker, de meeste groepen zouden willen dat hun debuutalbums net zo indrukwekkend waren, maar het was slechts een voorproefje van wat Pearl Jam te wachten stond, wiens latere output een meer volwassen outfit liet zien, met meer bewustzijn van de wereld om hen heen.
Albumhoogtepunt: “Black”
Vs. (1993)
De verwachtingen waren hooggespannen voor Pearl Jam’s tweede album na het commerciële en kritische succes van Ten, en al met al hebben de grunge-meesters hun beloften waargemaakt en de sceptici de mond gesnoerd die hen hadden afgeschreven als een mogelijke flop in de pan. De band’s eerste studioprestatie met oude producer Brendan O’Brien, Vs. bevat een aantal van Pearl Jam’s meest geliefde en boeiende tracks: “Daughter,” “Dissident,” “Animal,” en “Elderly Woman Behind the Counter in a Small Town.” Dit fenomenale album verstevigde ook de status van Pearl Jam als een van de meest krachtige acts van de rock.
Album Highlight: “Rearviewmirror”
Yield (1998)
Pearl Jam’s laatste album met drummer Jack Irons, Yield is misschien wel de meest eerlijke en oprechte studioset van de band, een samenhangende, goed afgeronde plaat met diepgaande lyriek in gelijke mate geleverd door Vedder, Jeff Ament, en Gossard. Het bevat een aantal van PJ’s beste nummers, waaronder lead-off single “Given to Fly,” het sardonische “Do the Evolution,” en het zachte, piekerige “Wishlist.” Het is moeilijk om ook maar één minpuntje te vinden, maar als er al een minpuntje te vinden is op dit meesterwerk, dan zijn het nummers als “Push Me, Pull Me” en “Pilate”-een nummer dat Ament over zijn hond schreef- die aanvoelen alsof ze beter zouden passen op enkele van de latere releases van de band. Vedder’s stembereik is hier ook volledig te horen, waarbij hij schommelt tussen ingetogen en bombastisch. Yield is een must-have voor echte fans en gewoon een fantastisch album voor iedereen die meeslepende rock waardeert.
Album Highlight: “Wishlist”
Welk Pearl Jam album vind jij het beste? Stem in onze poll, en vertel ons op onze Facebook-pagina hoe jij de platen zou rangschikken.