Wanneer plasmine fibrine afbreekt, ontstaat een aantal oplosbare deeltjes. Deze worden afbraakproducten van fibrine (FDP’s) genoemd. FDP’s concurreren met trombine en vertragen zo de vorming van klonters door de omzetting van fibrinogeen in fibrine te verhinderen. Dit effect is te zien in de trombine-stollingstijd (TCT)-test, die langer is bij een persoon met actieve fibrinolyse.
De FDP’s, en een specifiek FDP, het D-dimeer, kunnen worden gemeten met behulp van antilichaam-antigeentechnologie. Dit is specifieker dan de TCT, en bevestigt dat er fibrinolyse heeft plaatsgevonden. Het wordt daarom gebruikt om diepe veneuze trombose, longembolie, DIC en de doeltreffendheid van behandeling bij acuut myocardinfarct aan te tonen. Een andere mogelijkheid is een snellere detectie van fibrinolytische activiteit, met name hyperfibrinolyse, met behulp van tromboelastometrie (TEM) in volbloed, zelfs bij patiënten die heparine toegediend krijgen. Bij deze test wordt de verhoogde fibrinolyse beoordeeld door vergelijking van het TEM-profiel in afwezigheid of aanwezigheid van de fibrinolyse-inhibitor aprotinine. Klinisch gezien is de TEM nuttig voor het bijna in real time meten van geactiveerde fibrinolyse voor risicopatiënten, zoals patiënten die tijdens een operatie aanzienlijk bloedverlies hebben.
Het testen van de algehele fibrinolyse kan worden gemeten met een euglobuline lysis tijd (ELT) assay. De ELT meet de fibrinolyse door de euglobulinefractie (voornamelijk de belangrijke fibrinolytische factoren fibrinogeen, PAI-1, tPA, alfa 2-antiplasmine en plasminogeen) uit plasma te laten stollen en vervolgens de tijd te observeren die nodig is voor het oplossen van het stolsel. Een kortere lysisetijd wijst op een hyperfibrinolytische toestand en een bloedingsrisico. Dergelijke resultaten kunnen worden waargenomen bij mensen met leveraandoeningen, PAI-1-deficiëntie of alfa 2-antiplasmine-deficiëntie. Soortgelijke resultaten worden ook gezien na toediening van DDAVP of na ernstige stress.