Final Fantasy 7 Remake review: De meest gewaagde Final Fantasy ooit

Final Fantasy 7 Remake heeft tegen me gelogen. Het is niet Final Fantasy 7 remake. In plaats daarvan is het een nieuwe versie van Final Fantasy 7, en dat op een gedurfde manier.

Nieuwe personages en subplots worden binnen het eerste uur geïntroduceerd, en stijlvolle realtime actie vervangt de turn-based gevechten waar het origineel bekend om stond. Het meest gewaagde is dat de remake die op 10 april in de winkelschappen ligt, niet het hele Final Fantasy 7 is. Het is deel één van de saga, waarbij de eerste akte van het origineel uit 1997 wordt gebruikt om er een volledige game van te maken.

Dit klinkt misschien als een riskante onderneming als je een van de 11 miljoen mensen bent die de PlayStation 1 klassieker hebben gespeeld. Maar de grootste lof die ik deze remake kan toezwaaien, is dat hij in de smaak zal vallen bij degenen onder jullie die bijna 15 jaar hebben gewacht om hem te spelen.

Als je tot die groep behoort, is deze recensie van weinig belang. Je gaat het spel toch wel kopen. Maar wat als je het origineel nog nooit hebt gespeeld? Dat is niet erg, dit is een oordeel-vrije zone. Het enige wat je hoeft te weten is dat Final Fantasy 7 Remake er prachtig uitziet en bevredigend aanvoelt.

Hoe dan ook, je moet deze game spelen.

Less is more

De meest gewaagde verandering van het origineel naar de Remake is het opsplitsen van één game in vele. We weten niet over hoeveel delen het verhaal van Final Fantasy 7 zal worden verteld, al heeft regisseur Tetsuya Nomura gezegd dat er al aan deel twee wordt gewerkt.

Hoe dan ook, dit is nog steeds een Final Fantasy-spel van de volle speelduur; ik heb een beetje getreuzeld met zijmissies, en heb het spel geklokt in iets minder dan 40 uur. Toch speelt het zich volledig af in Midgar. Fans van het origineel zullen het jammer vinden dat ze The Golden Saucer, Cosmo Canyon en andere illustere locaties niet zien, maar dit is een voorbeeld van minder is meer.

De remake van Final Fantasy VII is een dystopie voor onze tijd. Het draait om Shinra, een kolossaal elektriciteitsbedrijf dat levenskracht (Mako) aan de aarde onttrekt en omzet in energie. Door dit te doen wordt de planeet langzaam vernietigd. Klinkt dat bekend? Midgar zelf wordt geteisterd door welvaartsongelijkheid en is opgedeeld in twee grote delen, gescheiden door een enorme plaat: Een met pakken gevulde moderne stad bovenop en armoedige sloppenwijken eronder.

Je speelt als Cloud Strife, een voormalig lid van Shinra’s legermacht “Soldier”. Nu werk je als huurling samen met een eco-terroristische groepering genaamd Avalanche. Avalanche walgt van Shinra’s gierige vernietiging van de planeet en probeert Shinra een lesje te leren — door Mako-reactoren op te blazen. Dat is duidelijk.

De verhaallijnen zijn vergelijkbaar met die van het origineel, maar er zijn ook opmerkelijke verschillen. Dat wordt duidelijk in het tweede hoofdstuk, als je wordt geconfronteerd met de aanwezigheid van mysterieuze, verhulde geesten. (Denk aan Dementors uit Harry Potter.) Belangrijker is de verschuiving in de framing. In 1997 diende dit deel uiteindelijk als opbouw voor Sephiroth, de hoofdschurk van het spel, om de show te stelen. Dat is hier niet het geval.

Door de volledige 40 uur in Midgar door te brengen, leer je verschillende personages beter kennen. De technologie van 2020, waaronder de beste personagemodellen die ik ooit in een game heb gezien, helpt hier ook bij. Wedge, een bijrolspeler in het origineel, wordt hier bijvoorbeeld een substantiëler, sympathieker personage. En verhaalelementen die eerst een opwarmertje voor Sephiroth waren, voelen nu als meer legitieme subplots.

Er is wel een wisselwerking. Hoewel Midgar, Shinra en Avalanche de schijnwerpers waardig zijn, doet de beperkte focus afbreuk aan de epische schaal van het origineel. Hoe dan ook, dit voelt aan als een doordacht, substantieel deel van een groter verhaal — precies wat de eerste game in een serie hoort te zijn.

Als je eenmaal gewend bent Final Fantasy 7 als een franchise te zien in plaats van als een game, wordt 7 Remake een stuk begrijpelijker.

Dat wil niet zeggen dat er geen problemen zijn. Het tempo van het verhaal is inconsistent, vooral naar het einde toe. Er is ook gekunstelde opvulling – een paar gesloten deuren vereisen een opvallende hoeveelheid benenwerk om te openen, en een hoofdstuk wordt met 20 minuten verlengd omdat een rat een sleutel steelt op een ongelegen moment. Pogingen om Sephiroth-gerelateerde verhaalelementen, die zich in het origineel bijna geheel na Midgar afspeelden, op te nemen, zijn soms onhandig.

Maar ondanks deze problemen is de ongelooflijk gewaagde overgang vrijwel geheel geslaagd.

Nieuw tijdperk, nieuwe combat

De combat van Final Fantasy 7 Remake maakt ook een geslaagde overgang. Square Enix heeft een titel die synoniem staat voor turn-based combat omgetoverd tot een frisse real-time actiegame. Toch blijft er nog wat turn-based smaak over om de nostalgie op te wekken van degenen die het origineel hebben gespeeld.

Je voert reguliere aanvallen uit zoals je dat zou doen in een game als Devil May Cry of Kingdom Hearts. Maar als je ATB-meter (Active Time Battle) vol raakt – wat het geval is als je schade toebrengt, schade oploopt of schade blokkeert – kun je het gevecht vertragen tot bullet time en magie uitoefenen, vaardigheden uitvoeren, voorwerpen gebruiken en meer.

Het is een lonend en stijlvol gevechtssysteem. Soms voel je je de ultieme duivelse jager als je je een weg baant door een horde. Andere keren moet je veel strategischer te werk gaan en het gevecht op bepaalde momenten vertragen om te profiteren van aanvalspatronen en vijandelijke zwaktes.

Opnieuw zijn er fouten. De camera kan problematisch zijn. Je zult vaak moeite hebben om vijanden buiten het gezichtsveld van je personage te zien. Aangezien de meeste vijandelijke aanvallen acties als helen en het gebruik van voorwerpen onderbreken, kan dit frustrerend zijn en voelen gevechten soms aan als op geluk gebaseerd.

Het materia-systeem – magische bollen die je in je wapens en pantser kunt stoppen en waarmee je magie en andere vaardigheden kunt gebruiken – voelt ook een beetje misplaatst aan. De snelle actie beloont aanvallen meer dan een strategie om buffs aan je groep toe te voegen of vijanden statuskwalen toe te brengen. Als gevolg daarvan zul je waarschijnlijk een beperktere variëteit aan materia gebruiken dan in het origineel.

Hoe dan ook, de ontwikkelaars hebben hier veel goeds gedaan. De moeilijkheidsgraad is precies goed, dwingt je tot strategisch denken zonder spelers te hard af te straffen. De eindbaasgevechten zijn altijd opwindend. En, zoals alles in het spel, zijn de gevechten visueel prachtig.

Als het om riskante weddenschappen gaat, tussen gevechten en verhaal, gaat Square Enix hier twee voor twee.

Een liefdesbrief

Final Fantasy 7 Remake is een spektakelstuk, met gemak een van de mooiste games die ik ooit heb gespeeld. Maar de manuren die erin zijn gaan zitten, zijn niet alleen te zien aan de technische hoogstandjes. Het is niet alleen het visuele aspect van het spel: De omgevingen, van de neongekleurde rosse buurt Wall Market tot de steriele Mako-reactoren, zitten boordevol details en voelen aan alsof ze leven en ademen.

De cynicus in mij vermoedt dat Square Enix het spel in meerdere delen opsplitst, zodat ze van meerdere betaaldagen kunnen genieten. Maar het is moeilijk om je daar druk om te maken als het eerste deel zo zorgvuldig en liefdevol is gemaakt.

Zoals alle grote Final Fantasy-versies gaat ook dit spel van start met vragen over zijn erfenis. Doet het recht aan het origineel? Is het net zo goed als eerdere baanbrekende games in de franchise? Was het 15 jaar wachten waard? De eerste twee vragen kunnen pas in de komende jaren worden beantwoord, grotendeels afhankelijk van hoe goed de volgende delen in elkaar zitten. De derde vraag is een keiharde ja.

Nieuwe of oude fan, Final Fantasy 7 Remake is je $60 waard en dan nog wat.