Fluffernutter Sandwich Geschiedenis en Recept

Wat is een Fluffernutter?

Het is geen gewone sandwich – maar een Fluffernutter Sandwich!

Een Fluffernutter Sandwich is een calorierijke sandwich van twee sneetjes brood, belegd met pindakaas en Marshmallow Fluff, en soms met een banaan.

Mensen eten hun pindakaas op allerlei soorten sandwiches en met allerlei soorten beleg. De meest unieke en ongewone is de Fluffernutter Sandwich uit het New England gebied van de Verenigde Staten. Generaties New Englanders associëren Marshmallow Fluff graag met hun kindertijd, aangezien het voor velen die in het noordoosten van de Verenigde Staten zijn opgegroeid, een favoriet broodje uit hun kindertijd is geweest. De term fluffernutter wordt ook gebruikt om andere voedingsmiddelen te beschrijven, voornamelijk desserts, die zowel pindakaas als marshmallowcrème bevatten.

De Fluffernutter sandwich is meer dan een geliefde herinnering aan de kindertijd, het is een lokale traditie. Als traditioneel voedsel van New England, gaat het net zo goed samen met de gebakken bonen en de clam chowder.

Marshmallow Fluff is een mengsel van maïssiroop, suiker, gedroogd eiwit, en vanille aroma. Leer hoe je zelfgemaakte Marshmallow Fluff/Cream maakt.

The Fluffernutter Song:

Oh you need fluff, fluff, fluff
Oh you need fluff, fluff, fluff
To make a fluffernutter
Marshmallow fluff
And lots of peanut butter.
Eerst smeer je, smeer je, smeer je
Je brood met pindakaas
En marshmallow fluff
En je hebt een fluffernutter.
Wanneer je geniet, geniet, geniet
van je fluff en pindakaas
ben je blij dat je genoeg hebt voor nog een fluffernutter.

Geschiedenis van Marshmallow Crème/Fluff en Fluffernutter Sandwich:

Marshmallow snoep stamt uit het oude Egypte, waar het een snoepje op honingbasis was, op smaak gebracht en verdikt met het sap van de wortel van de Marsh-Mallow plant (althea officinalis). Men mengde marsh mallow sap met honing om een speciaal snoepje te maken dat was voorbehouden aan de farao’s en de goden. De Romeinse geleerde Plinius geloofde dat een dagelijkse dronk van marshmallowsap alle ziekten zou voorkomen en ook de meeste ziekten zou genezen. Het probleem was dat het niet erg smakelijk was.

19e Eeuw

harmaceuten in Parijs, Frankrijk extraheerden het sap uit de wortels van de marshmallow plant en kookten het met eiwit en suiker, klopten het mengsel vervolgens op tot een schuimige schuimtaart die later hard werd, waardoor een medicinaal snoepje ontstond dat werd gebruikt om de keelpijn van kinderen te verzachten. De mensen vonden het nieuwe product lekker en begonnen het als snoepgoed te eten.

Aan het eind van de 19e eeuw hadden banketbakkers uitgevonden hoe ze marshmallows in massaproductie konden nemen, en ze hadden ook ontdekt dat ze het marshmallowsap konden vervangen door gelatine. Rond de eeuwwisseling waren marshmallows een populair dessertingrediënt. Om er glazuur en sauzen van te maken, moest de kok eerst de marshmallowcrème maken, wat een proces in twee stappen was – je maakte suikersiroop, dan smolt je de marshmallows boven een dubbele ketel en combineerde ze met de siroop.

20e eeuw

In het begin van de 20e eeuw geloofden de mensen dat elk gerecht kon worden verbeterd met een witte saus. Het was erg in de mode om witte sauzen te gebruiken om allerlei gerechten op te leuken. Marshmallow glazuur en sauzen waren populaire dessert ingrediënten. Thuiskoks maakten hun eigen marshmallowcrème, door de marshmallow-ingrediënten zelf te mengen of door in de winkel gekochte marshmallows te smelten en met suikersiroop te mengen.

1910 – De gebroeders Limpert brachten een product op de markt met de naam Marshmallow Fluff, dat werd verkocht aan frisdrankfonteinen en ijssalons om op ijssundaes te smeren.

1913 – Whitman’s, de mensen die de Whitman’s Sampler maken, hadden een product dat Marshmallow Whip heette.

1914-1940 – De Curtis Marshmallow Factory werd opgericht door broer en zus, Emma (1863-1948) en Amory Curtis. Hun belangrijkste product in de eerste 10 jaar van hun bestaan was Snowflake Marshmallow Creme (later bekend als SMAC), de eerste commercieel succesvolle houdbare marshmallowcrème. De Curtises hebben marshmallowcrème niet uitgevonden, maar ze hebben het populair gemaakt voor thuisgebruik. Emma ging eerst van deur tot deur in Melrose, en bracht monsters van haar marshmallow crème op crackers. (Foto uit de Melrose Mirror Newspaper.)

Emma ontwikkelde voortdurend nieuwe recepten, en ze testte ze in de praktijk uit op haar familie en op de kinderen uit de buurt. In een van haar radioshows zei ze dat ze “hen marshmallow serveerde als dressing op desserts, marshmallows op hun ontbijtgranen, marshmallows in hun chocolademelk, marshmallows in hun sladressing, marshmallows in hun taarten, en als saus voor elke denkbare soort gelei en pudding.”

1913 – Sommige van de allereerste Snowflake Marshmallow Creme-etiketten uit 1913 suggereerden het product te gebruiken in sandwiches, gegarneerd met gehakte noten of olijven. In een receptenfolder uit 1914 noemde Emma pindakaas als bijgerecht, en ze stelde ook voor om driehoekige boterhammen met marshmallowcrème op dungesneden bruin brood te smeren als een lekkere lunch voor kinderen. Dit betekent dat Melrose wel eens de geboorteplaats zou kunnen zijn van wat later bekend zou worden als de Fluffernutter Sandwich.

In 1915 scoorden de Curtises een publicitaire coup: Snowflake Marshmallow Creme werd bekroond met een gouden medaille op de Panama Pacific Exposition in San Francisco in 1915. Dit zou nog jaren een prominente plaats innemen in hun reclame.

Emma’s onderzoek resulteerde in een serie kleine receptenboekjes die op verzoek naar klanten werden gestuurd. In een boekje dat in 1918 werd gepubliceerd, introduceerde Emma haar versie van de Liberty Sandwich. OPMERKING: hamburgers werden tijdens de Eerste Wereldoorlog (1914-1918) ook wel Liberty Sandwiches genoemd. Sandwiches met pindakaas en fluff, gesneden in sierlijke vormpjes, maakten van de nood een deugd.

1917 – Archibald Query uit Somerville, MA vond een speciale formule uit die hij marshmallow creme noemde. Hij begon het in zijn keuken te maken en aan de deur te verkopen, maar door oorlogstekorten was hij gedwongen te sluiten.

1920 – Nadat de Eerste Wereldoorlog voorbij was, ging Archibald kort een samenwerkingsverband aan met Durkee en Mower. Archibald verkocht zijn formule aan H. Allen Durkee en Fred L. Mower voor $500. Zij gaven hun product de naam “Toot Sweet Marshmallow Fluff.” De naam was een woordspeling op een Franse uitdrukking. Met een vat suiker en een tweedehands Ford begon het tweetal rond te rijden op zoek naar klanten en verkochten ze van deur tot deur. De eerste verkoop van het zoete brouwsel vond plaats in 1920, aan een loge in New Hampshire. In 1927 verkochten ze het in de detailhandel.

De jaren 1930 – Durkee-Mower sponsorde een wekelijkse radioshow in New England, de “Flufferettes”, om reclame te maken voor hun product. De vijftien minuten durende show werd uitgezonden op zondagavond vlak voor de Jack Benny show. Deze show werd tot eind jaren veertig uitgezonden.

21e eeuw

2006 – Senator Jarrett Barrios van de staat Massachusetts, die verontwaardigd was over het feit dat zijn zoon Nathaniel, een derdeklasser, een Fluffernutter sandwich kreeg op zijn lagere school in Cambridge, zei dat hij van plan was om wetgeving in te dienen die scholen zou verbieden om de lokale lekkernij meer dan één keer per week als hoofdmaaltijd aan te bieden. Hij werd geciteerd als zeggen:

“Als een ouder, als ik wil dat mijn kind gezond eet, zou hij niet in staat moeten zijn om naar school te gaan en elke dag fluff of fluffernutters te krijgen voor school. We hebben het hoogste obesitascijfer onder kinderen van alle geïndustrialiseerde landen ter wereld. We hebben de hoogste of de op een na hoogste graad van vroegtijdige diabetes type 1.”

Senator Barrios’ wetsvoorstel was een amendement op een groter wetsvoorstel dat junk food op scholen aan banden legt. De maatregel leidde tot een marshmallow oorlog in het State House toen wetgevers sprongen om Fluffernutters te verdedigen. Wat senator Barrios zich niet realiseerde, was hoezeer de zoete marshmallowpasta op wit brood en met pindakaas een icoon van New England was. Het wetsvoorstel om het te verbieden lokte legioenen van beschermende Fluffernutter patriotten naar de wapens. Staatsvertegenwoordiger, Kathi-Anne Reinstein, zei dat ze wetgeving zou indienen die de Fluffernutter tot het officiële broodje van Massachusetts zou maken. Reinstein zegt dat ze het lokale erfgoed wil behouden, dat simpelweg bestaat uit Marshmallow Fluff en pindakaas samen tussen twee sneetjes brood.

Nadat het gevecht de wetgevende macht van Massachusetts een week in beslag had genomen, zei de heer Barrios dat hij van plan was zijn voorstel te laten vallen. Al het gepraat om van de Fluffernutter Sandwich de officiële staatsboterham te maken werd ook geschrapt.

Nationale Fluffernutter Dag: Vanwege het debat over het wetsvoorstel, hield de stad Somerville, MA haar eerste jaarlijkse eerbetoon aan Archibald Query en Marshmallow Fluff. in 2006, Somerville, MA. Het festival werd “What the Fluff” genoemd. 8 oktober werd officieel uitgeroepen tot “Nationale Fluffernutter Dag.”