gevlekte salamander
Ambystoma maculatum
Achtergronden en verspreidingsgebied: Een van de duidelijkste tekenen van de lente is de massale migratie van gevlekte salamanders. Deze onderaardse bewoners komen uit hun winterslaap bij de eerste warme regenbuien van het seizoen, en trekken dan naar hun voortplantingsbassins. Deze salamander behoort tot de familie Abystomatidae, waartoe ook de grote, stevig gebouwde molsalamanders behoren. De gevlekte salamander onderscheidt zich door zijn grote afmetingen en zijn felgele vlekken en is een soort die een belangrijke rol speelt in zijn niche.
Het verspreidingsgebied van de gevlekte salamander beslaat een groot deel van het oostelijke derde deel van de Verenigde Staten en ook de zuidoostelijke regio’s van de Canadese Maritieme Provincies. Het is de meest verspreide molsalamander van Connecticut.
Beschrijving: Groot, robuust, en met een brede kop, varieert deze salamander in lengte van 4,75 tot 6,75 inch (120-200mm). De rug is donker van kleur terwijl de onder- en zijkanten lichter zijn, meestal grijs. Twee onregelmatige rijen felgele vlekken bevinden zich langs de rug en de staart. Vrouwtjes zijn aanzienlijk groter dan mannetjes. Pas getransformeerde jongen hebben groengele vlekken, terwijl de larven variëren van olijfbruin of zwart tot verschillende grijstinten. De uitwendige kieuwen van de larven helpen hen te onderscheiden van kikkerdikkopjes.
Habitat en Dieet: Afhankelijk van de tijd van het jaar, kunnen gevlekte salamanders worden gevonden in aquatische, terrestrische, en ondergrondse habitats. Hoewel ze in verschillende habitats voorkomen, geven ze de voorkeur aan beboste gebieden die grenzen aan moerassen, vijvers en kreken. Geheimzinnig en zelden gezien, brengen deze salamanders het grootste deel van hun tijd door in holen of onder vochtig bladafval. Broedende volwassen dieren en larven gebruiken aquatische habitats, zoals kortstondige poelen, kunstmatige vijvers, natte weiden en loofbossen met vochtige substraten en lagere bodemtemperaturen. De salamanders overwinteren in ondergrondse holen of spleten.
Gevlekte salamanders voeden zich met wormen, naaktslakken, slakken, spinnen, miljoenpoten, krekels, kevers, mieren en andere ongewervelde dieren. Op hun beurt zijn ze voedsel voor sommige slangen, vogels, vissen, en zoogdieren.
Levensgeschiedenis: Omdat gevlekte salamanders geheimzinnig zijn en de meeste tijd ondergronds doorbrengen, worden ze zelden gezien, behalve in het vroege voorjaar (maart-april), wanneer ze in grote aantallen naar broedpoelen trekken. Zelfs dan zijn ze alleen actief tijdens regenachtige nachten. De mannetjes komen het eerst aan bij de broedpoelen, waar ze pakketjes sperma (spermatoforen) afzetten op bladeren en twijgen die op de bodem van de poelen liggen. De volgende regenachtige nacht volgen de vrouwtjes, die ongeveer 100 eitjes vastzetten op ondergedompelde stokken of planten. De eitjes worden een bolvormige, vuistgrote massa wanneer de geleiachtige substantie die de eitjes bedekt in contact komt met water.
Na de paring trekken de volwassen dieren terug naar hun zomervoedplaatsen en hun ondergrondse verblijfplaatsen. De larven komen na ongeveer 30 dagen uit en ondergaan in de zomer een metamorfose, waarbij ze veranderen in miniatuur-versies van de volwassen dieren. De larvale cyclus is vaak getimed met de efemere cyclus van de broedplaatsen. Nieuw getransformeerde gevlekte salamanders komen in de nazomer/vroege herfst uit de wetlands om naar landgebieden te migreren.
Belangrijke feiten: De huid van de gevlekte salamander scheidt een giftige stof af die veel potentiële roofdieren afschrikt. Predatie is het meest voorkomend tijdens de ei- en larvale cycli voordat de salamander zijn giftigheid ontwikkelt. Gevlekte salamanders geven zelfs kopstoten of bijten uit zelfverdediging.
Zorgen over het behoud: De populatie van de gevlekte salamander in Connecticut lijkt een langdurige afname te ondergaan, niet alleen door het verlies van de voortplantingshabitat in vernal pools, maar vooral door de afname van de habitat in het hoogland rond de voortplantingsplaatsen in het water. De meeste wetlandverordeningen schrijven een 50- tot 100-voet brede beboste buffer rond vernal pools voor. Deze buffer is bedoeld om de waterkwaliteit op peil te houden. Om de diversiteit van amfibieën in vernale poelen in stand te houden, is een beboste habitat van minstens 500 voet rond voortplantingspoelen vereist. Er is ook bezorgdheid dat lage pH en zure regen in de aquatische habitat van de gevlekte salamander kan leiden tot het afsterven van eieren.
Gevlekte salamanders komen steeds minder voor in verstedelijkte en gefragmenteerde habitats in het noordoosten van de Verenigde Staten, vooral omdat ze de voorkeur geven aan ongestoorde habitats en minder tolerant zijn voor gebieden met menselijke oprukking en ontwikkeling.
Omdat gevlekte salamanders in het vroege voorjaar in grote aantallen naar elkaar toe trekken, worden veel exemplaren bij het oversteken van wegen door voertuigen gedood. In reactie hierop hebben sommige steden en instanties “amfibieëntunnels” geïnstalleerd om deze dieren veilig onder wegen door te leiden in hotspot migratiegebieden.
Wat u kunt doen
Als u een gevlekte salamander in het wild vindt, laat hem dan waar u hem gevonden hebt en maak alleen foto’s. Elke individuele salamander is van vitaal belang voor de lokale populatie.
Overweeg de juiste habitat management praktijken als uw eigendom succesvolle vernal pools bevat waar gevlekte salamanders broeden. De website van de Vernal Pool Association is een goede plek om uw onderzoek te beginnen.
Dring er bij uw gemeente op aan amfibieëntunnels te installeren op migratie-hotspots die wegen overlappen. Als je het geluk hebt getuige te zijn van een massale voorjaarstrek, kun je helpen salamanders van de ene kant van de weg naar de andere te verplaatsen, zolang het volkomen veilig is om dit te doen. Dit kan worden gedaan met handschoenen en kleine emmers om de salamanders niet te belasten of bloot te stellen aan eventuele afscheidingen.
Verspreid het woord over salamanders! Kennis is vaak het beste middel om deze belangrijke amfibieën in stand te houden.
Aanvullende informatie over salamanders is beschikbaar op de Salamanders of Connecticut webpagina.