Als moeder van drie kinderen, krijg ik vaak de vraag van moeders en vaders van twee kinderen: “Ok, dus de sprong naar drie…hoe erg is dat?”
Persoonlijk vond ik de overgang naar het hebben van zelfs maar één kind het meest schrijnend. Wie is dat kleine mensje dat non-stop huilt (de mijne had koliek) en geen rekening houdt met wanneer ik zin heb om te zitten/eten/rusten/slapen?
Wat. Op. aarde.
Maar als je eenmaal gewend bent aan twee kinderen, is drie een variatie op het thema. Je hebt al ervaring met het jongleren met de eisen van meer dan één kind tegelijk, en je weet dat je niet op meer dan één plek tegelijk kunt zijn.
Dit vind ik zo leuk en waardevol aan het hebben van drie kinderen:
Er zijn twee (of een) van jou en drie van hen. Een volwassene kan er gewoon niet altijd zijn om aan hun individuele behoeften te voldoen. Dus moeten ze leren onafhankelijker te zijn.
De kinderen leren elkaar te helpen.
Dit is geen situatie waarin ze elkaar *opvoeden*, maar ze leren wel hoe ze elkaar kunnen helpen, want… refereer aan #1. De oudste en middelste kinderen leren verantwoordelijkheid en leiderschap, en de jongste en middelste kinderen (het middelste kind krijgt de bonus van beide) groeien in leiderschap omdat ze het voor hun ogen gemodelleerd zien.
Je hebt meer helpers in huis.
Als ze oud genoeg zijn, kun je ze het gras laten maaien, de was laten doen en de vloer laten dweilen, allemaal tegelijk, terwijl jij je met je neus in een goed boek zit te verdiepen. Ok, grapje.
Je hebt meer ingebouwde speelkameraadjes.
Voor al die dagen dat je binnen zit vanwege het weer, geen zin hebt om het huis uit te gaan, of gewoon geen zin hebt om een speelafspraakje te plannen, heb je er al een in huis. Gedaan en gedaan.
De kinderen hebben de kans om meerdere relaties met anderen te ontwikkelen.
A en B, B en C, A en C, en A, B, en C! Deze combinaties helpen je kinderen om te leren omgaan met kinderen met verschillende persoonlijkheden en met elkaar overweg te kunnen. Als de een ruimte nodig heeft van de ander, zijn er andere mogelijkheden om met elkaar om te gaan.
Het hebben van drie kinderen vernietigt zo’n beetje de illusie dat je als ouder alles onder controle hebt.
Dit is een goede zaak. Je hebt nooit alles onder controle gehad, en als je in de minderheid bent van kleine mensen, word je daaraan herinnerd. Ik vond dit een geschenk, zowel bij de geboorte van mijn derde als sindsdien. Zodra onze derde was geboren, voelde ik de vrijheid om los te laten en tevreden te zijn met gewoon mijn best te doen.
Het is leuk.
Drie is een menigte, en dat is met drie kinderen helemaal waar. Plus, je hebt een ingebouwd basketbalteam. Oké, ik haat basketbal, maar misschien vind jij het leuk. Maar echt, de liefde groeit met elk lid dat aan het gezin wordt toegevoegd, en elk van je drie kinderen leren kennen en ervan genieten is echt een schat (nee, dit is geen Hallmark-kaart).
Is het leven gek? Zeker. Het gaat nooit trager. Maar ouder zijn van een aantal kleintjes is waarschijnlijk het gekste wat je ooit hebt gedaan. Heb ik er spijt van dat ik er drie heb? Nooit. Echt niet. Ik hou van ons gezin van vijf.
- Moeten we twee of drie kinderen krijgen ‘
- 10 dingen die niemand je vertelt over het krijgen van kinderen de een na de ander ‘