Er zijn geen twee prominentere bierstijlen waar biergeeks en brouwers – zowel thuis als professioneel – meer over geobsedeerd zijn dan Pale Ale en India Pale Ale – beter bekend als IPA – maar wat is nu eigenlijk het verschil tussen deze twee hoppige bieren, en hoe zijn beide zo populair geworden in de ambachtelijke gemeenschap? Het antwoord op beide vragen ligt in de waarheid, met een beetje legende en mythe, en een hoop ouderwetse Amerikaanse trots.
De eerste keer dat de term Pale Ale werd gebruikt om een bierstijl aan te duiden dateert van 1703, toen een partij bieren die in Engeland werd gemaakt, mout gebruikte die met cokes was geroosterd. (De cokes waarnaar we hier verwijzen is een brandstof afgeleid van steenkool die zeer weinig onzuiverheden bevat en een zeer hoog koolstofgehalte heeft, zodat hij niet veel rook veroorzaakt en een droge warmte creëert in plaats van een rokerige warmte). De gebrande mout die zo ontstond, was lichter door het gebrek aan rook en resulteerde in bieren die lichter van kleur waren dan andere bieren die destijds op de markt waren, wat resulteerde in de naam Pale Ale, omdat de ale in het glas zichtbaar lichter was wanneer hij naast de andere bieren aan de bar werd gezet. Naast de lichtere kleur, omdat de resulterende mout had een mildere smaak, de hop in staat waren om te schijnen door meer prominent, dus Pale Ales kwam niet alleen worden geassocieerd met hun bleke kleur, maar hun milde hop smaak ook.
Pale Ales werd heel populair in Groot-Brittannië, waar klanten zou vaak ook verwijzen naar hen als Bitters, als gevolg van de hop profiel, en ze bleven de enige hoppig bieren op de markt voor iets meer dan 100 jaar. Tot in 1829, toen voor het eerst de naam IPA werd gebruikt als omschrijving van een specifiek voor India bereid hoppig bier dat verscheen in een advertentie in de Sydney Gazette And New South Wales Advertiser. Hier vindt een groot deel van de legende en de mythe rond de geboorte van de IPA echt plaats.
Zoals de legende wil, hadden Britten die zich in hun nieuwe Indiase kolonie hadden gewaagd, heimwee naar de bieren van thuis en daarom begonnen zij te vragen dat hun favoriete Pale Ales aan de andere kant van de wereld naar India zouden worden verscheept. Uit vrees dat de bieren de reis niet zouden halen en uiteindelijk zuur en plat zouden aankomen, zouden de brouwers ze hebben versterkt met een veel sterkere ruggengraat van hop en alcohol, om ze te beschermen tijdens hun zes maanden durende reis over zee. Toen ze aankwamen, overleefden de bieren niet alleen de reis, maar gaven velen ook de voorkeur aan hun hoppigere smaak. En zo werd de IPA geboren.
De reden waarom dit verhaal misschien slechts een legende is, is dat in dezelfde periode ook stouts en porters vanuit Engeland naar zowel India als Amerika werden verscheept, en bij geen van deze stijlen werd de hop verhoogd, maar beide overleefden de reis prima. Dit heeft ertoe geleid dat sommigen zich afvragen of dit verhaal niet gewoon een mooie manier is om gemakkelijk uit te leggen hoe bieren die IPA’s worden genoemd, sterkere hopkenmerken hebben dan hun Pale Ale broers en zussen.
Hoe IPA’s ook tot stand zijn gekomen, ze hebben pas echt een hoge vlucht genomen tijdens Amerika’s huidige “craft beer boom”. Vanaf 1980 begon Sierra Nevada te experimenteren met de klassieke Pale Ale stijl met behulp van Amerikaanse hop, die helderder, fruitiger en harsrijker was dan hun Engelse tegenhangers. In 1981 brachten ze hun Sierra Nevada Pale Ale op de markt en de stijl nam een hoge vlucht. Het resultaat was een American Pale Ale die hoppig en uitgesproken Amerikaans was, dankzij de toevoeging van de Amerikaanse hop – Cascade was de meest voorkomende. Toen brouwers natuurlijk een bier wilden maken dat nog hoppiger was dan de Pale Ale, noemden ze het natuurlijk een IPA.
Het enige wat een IPA technisch gezien is, is een assertiever gehopte en sterkere versie van een Pale Ale, maar wat dat eigenlijk betekent, verschilt afhankelijk van de brouwer die beide dranken maakt. Hoewel een Pale Ale de mildere versie is van een IPA van een brouwer, vervagen de grenzen en kan een Pale Ale van de ene brouwer net zo hoppig lijken als een IPA van een andere brouwer; het hangt allemaal af van wat die brouwer onder de twee termen verstaat, aangezien er geen formele regels zijn.
Om het nog wat verwarrender te maken, verschillen Amerikaanse IPA-stijlen ook van oudsher, afhankelijk van aan welke kust van de Verenigde Staten je bier toevallig is gebrouwen. IPA’s van de westkust, waar de meeste mensen de voorkeur aan lijken te geven, staan bekend om hun veel intensere hopkenmerken – als eerbetoon aan de overvloed aan verse hop die de brouwers in de Pacific Northwest ter beschikking staat. IPA’s die aan de oostkust worden gemaakt, maken daarentegen traditioneel gebruik van een sterkere moutaanwezigheid om meer evenwicht te brengen in de hopintensiteit.
Header Image via .com