Een hiëroglief (Grieks voor “heilige gravures”) was een teken van het oude Egyptische schriftsysteem. Logografische schriften die pictografisch van vorm zijn op een manier die doet denken aan het oud-Egyptisch worden ook wel “hiërogliefen” genoemd. In het Neoplatonisme, vooral tijdens de Renaissance, was een “hiëroglief” een artistieke voorstelling van een esoterisch idee, waarvan de Neoplatonisten geloofden dat de werkelijke Egyptische hiërogliefen dat waren. Het woord hiërogliefen verwijst naar een hiërogliefenschrift.
Glyfen: adder, uil, ‘broodje’, gevouwen doek
De Egyptenaren hebben het beeldschrift uitgevonden. Het verschijnen van deze kenmerkende figuren in 3000 v. Chr. markeerde het begin van de Egyptische beschaving. Hoewel gebaseerd op afbeeldingen, was het Egyptische schrift meer dan een verfijnde vorm van beeldschrift. Elke afbeelding/glyf diende een van de volgende drie functies: (1) de afbeelding van een ding of een handeling, (2) een klank of de klanken van één tot drie lettergrepen, of (3) de precieze betekenis van aangrenzende glyphs verduidelijken. Het schrijven van hiërogliefen vereiste een zekere artistieke vaardigheid, waardoor het aantal uitverkorenen om het te leren beperkt was. Alleen bevoorrechten met een uitgebreide opleiding (d.w.z. de farao, de adel en de priesters) waren in staat hiërogliefen te lezen en te schrijven; anderen gebruikten eenvoudiger “samengevoegde” versies: demotisch en hiëratisch schrift.