Ik ben bijna tien maanden geleden begonnen met dagelijks schrijven. Persoonlijk vind ik het gek om te bedenken dat het al zo lang geleden is en dat ik het nog steeds niet heb opgegeven. Op het moment dat ik begon met dagelijks schrijven, bevond ik me op een dieptepunt in mijn leven. Ik faalde jammerlijk in de relaties met mijn familie, in de relaties met mijn vrienden, en het belangrijkste, in de relatie met mezelf. Mijn zelfvertrouwen bereikte een dieptepunt, en de hoop op een betere toekomst nam af, net als al mijn relaties.
Ik had een uitlaatklep nodig. Een persoonlijke uitlaatklep om mezelf te uiten en de dingen die ik dacht. Die uitlaatklep – schrijven. En waarom zou ik het daarbij laten? Waarom mezelf niet uitdagen en 365 dagen achter elkaar proberen te schrijven. Als ik faalde, faalde ik al in alles wat ik deed, dus wat voor kwaad kon nog een mislukking doen. Mijn leven was al een puinhoop, dus de teleurstelling zou miniem zijn.
Maar als ik op de een of andere manier een manier zou vinden om te slagen (en tenzij ik in de komende twee maanden sterf, zal ik dat doen), dan zou ik niet alleen een bijna onmogelijk doel hebben bereikt dat ik voor mezelf had gesteld, maar ik zou ook lessen leren die me zouden helpen om mijn leven en alle gebieden waar het aan ontbrak weer op te bouwen. Dit was een kans die ik bereid was te nemen. De voordelen waren immens, en de gevolgen waren een gevoel dat niets nieuws voor me was – het gevoel een mislukking te zijn.
Zie, om ergens beter in te worden, moet je mislukking omarmen, en mislukking accepteren voor de waardevolle leermogelijkheid die het is. Als je ergens in wilt slagen, moet je accepteren hoe vaak je hebt gefaald en hoe vaak je de kracht hebt gehad om jezelf weer op te rapen.
Als iemand beter is dan jij in een bepaalde taak, dan is dat waarschijnlijk omdat hij meer mislukkingen heeft doorstaan dan jij, zonder op te geven. En als jij beter bent in een bepaalde taak dan iemand anders, dan komt dat waarschijnlijk omdat jij meer mislukkingen hebt doorstaan dan hij zonder op te geven. Falen is echt de sleutel tot succes.
Je moet je realiseren dat het accepteren van falen en het accepteren van de pijn die met falen gepaard gaat, de enige manier is waarop je in je leven kunt groeien. Net zoals je de pijn en de strijd van het tillen van zware gewichten moet doorstaan om fysiek sterker te worden, moet je ook bereid zijn emotionele pijn en strijd te doorstaan om emotioneel sterker te worden.
Als ik de onwetende persoon was gebleven die ik was, als ik was blijven doen en denken dat ik beter was dan iedereen, en als ik was blijven ontkennen dat ik faalde, durf ik te zeggen dat ik nog steeds dezelfde ellendige en oppervlakkige persoon zou zijn geweest die ik was. Maar toen ik bereid was om mijn mislukkingen te accepteren en de pijn te verdragen die mijn vele onvolkomenheden met zich meebrachten, pas toen was ik in staat om mijn leven te veranderen en te laten groeien.
Vandaag ben ik bijna twee maanden verwijderd van het bereiken van een ongelooflijk groot doel waarvan ik nooit had gedacht dat ik het zou bereiken. Niet alleen dat, maar ik ben eerlijk gezegd de gelukkigste die ik ooit ben geweest, en de relaties met mezelf, en met anderen zijn sterker dan ooit. Dit alles omdat ik besloot om mislukking te accepteren, en een kans te nemen op mijn toch al onvolmaakte leven. Ik ben niet perfect, maar elke dag word ik een betere versie van de persoon die ik wil worden.
Dus, hoe accepteer je mislukking? Hoe kijk je voorbij je mislukkingen, en hoe accepteer je de vele teleurstellingen in je leven? Je ziet elke mislukking als een kans om van je fouten te leren. Je ziet mislukking als een middel om te verbeteren, in plaats van een barrière die je tegenhoudt van waar je heen wilt in het leven. En je ziet het als een kans om te groeien van wie je bent naar wie je wilt zijn.
Michael Bonnell