Ik geloof dat zelfdiscipline de eerste regel van het ouderschap is, en de belangrijkste stap in het opbouwen van vertrouwensrelaties met onze kinderen en vreedzame huizen voor hen om in op te groeien. In mijn boek Positief Ouderschap heb ik verteld dat in de periodes dat ik het meest heb geworsteld met het ouderschap, een eerlijke blik altijd heeft uitgewezen dat ik natuurlijk degene was en dat mijn kinderen gewoon hun leider volgden. Wanneer mijn geduld opraakte, of mijn woorden onvriendelijk waren, werd dit naar mij teruggekaatst in het gedrag van mijn zonen.
Het onder controle krijgen van onze eigen emoties en gedragingen is uitdagend werk. We voelen ons vaak gerechtvaardigd in onze tirades en geven onze emotionele uitbarstingen de schuld van het gedrag van onze kinderen. Als ze maar zouden luisteren!
Mijn openbaring kwam op een dag toen ik mijn eigen snauwerige woorden uit de mond van mijn zoon hoorde komen. Ik realiseerde me dat niet hij discipline nodig had, maar ik. Hij was niet opstandig. Hij was mij. Hij was niet ondeugend.
Kinderen zijn spiegels, en het spiegelbeeld dat ik die dag zag, leerde me een waardevolle les: als ik van mijn kinderen verwacht dat ze aardig, zachtaardig, meelevend en respectvol zijn, dan moet ik zelf ook aardig, zachtaardig, meelevend en respectvol zijn. Wat ik modelleer heeft meer pedagogische kracht dan welke disciplinaire strategie of preek ooit zou kunnen.
Waarom is het zo moeilijk om onze emoties de baas te blijven in plaats van ernaar te handelen?
Velen van ons hebben in hun jeugd niet geleerd hoe we onze emoties effectief kunnen beheersen. We keken naar onze ouders en leerden hoe we met emoties moesten omgaan door te zien hoe zij met emoties omgingen.
Toen we hun tactiek uitprobeerden, werden we misschien snel gestraft, en dus leerden velen van ons al snel hun emoties op te kroppen om straf te voorkomen, of we reageerden er op minder dan wenselijke manieren op. Als volwassenen herhalen we gewoon de patronen die we zagen toen we opgroeiden, alleen hebben we nu de autoriteit. Er is niemand om onze iPhones af te pakken. Het probleem wordt nog verergerd door onze uitputting, drukte en gebrek aan een dorp. We zijn te dun gezaaid, en als we genoeg stress hebben, knappen we.
Om deze cyclus te doorbreken, moeten we onszelf verantwoordelijk houden. We moeten nu echt leren onze emoties te beheersen, zodat onze kinderen niet de dupe worden van een hardvochtigheid die ze niet verdienen, en belangrijker nog, zodat zij kunnen leren hun eigen emoties goed te beheersen.
Hoewel, ouders hebben een moeilijke taak in een moeilijke tijd. Natuurlijk hoeven we niet perfect te zijn. Ja, onze kinderen kunnen zien dat we van streek zijn, en nee, ik suggereer niet dat we onze gevoelens moeten verbergen en een glimlach moeten opzetten. Ik stel alleen voor dat we van onszelf hetzelfde verwachten als van onze kinderen. Het is goed om je gekwetst te voelen. Het is niet oke om anderen te kwetsen. Maar onze reactie – schreeuwen – kan kwetsend zijn.
Eigenaarschap nemen over je emoties en je daden is de sleutel
Neem jij eigenaarschap over je gevoelens en je daden, of geef je ze iemand anders de schuld? Ik gaf mijn kinderen altijd de schuld van mijn gevoelens.
Wanneer ouders zeggen: “Je maakt me zo boos!”, geven ze toe dat ze geen controle hebben over hun eigen gevoelens en daden. Het kind heeft de controle. Dit is een tweesnijdend zwaard.
Ten eerste voelen kinderen zich hierdoor verantwoordelijk voor onze emoties, en dat is voor een kind een zware last om te dragen. Ten tweede leert het hen de schuld op zich te nemen en niet ook nog eens eigenaar te zijn van hun emoties en gedrag.”
Klinkt “zij dwong me het te doen” of “hij maakte me zo boos” je bekend?
In plaats van: “Je maakt me zo boos”, kun je ook zeggen: “Ik voel me nu boos en ik moet kalmeren.” Geef de schuld van je gevoelens niet aan iemand anders; ze zijn van jezelf. Je kinderen zijn niet verantwoordelijk voor jouw triggers. U bent verantwoordelijk voor het begrijpen waarom u de trigger hebt en het uitschakelen ervan.
Het kan nuttig zijn om een dagboek bij te houden over je emoties en reacties. Alleen al door je bewust te worden van de dingen die je boos maken, neem je een deel van de kracht ervan weg. We zijn in onze kindertijd vaak gewapend met onze triggers. Bijvoorbeeld, als je als kind vaak te horen kreeg dat je “moest stoppen met huilen”, dan kan het horen van een huilend kind ongemakkelijke gevoelens bij je oproepen, misschien zelfs droefheid. Boosheid is vaak het masker waarachter verdriet schuilgaat.
aarnaast kun je werken aan het herkaderen van de negatieve gedachten die je triggert. Als je bijvoorbeeld vaak denkt: “Mijn kind zeurt over alles!”, dan zullen die woorden je negatieve emoties aanwakkeren. Maar als je er bewust voor kiest om die gedachte te vervangen door een positievere of meer accurate gedachte, dan krijgt de boosheid de ruimte om weg te vloeien. Probeer eens: “Mijn kind heeft het moeilijk en heeft mijn hulp nodig.” Als je consequent bent, zul je automatisch vriendelijker gedachten gaan denken, en zul je positiever reageren.
Tips voor het omgaan met boosheid op het moment zelf
1. Doe iets fysieks, zoals 10 push-ups of een paar jumping jacks. Spetter koud water over uw gezicht of ga naar buiten voor wat frisse lucht.
2. Als u de behoefte voelt om te schreeuwen, gebruik dan een luide, gekke stem of maak een “toot toot” geluid terwijl u uw mond met uw handen omsluit. Maak je geen zorgen dat je er gek uitziet voor je kinderen. Je kunt er beter gek uitzien dan eng.
3. Kies een positieve mantra die je kunt herhalen in tijden van stress. “Ik ben in staat om kalm te blijven” of “Ik heb dit onder controle”, vaak hardop herhalen, helpt u te kalmeren.
4. Adem vier keer diep in, zeven keer vasthouden en acht keer loslaten. Herhaal dit vier keer.
5. Doe alsof u wordt opgenomen. Ja, ik meen het! Als je wist dat ze deze situatie op de nationale televisie zouden uitzenden, zou je waarschijnlijk anders reageren.
Waarom het de moeite waard is
Als bijna elke ouder schreeuwt, wat is dan het probleem? Je stem verheffen kan aanvoelen als een klap in je gezicht. Uit een onderzoek is zelfs gebleken dat schreeuwen net zo schadelijk is als slaan.
Volgens Dr. Kristen Race van The Mindful Life: “Schreeuwen activeert de structuren van het limbisch systeem die de ‘vecht of vlucht’ reacties reguleren. Herhaalde activering van deze gebieden vertelt de hersenen dat hun omgeving niet veilig is, dus de onderling verbonden neuronen in deze gebieden moeten intact blijven. Omdat er gesnoeid moet worden, worden neuronen weggesnoeid uit structuren als de prefrontale cortex, waar de hogere cognitieve functies doorgaans worden gereguleerd.”
Om het maar eens ronduit te zeggen: schreeuwen tegen onze kinderen heeft een negatieve invloed op hun hersenen. We kunnen de toegebrachte schade niet zien, maar diep in de hersenen worden neurale structuren aangetast. Bovendien holt veelvuldig schreeuwen de ouder-kindrelatie uit, die zo belangrijk is voor een gezonde groei.
Jouw niet-schreeuw-plan
1. Sluit u aan bij een steungroep.
Er zijn verschillende schreeuwvrije groepen op sociale media. Als je je er niet prettig bij voelt om vreemden van je zaak op de hoogte te stellen, verzamel dan een paar goede vrienden en roep hun hulp in. Vertel ze van je plan om minder tegen je gezin te schreeuwen en vraag ze om je te helpen je aan je plicht te houden.
2. Verklaar je huis tot schreeuwvrije zone.
Plaats borden. Als bonus kunnen uw kinderen dan ook niet meer schreeuwen! Geef jezelf een pom pom in een pot elke keer dat je erin slaagt om je schreeuw te onderdrukken. Als die pot vol is, koop je die nieuwe schoenen die je al een tijdje op het oog hebt! Ik ben niet zo’n voorstander van belonen en straffen, maar soms is een beetje stimulans wel lekker.
3. Ga naar de badkamer en schreeuw in stilte in de spiegel, waarbij je alleen uitspreekt wat je wilt zeggen.
Waarom? Dit doet twee dingen. Een, je krijgt het eruit. Zoiets. Twee, je ziet precies wat je kind ziet. Dat beeld van het verwrongen woedende gezicht zal je waarschijnlijk bijblijven als je de volgende keer zin hebt om tegen je kind te schreeuwen.
4. Wees proactief.
Als je weet dat de ochtendspits je kwaad maakt, verander dan je routine. Sta vroeg op. Zet de avond tevoren alles klaar. Geef jezelf extra tijd. Begin de dag met een korte meditatie.
5. Laat je schuldgevoelens los.
Het is makkelijk om eraan vast te houden, maar zodra je beseft dat je anders had moeten reageren, kun je het schuldgevoel loslaten. Het heeft zijn doel gediend. Perfectie is geen haalbaar doel. Streef naar beter doen, en vier de kleine overwinningen.
Je vindt het misschien ook leuk:
- De sleutel tot het beheren van woede + angst op zware opvoedingsdagen
- Voel je je boos, mama? Kijk onder de boosheid – om het te overwinnen
- Hoe ik boosheid + angst losliet om een vrediger ouder te worden