Hoe ik te weten kwam dat ik eierstokkanker had

Drie jaar geleden, op mijn 55e verjaardag, kreeg ik een waardeloos cadeau. Ik was aan het hardlopen met twee vrienden en ik voelde me gewoon niet goed. Ik loop al bijna mijn hele volwassen leven hard, en als hardloper ken je je lichaam vrij goed. Het hele jaar had ik al gemerkt dat ik langzamer werd, maar die dag was ik ook moe en voelde ik een vage pijn in mijn rechteronderbuik. De volgende dagen probeerde ik de pijn en het gevoel van “niet in orde zijn” te negeren. Maar op een dag, na een paar minuten worstelen met weer een slechte run, stopte ik halverwege, haalde mijn telefoon tevoorschijn en belde mijn arts.

Ik werd aanvankelijk gediagnosticeerd met een hernia, maar een hernia specialist sloot dit uit. Omdat de symptomen vaak vaag zijn en er op dit moment geen betrouwbare screeningtests bestaan, wordt eierstokkanker in eerste instantie vaak gemist of verkeerd gediagnosticeerd. Gelukkig vertelde mijn instinct me dat ik naar mijn arts moest gaan voor een OB/GYN-onderzoek.

Na mijn onderzoek werd ik doorgestuurd voor een echografie, en toen de echografie een massa aan het licht bracht, werd ik doorgestuurd voor een MRI. De volgende dag belde mijn dokter me terwijl ik in de auto zat. Ze vroeg of ik aan de kant wilde gaan en ik zei: “Nee, vertel me gewoon wat je me te vertellen hebt.” Mijn arts zei dat wat vocht en een massa in mijn rechter eierstok er verdacht uitzagen.

Toen zei mijn arts de woorden die misschien wel mijn leven hebben gered: “Ik wil dat je naar Roswell gaat.”

Binnen enkele dagen zat ik in de praktijk van Stacey Akers, MD, FACOG. Na me onderzocht te hebben, liet Dr. Akers me mijn MRI zien. “Ja, er is een massa,” vertelde ze me. “Het kan iets zijn; het kan niets zijn. Maar dat weet ik pas als ik er een biopsie van heb gedaan.” Twee weken later werd ik geopereerd, en werd bevestigd dat de massa een kwaadaardige tumor was. Dr. Akers verrichtte een volledige hysterectomie en verwijderde mijn beide eierstokken.

De volgende week vertelde Dr. Akers me dat mijn kanker in stadium II was ontdekt, en ze legde me vriendelijk en duidelijk mijn behandelingsopties uit. “Je kunt niets doen, maar dat raad ik niet aan. Je kunt traditionele IV chemo krijgen, met alleen een borstpoort. Of u kunt kiezen voor een agressievere behandeling: intraperitoneale (IP) chemotherapie, via een abdominale poort, samen met intraveneuze chemo via een borstpoort. We weten dat deze combinatie van intraveneuze en intraveneuze chemotherapie een hoog succespercentage heeft, maar omdat het om hogere doses chemotherapie gaat, kan het erg zwaar voor uw lichaam zijn. Maar ik denk dat je het kunt doen, en als het te veel wordt, kunnen we het op elk moment stopzetten.”

Samen besloten we de agressievere behandeling te volgen. Ik wist het toen nog niet, maar later hoorde ik dat Roswell Park een van de enige centra in de omgeving is die dit soort behandeling biedt. De operatie en de behandeling waren inderdaad erg zwaar, maar ik heb ze met veel hulp doorstaan. Ik herinner me dat ik de dag na mijn operatie door een vriend in mijn ziekenhuiskamer werd bezocht. Hoewel ik lichamelijk pijn had, had ik ook emotioneel pijn. Ik herinner me dat ik tegen mijn vriend zei: “Ik moet zeggen dat ik een beetje boos ben. Ik zorg goed voor mezelf. Ik probeer actief en positief te zijn en goed te eten. Dit verdien ik niet.” Waarop mijn zeer wijze vriendin zei: “Niemand ‘verdient’ het om kanker te krijgen. Maar, helaas, het gebeurt. Dus neem je woede en gebruik die energie om te vechten voor beterschap.”

Dat advies, en de steun van familie en vrienden, heeft me goed gedaan. Ik kreeg elke dinsdag IV-chemo gedurende 14 opeenvolgende weken, gecombineerd met IP-chemo om de drie weken. Elke week voelde ik me van woensdag tot zondag behoorlijk beroerd. Op maandag begon ik me goed te voelen, en dan op dinsdag kreeg ik weer chemo en begon helemaal opnieuw. Tijdens de chemo had ik enkele complicaties, waaronder mondzweren, neuropathie en enkele ernstige allergische reacties die mijn huid verbrandden. Maar telkens als er een probleem was, werkte mijn zorgteam met mij samen om het probleem te verhelpen of te behandelen. Dankzij mijn geweldige zorgteam en ondersteunende netwerk had ik altijd het gevoel dat ik er op de een of andere manier doorheen zou komen.

Vrienden en familie bereidden maaltijden, hielpen me met vervoer van en naar de chemo, en hielpen me met mijn “mamataxi”-taken. Omdat ik zelfstandig ondernemer ben, kon ik op een lager pitje werken, en mijn klanten waren gul en begripvol. Bijna elke dag wandelde ik met mijn vrienden, en we praatten en lachten. Sommige dagen waren de wandelingen kort, en sommige dagen kostte het al mijn energie om de deur uit te gaan. Maar ik voelde me altijd beter na die wandelingen. En ik leerde veel over dankbaarheid.

In wat de slechtste tijd van mijn leven had kunnen zijn, was ik eigenlijk vervuld van dankbaarheid.

Ik zal nooit voor lief nemen dat ik het geluk had de pijn in mijn buik te voelen voordat het zich te veel uitbreidde, want bij eierstokkanker voelen veel vrouwen geen concrete symptomen tot het te laat is. En hoewel eierstokkanker een hoog recidiefpercentage heeft, heeft Dr. Akers me verzekerd dat omdat mijn kanker vroeg werd ontdekt en ik agressieve chemo heb gehad, ik nu drie jaar na de operatie een zeer goede prognose heb voor overleving op lange termijn. Nu, meer dan ooit, ben ik dankbaar voor elke dag die ik met mijn familie en vrienden mag doorbrengen. En ik ben dankbaar dat ik naar Roswell Park ben gekomen, waar zoveel geweldige mensen, van degene die mijn ziekenhuiskamer schoonmaakte tot mijn geweldige verpleegsters, Dr. Akers en al die onderzoekers, die blijven werken aan genezing, een onuitwisbaar verschil in mijn leven hebben gemaakt.