Ongeplande zwangerschappen kunnen een onzekere tijd vol beslissingen zijn, waarvan adoptie er één van is. Als je je afvraagt hoe je een kind ter adoptie kunt aanbieden, of beter gezegd, hoe je een kind ter adoptie kunt plaatsen, kan het een zeer lonende keuze zijn, op de lange termijn gezien. Hoewel het vol uitdagingen zit, emotioneel en lichamelijk, zit het ook vol hoop en mogelijkheden. Als u deze keuze overweegt, in welke situatie u zich ook bevindt, wil ik dat u weet dat ik in uw kracht geloof en u het beste wens bij welke beslissing u ook neemt.
De term “een kind ter adoptie stellen” stamt uit de tijd dat weeskinderen met treinen naar steden werden gebracht, weesentreinen genaamd, en op een perron werden gezet om uitgekozen te worden. Sinds het begin van de geschiedenis wordt deze term voor weeskinderen nog steeds vaak gebruikt wanneer men het over adoptie heeft. Hoewel de term letterlijk juist is, heeft hij ook een zeer harde en negatieve toon. Als vrouw die voor mijn kinderen een adoptieplan heeft gekozen, zou ik ineenkrimpen bij de eerste vraag: “Hoe plaats ik een kind voor adoptie?” versus “Hoe plaats ik een kind voor adoptie?” zou ik ineenkrimpen bij de eerste vraag tegenover de tweede. Als je eenmaal een idee hebt van hoe een biologische moeder een kind ter adoptie aanbiedt, zul je beter begrijpen hoe luchthartig “een kind ter adoptie aanbieden” klinkt.
1.
Toen ik voor het eerst ontdekte dat ik zwanger was, werd mijn wereld op zijn kop gezet. Ik herinner me letterlijk dat ik dacht: “Ik had niet gedacht dat dit ooit zou gebeuren.” Ik was jong en niet de meest voorzichtige met seks, maar ik had echt niet gedacht dat ik ooit zo’n meisje zou worden. Ik was zelf geadopteerd toen ik twee dagen oud was door een bureau, dus ik wist dat adoptie een optie was voor mij en mijn baby. Ik ben meteen naar The Gladney Center for Adoption gegaan om mijn opties te overwegen. Voor deze eerste stap raad ik je aan om een beetje onderzoek te doen en eerst te beslissen of je via een bureau wilt gaan of dat je een onafhankelijke adoptie wilt doen. Een onafhankelijke adoptie is een adoptie waarbij een biologische ouder en adoptieouders aan elkaar gekoppeld worden zonder dat een adoptiebureau je aan iemand koppelt. Als je bijvoorbeeld een echtpaar in je kerk kent dat op zoek is naar adoptie, kun je ervoor kiezen om dat gezin de ouder van je baby te laten zijn. Ook moet/kan je een paar verschillende bureaus bekijken, en wees niet bang om met meerdere te praten. Uiteindelijk heb ik voor Gladney gekozen omdat ik al mijn hele leven van dit bureau gehoord had dat het een gerenommeerd bureau was.
2. Welke middelen heb ik tot mijn beschikking bij een bureau?
Als je via een bureau werkt, heb je een heleboel middelen tot je beschikking die je helpen tijdens het proces. Toen ik via Gladney werd geplaatst, had ik toegang tot een maatschappelijk werker die me regelmatig op de hoogte hield van mijn emoties en vragen en die me hielp om te weten wat de volgende stappen waren. Ik had ook toegang tot counseling, hulp bij huisvesting en steun van andere vrouwen die een adoptie overwogen. Toen ik voor het eerst bij Gladney kwam, heb ik eerst een gesprek gehad met een medewerker om te leren hoe het proces eruit ziet, hoe ik aan de slag kan gaan en ik kreeg meer te horen over Gladney als bureau. Toen ik besloot om verder te gaan, sprak ik met een advocaat om mijn situatie te bespreken, zodat zij de beste advocaat voor mij en de baby kon zijn terwijl zij de juridische kant van de adoptie regelt. Dit deel was een beetje ongemakkelijk voor me, omdat ik niet meer bij de biologische vader was en het moeilijk voor me was om deze details te delen, maar ik herinner me dat de advocaat me erg steunde op die momenten dat ik me kwetsbaar voelde. Ik verhuisde naar een studentenhuis dat Gladney in die tijd had, om in de buurt te zijn van andere vrouwen die bezig waren met adoptieplannen. Sommige bureaus bieden geen slaapzalen aan, maar helpen je wel met huisvesting of boodschappen, of zelfs met kinderopvang als je al een ouder bent. Er zijn veel middelen beschikbaar die bureaus aanbieden om het proces thuis minder overweldigend te maken.
3. Kies een adoptiegezin.
Toen ik ongeveer vier of vijf maanden zwanger was, kreeg ik zo’n vijf fotoboeken om door te bladeren. Deze boeken waren profielen van aspirant-adoptieouders. Tegenwoordig kun je profielen ook online vinden. Voordat ik deze kreeg, had ik een checklist ingevuld met dingen die ik het liefst in een stel zou willen en dingen die ik leuk zou vinden aan het leven van deze verschillende gezinnen. In eerste instantie was dit gewoon een twee-ouder, op geloof gebaseerd, liefde-groeit-hier huis. Toen ik door de profielen begon te kijken, vielen me dingen op die ik echt waardeerde in de koppels. Sommigen hadden dieren (waar ik dol op ben, dus dat was een pluspunt), foto’s van het stel op reis, waaruit ik kon opmaken dat deze mensen cultuur en avontuur leuk vonden, foto’s met veel familie en vrienden, waaruit ik kon opmaken dat het gezin een goed ondersteuningssysteem had, en sommigen hadden brieven van de man over de vrouw en vice versa, waaruit ik kon opmaken dat de liefde voor elkaar authentiek was en dat het stel zeker met volle teugen van mijn kind zou houden. Toen ik koos voor C & A, het echtpaar, hield ik van de dingen over het gezin die ik net had opgesomd, maar ik luisterde vooral naar mijn hart bij het nemen van de beslissing. Ik wist gewoon dat dit stel de ware was; het was alsof alles in mij straalde: “dit is het.”
4. Het adoptiegezin ontmoeten.
Nadat ik C & A had uitgekozen, heb ik een kort telefoontje gepleegd om mezelf voor te stellen en om het stel te laten weten dat ik het gezin had uitgekozen om mijn dochter op te voeden. Het was rond Kerstmis, dus we spraken af om elkaar in januari persoonlijk te ontmoeten. Ik herinner me dat ik me meer zorgen maakte over wat het echtpaar van me zou denken en of de hoopvolle adoptieouders bereid zouden zijn om mij als deel van deze reis te accepteren. Ik heb nooit gedacht: “Zal ik dit koppel aardig vinden? Zal ik nog steeds willen dat dit gezin mijn baby opvoedt?” Ik wist vanaf het moment dat ik voor C & A koos dat ik zeker wist dat het het juiste koppel was, dus ik hoopte alleen maar dat ik een goede indruk zou maken. De persoonlijke ontmoeting was ongemakkelijk, het is net een eerste afspraakje waar iedereen op zijn of haar best is, maar toen we eenmaal aan de praat waren, realiseerde ik me al snel dat dit koppel geweldig was, en mijn keuze voelde zo bekrachtigd op dat moment. Ik heb nog een paar keer met dit stel geluncht, boodschappen voor de baby gedaan en zelfs een dag pottenbakken met hen gedaan tijdens de rest van mijn zwangerschap. Dit is situationeel, ik wilde een natuurlijke band met het koppel, dus koos ik ervoor om te zien of de familie open stond om mij in die periode beter te leren kennen. Mijn beste advies voor het creëren van een band met adoptieouders is om je hart te volgen en te doen waar jullie je allebei goed bij voelen. Er is geen goede of foute manier om het aan te pakken.
5.
Toen ik ging bevallen, reisde ik snel naar het ziekenhuis en belde C & A om het stel te vertellen dat de baby er snel zou zijn. Beiden wensten me een voorspoedige bevalling en zeiden dat ik in hun gebeden was. Ik zei dat ik C & A zou updaten wanneer ik kon. Korte tijd later verwelkomde ik, met mijn eigen moeder aan mijn zijde, een prachtige dochter in de wereld. Dit was mijn tweede zwangerschap, dus ik was redelijk voorbereid op wat me te wachten stond, maar ik was dankbaar dat mijn maatschappelijk werkster regelmatig langskwam om me te steunen, dat mijn vriendinnen uit het studentenhuis me liefde en een paar bezoekjes stuurden en dat mijn familie mijn rots in de branding was in deze tijd. De eerste nacht na de geboorte van het meisje was waarschijnlijk een van de moeilijkste momenten van mijn reis. Ik herinner me dat ik uitgeput was, maar ik voelde me zo egoïstisch omdat ik wilde slapen en haar voor een paar uur naar de kinderkamer wilde sturen, terwijl ik die tijd alleen met haar nooit meer terug zou krijgen. Op dat moment zocht ik contact met een bevallen moeder die dit ook net had meegemaakt en vroeg gewoon: “Hoe heb je dit gedaan?” Ik legde uit wat ik voelde en zij herinnerde me aan mijn kracht en dat de liefde van een moeder oneindig is. Ik sliep een paar uur en riep haar snel weer bij me voor die kostbare momenten van stralende liefde.
6. Embrace the Hard Stuff.
Toen ik van het ziekenhuis terugging naar de slaapzaal, begon het moeilijkste deel. Rouwen is een realiteit, en ik zat er middenin. Na 48 uur na de geboorte kun je de afstandspapieren tekenen om de adoptie van de kant van de biologische moeder definitief te maken. Dit juridische document is naar mijn mening zeer koel geformuleerd en legt letterlijk uit dat je afstand doet van alle ouderlijke rechten – je “geeft je kind op voor adoptie”. Maar nogmaals, er is die harde toon. In werkelijkheid doe je iets uit liefde, opoffering en hoop, niet uit afwijzing of koude keuzes. Hoewel dat deel moeilijk voor me was, hield ik vast aan de liefde en aan het feit dat ik het leven van mijn kind zo goed mogelijk beïnvloedde. Dat hielp veel. In de week nadat ik uit het ziekenhuis kwam, bezocht ik mijn dochter, die in de overgangszorg lag, regelmatig. Overgangszorg is waar de baby heen gaat nadat de afstandspapieren zijn getekend. Meestal is het bij een lief gezin dat van de baby houdt, en als de biologische moeder kun je zo vaak op bezoek gaan als je wilt. Na een week van bezoekjes en tijd om te rouwen, legde ik mijn dochter op een vrijdag in de armen van haar ouders. Het was een emotionele wervelwind, en er was geen droge oog in zicht. De drie belangrijkste dingen die ik me van die dag herinner waren de vreugde over het gezin dat ik net had helpen stichten, de overweldigende liefde van alle kanten, en de steun en zorg die er voor me was. Het was geen geheim dat dit een moeilijke zaak voor me was, en de adoptieouders hielden van me. Dat echtpaar doet dat nog steeds.
7. Open adoptie of gesloten adoptie?
Het leven na de plaatsing kan er op verschillende manieren uitzien, hetzij via een gesloten adoptie, hetzij via een open adoptie op verschillende niveaus van openheid. Gesloten adopties waren de norm toen ik in de jaren tachtig werd geadopteerd. Deze bestaan meestal uit updates die alleen via het agentschap worden gedeeld. Sommige zijn zelfs zo gesloten dat de leden van de adoptiedriehoek elkaar nooit ontmoeten, nooit namen kennen, en dat er niet eens om updates wordt gevraagd. Dat is zeldzamer in de adoptiewereld van vandaag. De norm is nu open adoptie. Open adoptie kent vele vormen omdat ieders situatie en mate van comfort verschilt, maar de belangrijkste definitie is dat er een band is tussen adoptieouders, het kind en de biologische ouders. Mijn open adoptie is in de loop der jaren geëvolueerd van e-mails naar een algemeen e-mailadres naar Facebook-vrienden, en één bezoek per jaar, naar nu bezoeken telkens we iets plannen. Het heeft ons tien jaar gekost om samen op een natuurlijke manier zover te komen, en een groot deel daarvan was gewoon het respecteren van elkaars grenzen en gepast zijn. Ik heb open adopties gezien die varieerden van bezoeken aan het agentschap en brieven via het agentschap, tot het tegenovergestelde eind van naar de verjaardagsfeestjes van het kind gaan. Wat je idee van open adoptie ook is, het belangrijkste is dat iedereen zich op zijn gemak voelt met de verwachtingen die je hebt en of het goed is voor je genezingsproces om het kind vaak of minder te zien. Sommige geboortemoeders vinden het moeilijker om bezoekjes af te leggen, terwijl anderen het therapeutisch vinden om vaak tijd met hun kind door te brengen. Hoe dan ook, u bepaalt het tempo.
8. Vervang “Put Up” door “Place.”
Samenvattend, waarom is het zo belangrijk dat we de woordenschat van hoe je “een kind voor adoptie op te zetten” naar hoe om “plaats voor adoptie?” Het verschil in de meest eenvoudig uit te leggen manieren, is dat ik besloot om mijn kinderen voor adoptie te plaatsen omdat ik meer van mijn kinderen hield dan wat dan ook, en wist dat ik een ander leven voor die kinderen wilde dan ik op dat moment kon geven. Ik heb mijn kinderen niet opgegeven of op een achteloze manier afgestaan. Er was veel kracht, moed en emotioneel zwoegen voor nodig om het moederschap voor mijn kinderen op te offeren, zodat zij het leven zouden krijgen dat ik voor elk van hen wilde. Ik hoop dat u door het leren van de acht stappen van het ter adoptie plaatsen van een kind, een beter begrip krijgt van hoe u wilt dat uw reis er in de toekomst uitziet, en dat u de positieve adoptietaal uitdraagt om geboortemoeders en hun prachtige beslissing om een kind ter adoptie te plaatsen, op te beuren.