Colombia heeft een aantal van de meest getalenteerde spelers uit Zuid-Amerika voortgebracht. Onder deze voetballers zijn spectaculaire doelmannen, solide verdedigers, creatieve middenvelders en dodelijke spitsen te vinden.
Door deze spelers heeft Colombia zijn meest glorieuze voetbalpagina’s geschreven.
Die episodes omvatten kwalificatie voor Chili ’62, een epische comeback tegen de Sovjet-Unie, uitzonderlijke deelnames aan de Copa America, verbazingwekkende WK-campagnes in Italië ’90 en Brazilië 2014, het slopen van Argentinië in de USA ’94-kwalificatiewedstrijden, en tal van magnifieke prestaties op clubniveau.
James Rodriguez, Colombia’s nieuwste ster, werd dinsdag officieel gepresenteerd als speler van Real Madrid. Rodriguez leverde de belangrijkste bijdrage aan Colombia’s historische WK-campagne in Brazilië, maar waar staat hij in het rijtje van de grootste voetballers van de Cafeteros?
Hieronder volgt een ranglijst van de beste Colombiaanse spelers aller tijden, waarbij rekening is gehouden met prestaties, consistentie, leiderschap, voetbalkwaliteiten en historische relevantie.
Alexis Mendoza was een van die spelers die door zijn positie niet regelmatig in de schijnwerpers staat, maar desalniettemin was hij een solide verdediger die meer dan 500 wedstrijden speelde in zijn professionele carrière.
Mendoza won meerdere kampioenschappen in Colombia en eindigde zijn carrière in Mexico.
Hij werd constant opgeroepen voor het nationale team tijdens Colombia’s gouden tijd. De in Barranquilla geboren verdediger speelde in verschillende edities van de Copa America en maakte Colombia’s definitieve opstelling voor de wereldkampioenschappen van 1990 en 1994.
Zijn consistentie wordt weerspiegeld in Colombia’s lijst van meest gespeelde spelers: hij staat in de top 15 aller tijden.
Marcos Coll
Marcos Coll speelde als middenvelder en etaleerde zijn voetbal bij verschillende clubs in zijn geboorteland.
Coll speelde in een ander tijdperk, waarin het Colombiaanse elftal vrijwel onbekend was bij de wereld. Hij was een van de spelers die Colombia op de voetbalkaart zette met zijn optreden op het WK 1962.
In de tweede wedstrijd van de groepsfase stond Colombia tegenover de Sovjet-Unie en verloor het met 4-1 in de tweede helft. Coll begon aan een spectaculaire comeback met een Olympisch doelpunt – het allereerste doelpunt van dit type op een Wereldkampioenschap. De wedstrijd eindigde in een 4-4 gelijkspel.
Alejandro Brand
Alejandro Brand was een ster bij Millonarios de Bogota in de jaren ’70. Hij vormde met Willington Ortiz een van de dodelijkste duo’s in de geschiedenis van het Colombiaanse voetbal.
Een ACL-blessure in een vroeg stadium van zijn carrière verminderde helaas zijn potentieel en was uiteindelijk de belangrijkste oorzaak van zijn pensioen.
Ivan Rene Valenciano
Ivan Rene Valenciano had het doelpunt als zijn beste vriend tijdens zijn carrière. Hij scoorde meer dan 200 goals in de Colombiaanse competitie en is nog steeds een van de topscorers aller tijden in zijn geboorteland Colombia.
Ivan stelde teleur in zijn buitenlandse stints in Italië, Mexico en Ecuador, maar hij scoorde altijd met de Colombiaanse truien die hij droeg.
Zijn beste jaren waren bij Junior de Barranquilla, waar hij twee kampioenschappen won en individueel de topscorer was van drie verschillende seizoenen.
Valenciano’s onmiskenbare vaardigheid om doelpunten te maken overschaduwde zijn gewichtsproblemen, en hij was in staat om met het nationale team in verschillende categorieën te spelen. Hij speelde in 1994 in het Wereldkampioenschap met het seniorenteam, en hij behoort nog steeds tot de topscorers aller tijden van Colombia.
Jorge Bermudez
Jorge Bermudez werd eind jaren ’90 beschouwd als een van de beste centrale verdedigers toen hij aanvoerder was van de befaamde Argentijnse club Boca Juniors.
Bij Boca won hij alles en scoorde hij de beslissende penalty om de Copa Libertadores 2000 te winnen. Zijn leiderschapskwaliteiten leverden hem het respect op van zijn teamgenoten en rivalen en bezorgden hem de bijnaam “El Patron” (De Baas).
Bermudez speelde relatief kort voor het seniorenteam van Colombia, maar in die tijd speelde hij wel in de Wereldbeker van 1998 en in drie edities van de Copa America.
Faryd Mondragon
Faryd Mondragon herdefinieerde wat veteraan zijn eigenlijk is.
Mondragon maakte deel uit van het Amerikaanse Colombia-rooster van ’94 en speelde als eerste doelman in Frankrijk ’98. Toen hij al als veteraan werd beschouwd, speelde Mondragon ongeveer een decennium in Europa.
Toen hij terugkwam uit Europa, was Mondragon bijna 40 jaar oud. Dat weerhield hem er niet van zijn droom te verwezenlijken om nog eens in een World Cup te spelen. Jose Pekerman nam hem mee naar Brazilië 2014 en gaf hem de kans om de laatste minuten van de wedstrijd tegen Japan te spelen, waardoor hij de oudste speler werd die ooit op een WK heeft gespeeld.
Mondragon is de enige speler die de twee meest succesvolle tijdperken van het Colombiaanse voetbal op een bepaald moment als actieve speler in het nationale team heeft meegemaakt.
Delio Gamboa
Delio “Maravilla” Gamboa speelde als aanvaller en wordt gezien als een van de beste Colombiaanse spelers in de jaren ’60 en een van de eersten die met succes in het buitenland speelde.
Gamboa drukte zijn stempel op de Mexicaanse club Oro en kwam daarna terug naar Colombia om bij Millonarios te spelen, waar hij verschillende kampioenschappen won.
Maravilla speelde ook met Colombia in het eerste optreden van het Zuid-Amerikaanse team op een Wereldkampioenschap in 1962, maar speelde slechts één wedstrijd tijdens het toernooi.
Mario Yepes
Mario Yepes leek voorbestemd om een van de spelers te worden die, ondanks het feit dat hij een uitmuntende Colombiaanse voetballer was, een WK zou mislopen.
Hoewel, in zijn vierde poging in de Zuid-Amerikaanse kwalificatiewedstrijden met hemzelf als aanvoerder, behaalde Colombia zijn ticket voor Brazilië 2014.
Velen dachten dat, vanwege zijn leeftijd en zijn gebrek aan snelheid, Yepes zou kunnen eindigen als een blok aan het been voor Colombia op het Wereldkampioenschap. Maar Yepes bewees het ongelijk van de critici, want zijn verdedigen, leiderschap en moed waren de sleutel in Colombia’s historische campagne in Brazilië.
De centrale verdediger speelt al lange tijd op hoog niveau in Europa in de Franse en Italiaanse competities. Blijkbaar is Yepes net als goede wijnen – hij wordt beter naarmate hij ouder wordt.
Efrain Sanchez
Efrain “Caiman” Sanchez was de eerste grote doelman in de geschiedenis van het Colombiaanse voetbal in zijn professionele tijdperk.
Caiman keepte bij Argentijnse en Mexicaanse clubs, maar het grootste deel van zijn carrière speelde zich af in Colombia. Hij won kampioenschappen met Independiente de Medellin, en aan het eind van zijn carrière, waarin hij zowel speler als coach was, won hij het kampioenschap met Millonarios.
Sanchez was de keeper die speelde in de historische kwalificatiewedstrijden voor Chili ’62 toen Colombia voor de eerste keer doorging. Hij werd ook geselecteerd om te spelen in de World Cup.
Als de coach van het nationale team, leidde hij Colombia naar de finale van de Copa America in 1975.
Leonel Alvarez
Leonel Alvarez was niet de meest getalenteerde speler, hij was geen doelpuntenmaker, maar hij was een van de “originele” en fundamentele spelers om de succesvolle Colombiaanse generatie van midden jaren 80 en begin jaren 90 te integreren.
Alvarez was een held van de arbeidersklasse in een team vol kunstambachtslieden. Als verdedigende middenvelder bewaakte hij als geen ander Carlos Valderrama en andere vaardige spelers, waardoor hij ook een fanfavoriet werd.
Leonel speelde in Italië ’90 en USA ’94 en verscheen in meer dan 100 wedstrijden met de Cafeteros, waardoor hij de op twee na meest getopte speler voor Colombia werd.
Hoewel het scoren van doelpunten niet Alvarez’s voornaamste kenmerk was, scoorde hij ironisch genoeg het beslissende doelpunt in de penalty shootout van de Copa Libertadores finale in 1989. Dankzij zijn doelpunt werd Atletico Nacional het eerste Colombiaanse team dat het toernooi won – een mijlpaal in de Colombiaanse voetbalgeschiedenis.
Francisco Zuluaga
Colombia heeft uitstekende centrale verdedigers gehad, Sommige daarvan zijn makkelijker te onthouden omdat ze van deze tijd zijn, maar de voorloper van allemaal was Francisco “Cobo” Zuluaga.
Zuluaga werd een legende van Millonarios nadat hij bijna 15 jaar bij de club had doorgebracht en zes kampioenschappen had gewonnen. Gedurende een lange periode tijdens zijn ambtstermijn was hij de aanvoerder van de club. Bij Millonarios was hij teamgenoot van enkele van de grootste spelers aller tijden, zoals Alfredo Di Stefano en Adolfo Pedernera.
Cobo maakte ook deel uit van het eerste Colombiaanse team dat ooit deelnam aan een World Cup in 1962. Zuluaga scoorde het allereerste Colombiaanse doelpunt op het toernooi toen hij het net vond via een strafschop tegen Uruguay.
Juan Pablo Angel
Juan Angel was een van de belangrijkste Colombiaanse aanvallers in het eerste decennium van de huidige eeuw.
Hun internationale carrière kwam van de grond toen hij zich aansloot bij River Plate en in Argentinië kampioen werd met hem als belangrijkste spits in een met sterren bezaaide ploeg van Millonarios.
Angel werd een van de meest productieve spitsen in de EPL toen hij voor Aston Villa speelde. Veel van Colombia’s hoop op kwalificatie voor de wereldkampioenschappen van 2002 en 2006 was toen gevestigd op zijn doelpunten.
Angel heeft zijn vermogen om doelpunten te maken bij Colombia nooit echt uitgebuit zoals hij dat deed op clubniveau onder andere omstandigheden, en hij was nooit in staat om te spelen in een World Cup. Helaas kwam Angel’s hoogtepunt in een tijd waarin Colombia in een overgangsfase leek te zitten, en daardoor miste hij het grootste internationale podium.
Victor Hugo Aristizabal
Victor Hugo Aristizabal was een natuurlijke spits die het in clubverband beter deed dan in het nationale team. De Copa America 2001, die thuis werd gespeeld, gaf Aristizabal echter de kans om zichzelf te verlossen in het Colombiaanse tricot.
Bij Atletico Nacional werd hij nooit moe van het scoren en het vieren van doelpunten. Ook bij verschillende Braziliaanse clubs en bij Deportivo Cali liet hij zijn doelpuntencapaciteiten zien.
Aristizabal maakte deel uit van de WK-roosters van 1994 en 1998, maar speelde alleen in de laatste. De critici waren hard voor hem, omdat hij nooit in staat was om dezelfde productiviteit naar het nationale team te brengen als hij deed bij de clubs waar hij voor speelde.
In 2001, toen Colombia zijn enige Copa America tot nu toe veroverde, scoorde Aristizabal zes doelpunten in het toernooi, wat hem de Gouden Boot opleverde. Hij scoorde in alle vijf wedstrijden die tot de finale leidden.
Arnoldo Iguaran
Het Colombiaanse nationale team heeft genoeg spitsen van wereldklasse gehad, maar niemand heeft meer doelpunten gemaakt in het shirt van de Cafeteros dan Arnoldo Iguaran.
Iguaran was al een veteraan toen het Gouden Tijdperk begon in het midden van de jaren ’80, maar zijn vaardigheden om doelpunten te maken werden niet over het hoofd gezien door manager Francisco Maturana, die hem opriep om met het nationale team te spelen. Guajiro werd topscorer van de Copa America 1987 en maakte uiteindelijk deel uit van de selectie die naar Italië ’90 afreisde.
Iguaran bereikte een idool-status bij Millonarios de Bogota, waar hij tweemaal de Colombiaanse competitietitel won en meer dan 100 doelpunten maakte, waarmee hij de tweede topscorer aller tijden van de club werd.
Ivan Ramiro Cordoba
De centrale verdediger werd een symbool van Colombia en Inter Milaan.
Ivan Cordoba was een natuurlijke leider die, ondanks zijn geringe lengte, erin slaagde een solide verdediger te zijn en doelpunten te maken door luchtballen op set pieces te slaan.
Hij kon het einde van Colombia’s meest succesvolle tijdperk meemaken en werd geselecteerd om in Frankrijk ’98 te spelen. Aan het begin van deze eeuw droeg Cordoba de aanvoerdersarmband in Colombia’s kampioenscampagne tijdens de Copa America van 2001. In de finale tegen Mexico scoorde hij met een kopbal het winnende doelpunt.
Cordoba had ook een zeer succesvolle carrière bij de Europese topclub Inter Milan, waar hij alles won.
James Rodriguez
Op slechts 23-jarige leeftijd, heeft James Rodriguez al genoeg indruk gemaakt en verdiensten geboekt om te worden beschouwd als een van de grootste spelers in de geschiedenis van het Colombiaanse voetbal.
Rodriguez emigreerde naar Argentinië om daar in de competitie te spelen toen hij nog een tiener was. In Argentinië leverde hij een belangrijke bijdrage aan de kampioenscampagne van de kleine club Banfield. James stapte vervolgens over naar Porto, waar hij in zijn tweede seizoen bij de club uitgroeide tot uitblinker.
De Colombiaanse spelmaker werd vervolgens verkocht aan Monaco, en in de Franse competitie was hij de topaanbieder.
Tijdens Brazilië 2014 deed hij iedereen vergeten dat Radamel Falcao geblesseerd was en droeg hij Colombia op zijn rug, door zowel als spelverdeler en als spits te fungeren.
James scoorde zes doelpunten in het toernooi, waaronder meesterwerken tegen Japan en Uruguay, en won de World Cup Golden Boot. Zijn prestaties brachten Colombia naar de kwartfinale; het verste dat het ooit is gekomen op een WK.
Rodriguez speelt nu bij Real Madrid en probeert nog meer glorieuze momenten aan zijn carrière toe te voegen.
James Rodriguez heeft de potentie om zijn carrière te eindigen als Colombia’s grootste speler aller tijden, maar we zullen moeten afwachten of dat gebeurt.
Oscar Cordoba
Oscar Cordoba is nog een van de grote doelmannen die Colombia heeft voortgebracht. Hij werd onder meer gewaardeerd om zijn vermogen om strafschoppen te redden in cruciale shoot-outs bij de befaamde Argentijnse club Boca Juniors.
Op clubniveau won Cordoba alles met Boca Juniors en werd hij een icoon van de Xeneizes, omdat hij bijdroeg aan het begin van het meest succesvolle tijdperk van de club aan het einde van de vorige eeuw en het begin van de huidige.
Hij was de startende keeper van het Colombiaanse nationale team in USA ’94, toen de Cafeteros werden beschouwd als een serieuze kandidaat om het toernooi te winnen. En hij was ook de startende doelman in de Copa America 2001, de enige keer dat Colombia het toernooi won.
In de Copa America die op eigen bodem werd gespeeld, registreerde Cordoba een clean sheet in alle vijf wedstrijden die hij speelde op weg naar het kampioenschap.
Andres Escobar
Andres Escobar was een elegante centrale verdediger die het grootste deel van zijn carrière doorbracht bij Atletico Nacional, waar hij een iconische status bereikte.
Met Atletico Nacional won hij in 1989 de Copa Libertadores, iets wat geen enkele andere Colombiaanse club eerder had weten te bereiken.
Escobars veelbelovende en stijgende carrière viel samen met Colombia’s gouden eeuw. Hij werd opgeroepen voor het nationale team van 1988 tot 1994, en in het proces speelde hij in Italië ’90 en USA ’94 World Cups.
Escobar werd bruut vermoord in Medellin enkele dagen na Colombia’s uitschakeling uit USA ’94, en men geloofde dat zijn eigen doelpunt tegen de VS in de tweede groepsfase van het toernooi zijn doelpunt was.
Escobar werd bruut vermoord in Medellin enkele dagen na Colombia’s uitschakeling uit USA ’94, en men geloofde dat zijn eigen doelpunt tegen de VS in de tweede groepsfase van het WK werd gemaakt.
Na zijn moord was Colombia’s gouden generatie nooit meer dezelfde, zoals zelfs enkele van zijn teamgenoten verklaarden in documentaires zoals ESPN’s serie 30 for 30.
Als eerbetoon droegen spelers als Ivan Ramiro Cordoba het nr. 2 shirt. Zijn erfenis is nog steeds levend, en hij wordt beschouwd als een van de beste verdedigers in de geschiedenis van Colombia.
Adolfo Valencia
Adolfo Valencia was een krachtige Colombiaanse spits in de jaren ’90.
“El Tren” (de trein) scoorde het vijfde doelpunt tegen Argentinië in het vernederende WK-kwalificatieverlies van de Albiceleste tegen Colombia; dat is een van zijn meest herinnerde doelpunten.
Ondanks een vroege exit in USA ’94 nadat de verwachtingen veel hoger waren dan die voor de Zuid-Amerikaanse ploeg, stelde Valencia niet teleur toen hij scoorde tegen Roemenië en de VS.
Valencia speelde voor spraakmakende clubs Bayern München en Atletico Madrid tijdens zijn tijd in Europa.
Radamel Falcao Garcia
Falcao nam de plek over die Juan Pablo Angel achterliet als Colombia’s belangrijkste spits bij het nationale team en op clubniveau in Europa. Radamel was daarin zo succesvol dat hij de afwezigheid van Angel snel deed vergeten.
Radamel Falcao’s carrière begon bij River Plate, en zijn spel ontwikkelde zich aanzienlijk tijdens zijn stints bij Porto en Atletico Madrid. “El Tigre” (De Tijger) scoorde niet alleen, maar deed dat ook in belangrijke en intense wedstrijden zoals de Europa League finale.
Falcao was van fundamenteel belang in de wederopstanding van Colombia in de afgelopen vier jaar. Jose Pekerman bouwde aan een Colombia dat Falcao Garcia genoeg ballen gaf om constant te scoren in de kwalificatiewedstrijden en Colombia na 16 jaar weer naar een WK te krijgen.
Colombia was eerder dit jaar in shock toen zijn belangrijkste ster geblesseerd raakte toen hij voor Monaco speelde. Falcao miste Brazilië 2014 omdat hij niet op tijd kon herstellen, maar dat doet niets af aan wat hij voor de Cafeteros heeft gedaan in de cyclus van 2014.
De tijger is nog jong genoeg om prestaties te blijven toevoegen aan zijn carrière met Colombia en waarschijnlijk te eindigen als de topdoelpuntenmaker uit de geschiedenis van de Cafetero.
Rene Higuita
Rene Higuita is misschien wel de meest extravagante en spectaculaire doelman in de geschiedenis van het voetbal.
Higuita was de keeper van Colombia tijdens de historische campagne in Italië ’90. Tijdens dat WK leerde de voetbalwereld dat een keeper ook aan het spel kan deelnemen door zijn voeten te gebruiken en uit het strafschopgebied te komen.
Higuita’s geprezen stijl kostte Colombia uiteindelijk de uitschakeling in de ronde van 16, toen Roger Milla de bal van hem afpikte en scoorde.
Higuita droeg niet alleen bij met zijn reddingen, hij werkte ook mee door strafschoppen te scoren, zowel op clubniveau als met Colombia.
Rene wordt ook herinnerd voor het maken van een van de meest indrukwekkende reddingen aller tijden. Tijdens een wedstrijd tegen Engeland in het Wembley Stadion besloot Higuita een redding te maken met een schorpioen trap.
Faustino Asprilla
Faustino “Tino” Asprilla’s snelheid en afwerkingsvaardigheden maakten van hem een van de meest felle spitsen die Colombia ooit heeft gehad. Hij blijft tot op de dag van vandaag een top-drie spits in Colombia’s lijst van topscorers aller tijden.
Tino was een van de meest erkende spelers van het Colombiaanse team uit de jaren ’90. Hij scoorde een gedenkwaardige brace tegen Argentinië in de beroemde 5-0 overwinning van Colombia. Hij nam ook deel aan de World Cups van ’94 en ’98, maar wist niet te scoren.
Asprilla speelde voor Parma en werd een van de meest succesvolle Colombiaanse spelers die in Europa speelden.
Zijn sterke karakter werd soms zijn grootste vijand; na Colombia’s eerste wedstrijd in Frankrijk ’98 werd Asprilla uit het team gezet vanwege een ruzie met de Cafeteros coach.
Freddy Rincon
Freddy Rincon wordt gezien als een van de beste spelers in het Colombiaanse voetbal vanwege zijn prestaties op zowel club- als internationaal niveau.
Rincon scoorde in Italië ’90 het doelpunt in de rust tegen Duitsland, waardoor Colombia voor het eerst in haar geschiedenis de tweede ronde haalde. En drie jaar later scoorde hij een brace in Colombia’s 5-0 overwinning op Argentinië.
De Colombiaanse middenvelder was een van de belangrijkste onderdelen in de gouden eeuw van de Cafeteros. Rincon nam deel aan alle drie wereldkampioenschappen die Colombia in de jaren ’90 speelde en aan succesvolle Copa America-campagnes in hetzelfde decennium.
Op clubniveau speelde Rincon bij veelgeprezen clubs in zowel Europa als Zuid-Amerika, waaronder stints bij Real Madrid, Napoli, Corinthians, Palmeiras en America de Cali.
Willington Ortiz
Voordat Carlos Valderrama zijn intrede deed, werd Willington Ortiz beschouwd als de beste Colombiaanse voetballer aller tijden.
Ortiz had uitstekende dribbelvaardigheden, snelheid en, zoals alle historische spitsen, was een dodelijke afmaker.
Hij speelde slechts voor drie clubs in zijn carrière-allemaal in Colombia. Hij scoorde voor Millonarios, Deportivo Cali en America de Cali. Met zijn doelpunten sleepte hij trofeeën in de wacht met Millonarios en America, en bereikte hij drie opeenvolgende Copa Libertadores finales.
Willington was het symbool van Colombia in de jaren ’70 en begin jaren ’80 en werd beschouwd als een van de beste Zuid-Amerikaanse spelers in de voetbalgeschiedenis. Hij was echter nooit in staat om in een World Cup te spelen, omdat de Cafeteros zich niet kwalificeerden.
Ondanks dat hij nooit in een World Cup kon spelen, hielp Ortiz Colombia wel om de finale van de Copa America 1975 te bereiken, een prestatie die de grote late jaren ’80 en ’90 generatie niet kon evenaren.
Het lot is soms wreed, en dat was het zeker met Ortiz toen het op het nationale team aankwam. Als Willington een paar jaar later was geboren, had hij misschien deel kunnen uitmaken van de gouden generatie. In plaats daarvan kon hij alleen meespelen met een jonge Valderrama in het Colombiaanse shirt tijdens zijn laatste jaar bij het team in 1985.
Carlos Valderrama
De leider, het brein en de meest getalenteerde speler van Colombia in zijn gouden tijd.
Valderrama speelde als de klassieke nr. 10, orkestreerde het middenveld en voorzag aanvallers van gedroomde assists.
“Pibe” nam deel aan alle succesvolle momenten die het nationale elftal van Colombia wereldwijd gerespecteerd maakten. Hij was van fundamenteel belang bij de kwalificatie van Colombia voor drie Wereldbekers op rij, het steevast bereiken van de Copa America eindfases en het slopen van Argentinië in het Monumentale Stadion.
Carlos Valderrama was een pionier, want hij was een van de eerste Colombiaanse spelers van zijn generatie die meerdere jaren in Europa speelde, en hij werd ook uitgeroepen tot de beste speler van Zuid-Amerika in 1987 en 1993.
Of zijn voetbalkwaliteiten nog niet genoeg waren om hem op te merken, maakte Valderrama’s uiterlijk – waaronder een snor en een blonde afro – hem tot een van de meest herkenbare en charismatische spelers in de geschiedenis van het spel.
El Pibe is een icoon en een levende legende van het Colombiaanse, Zuid-Amerikaanse en wereldvoetbal.