Hoe ziet het eruit om van $100.000 per jaar te leven

Een van de centrale vragen in het debat in de aanloop naar de goedkeuring door de Senaat van een ingrijpend plan voor een belastingherziening, was welke Amerikanen een duwtje in de rug nodig hebben. Economen zeggen dat het verkoopargument van de Republikeinen voor eerdere versies van hun wetgeving, namelijk dat het plan is ontworpen om de middenklasse ten goede te komen, een wankele basis heeft – dat de rijken de grote winnaars zijn.

En de middenklasse heeft het al moeilijk. Het mediane inkomen per huishouden is ongeveer 59.000 dollar per jaar. Maar in het hele land bieden zelfs salarissen van zes cijfers voor sommige eenpersoonshuishoudens niet noodzakelijk financiële zekerheid.

“Mensen hebben het gevoel dat ze al lange tijd niet vooruit komen,” zegt Jim Tankersley, die voor The New York Times over belastingen en de economie schrijft.

Mensen van wie het salaris geen gelijke tred houdt met hun levensstandaard in de hogere klasse, zegt Tankersley, ervaren vaak een aanhoudend effect van de financiële crisis van 2008.

NPR’s Lulu Garcia-Navarro sprak met een verscheidenheid aan mensen in verschillende steden over hoe hun leven eruitziet met $ 100.000 per jaar. Op papier wordt zo’n salaris als welgesteld beschouwd. Maar zoals we van velen hoorden, is er vaak maar één grote uitgave voor nodig om dat niet als genoeg te voelen: studieleningen, gezondheidszorg, kinderopvang of huisvestingskosten.

Stephanie Culp uit Gaithersburg, Md.

Voor de familie Culp is een leven van $100.000 per jaar “verre van berooid – het is gewoon niet genoeg,” zegt Stephanie Culp.

Creditcardschulden, ziekenhuisrekeningen en minder werkuren leidden ertoe dat de Culps failliet gingen. Daarom verhuisde ze met haar man, een softwareprogrammeur, naar Gaithersburg, Md., zodat hij een hoger salaris kon aannemen.

Met jaren van oplopende schulden en geen spaargeld, blijft Stephanie Culp moeilijke keuzes maken voor haar gezin. “Het is of deze rekeningen betalen of het is – we eten niet,” zegt ze. Dat betekent soms bezuinigen op elektriciteitsrekeningen of het tijdelijk opgeven van de mobiele telefoons.

Culp groeide op in een woonwagen met haar ouders, maar ze zegt dat ze zich niet echt arm voelde. “Ik bedoel, ik wist dat ik niet de beste kleren had zoals iedereen, maar we hadden altijd Kerstmis,” zegt ze.

“Met mijn man en ik nu, hebben we al 10 jaar geen Kerstmis meer kunnen vieren. We hebben niet eens een boom,” zegt ze.

Theresa Sahhar, Olathe, Kan.

Theresa Sahhar woont net buiten Kansas City, Kan, waar de kosten van levensonderhoud relatief zeer redelijk zijn. CNN Money schat dat een vergelijkbaar salaris van $100.000 in Manhattan bijvoorbeeld bijna $250.000 zou zijn.

Haar echtgenoot is werktuigbouwkundig ingenieur, en zij werkt parttime in de verkoop. Om haar zoon, die naar de middelbare school gaat, onderwijs te kunnen laten volgen, heeft ze ook klusjes in de gig economy.

Hoewel ze rekening had gehouden met de kosten van het hebben van een gezin, had ze niet verwacht dat haar salaris zou stagneren. “Het is gênant om te moeten zeggen dat je moet overwerken om genoeg geld te verdienen om van te leven,” zegt ze. Maar in haar gemeenschap is haar familie niet de enige die moeite heeft om bij te blijven.

“Ik was echt verrast, want van buitenaf lijkt het alsof we genoeg geld hebben,” zegt ze. “Maar als je er echt onderdoor kijkt, zie je dat mensen overuren maken. Ze hebben tweede en zelfs derde banen om te proberen het geld bij elkaar te krijgen om in de middenklasse te blijven waar ze in het verleden ook waren.”

Sahhar en haar man zijn niet van plan om met pensioen te gaan. “Ik verwacht te werken tot ik dood ben.”

En ze denkt niet dat de generatie van haar kinderen het makkelijker zal hebben, ook al werken ze aan het wegwerken van de “verlammende studieleningen”. “Ik heb zowel voorrecht als armoede meegemaakt, maar ik leef veel liever een bevoorrecht leven,” zegt ze. “En dat is wat ik voor mijn kinderen wil. Ik wil dat mijn kinderen toegang hebben tot een paar van de betere dingen in het leven. Ik verwacht niet dat ze rijk worden, maar ik wil wel dat ze niet arm zijn.”

Taylor Haby, Seattle, Wash.

Voor een alleenstaande jongeman lijkt $100.000 misschien een meer dan comfortabele levensstijl. Maar voor Haby, die wetenschappelijke apparatuur verkoopt als beroep, voelt het niet als een fortuin.

Hij woont nu in Seattle en zegt dat “het een grote verandering in levensstijl is geweest, nadat hij was opgegroeid in een klein, landelijk gezin in Texas”. Hij zit ook met een grote studieschuld. Haby heeft al 15.000 dollar van zijn 30.000 dollar aan leningen afbetaald.

“En nu ben ik een van die kustelites, een term, weet je, die mensen in Midden-Amerika gebruiken. En het voelt als verraad,” zegt hij. “Maar wat ik heb geleerd door naar de kust te verhuizen, is dat er echte ongelijkheid is. En de grootste aanjager van die ongelijkheid is de belastingwetgeving. De grootste sociale welvaart is naar de rijken en machtigen gegaan, door hen mazen in de wet te geven en hen de mogelijkheid te geven om geld van de regering te houden en geld van de rest van ons weg te houden.”

Jacob Hugart, St. Paul, Minn.

Hugart, een supervisor voor 3M (Minnesota Mining and Manufacturing), vertelde hoe budgettering voor een gezin van vijf tot een moeilijke beslissing dwong: “Heb twee inkomens, en een is in wezen gewijd aan dagopvang, of heb één inkomen en een thuisblijvende ouder.”

Jacob Hugart, op de foto met zijn vrouw Holly, zegt: “Degenen die proberen het één-ouder ding te doen – daar zit rek in. Ze zijn net als wij.”

Met dank aan de familie Hugart

Ze kozen voor het laatste: Zijn vrouw bleef thuis om voor de kinderen te zorgen. Terugkijkend, zegt Hugart, zou hij waarschijnlijk hebben geprobeerd om dat twee-ouder inkomen te behouden.

“Degenen waar beide ouders werken, lijken het redelijk goed te doen,” zegt hij. “Ze verbouwen een keuken. Ze hebben meerdere auto’s. Degenen die proberen te doen de een-ouder ding – er is een rek. Ze zijn net als wij.”

Hugart zegt dat hij genoeg verdient om in de dagelijkse behoeften van zijn gezin te voorzien, maar grotere en onverwachte uitgaven zijn een knijp – zoals het collegegeld van zijn zoon of, zegt Hugart, een recente dakreparatie: “We hebben uiteindelijk een IRA te gelde gemaakt om dat te betalen, omdat het andere alternatief was om het op een creditcard te zetten.”

NPR’s Ian Stewart, Adelina Lancianese en Barrie Hardymon produceerden en bewerkten de audio voor dit verhaal.