Zoals hun naam al zegt, komen zwarte walnoten van oorsprong uit het grootste deel van het oosten van de Verenigde Staten, en hier in Indiana (Zone 6) rijpen de noten van de nazomer tot het grootste deel van de herfst. Deze lange periode kan enigszins worden toegeschreven aan omgevingsfactoren, maar is vooral te wijten aan het feit dat de voor sierdoeleinden aangeplante bomen vele verschillende cultivars uit het hele land vertegenwoordigen. Ik heb één boom op mijn eigendom waarvan ik begin september noten kan plukken, maar er zijn parken in de buurt met bomen die noten laten vallen van augustus tot oktober.
Hoe te pellen
Biologisch gezien is de zwarte walnoot geen echte noot, maar eerder een steenvrucht. Zie het als een perzik, met de walnoot zelf als de pit. In het geval van zwarte walnoten gaat het ons om de pit, als we die maar onder de vervelende bolster kunnen krijgen.
Het verwijderen van de bolsters kan op verschillende manieren. Veel mensen geven er de voorkeur aan ze meteen af te breken, nu de vliesjes nog vers zijn – en met goede reden. Als de schillen rotten, worden ze een kleverige brij van diepzwarte inkt die eruitziet als ruwe olie en vlekken maakt op alles wat ermee in aanraking komt, zelfs op beton. Het kan zelfs doordringen tot in de walnootschil en het notenvlees bederven, dat bij voldoende doorsijpeling wordt vernietigd.
Een populaire methode om bolsters te verwijderen is met een auto over de noten heen te rijden. Deze methode werkt, maar is in het beste geval omslachtig en tijdrovend. De echte sleutel tot het gemakkelijk pellen van walnoten is dat je ze in het juiste rijpheidsstadium vangt – als ze lang genoeg op de grond hebben gelegen om de bolsters zacht te laten worden, maar nog niet lang genoeg om te gaan rotten. In dit stadium zijn ze nog groen, maar vertonen ze opvallende gele en zwarte vlekken, en beginnen veel van hen lichtjes open te breken. Als ze dit stadium hebben bereikt, stamp er dan met je voeten op waar ze op de grond liggen, en je zult een groot deel van de schil afbreken. Als de grond zacht is, pak je ze gewoon op, tik je ze tegen de boomstam en wrijf je de bolster eraf. Zelfs in dit stadium zullen ze vlekken op je handen achterlaten, dus draag handschoenen als je de komende week niet de “walnootbadge van moed” wilt dragen.
Een andere manier om de walnoten te verwijderen is ze te laten drogen tot de bolsters broos worden en er gewoon afvallen als je ze in je handen verkruimelt. De eerder genoemde zwarte smurrie is tot op zekere hoogte onvermijdelijk bij dit proces, dus je moet ervoor zorgen dat de noten zich op een plaats bevinden waar de smurrie geen probleem zal zijn. Ik stapel in mijn garage meestal twee oude melkkratten op elkaar, waarvan ik de onderste met plastic zakken bekleed en de bovenste met een enkele laag ongepelde noten. Een beetje zwart slib druppelt in de plastic zakken eronder, en de gedroogde noten met gemakkelijk af te brokkelen bolsters blijven erboven. Deze methode bespaart wat moeite bij het afbreken van de bolsters, maar omdat je maar één laag diep kunt gaan of het risico loopt dat de noten door de rottende bolsters worden aangetast, neemt het veel ruimte in beslag als je er meer dan een paar droogt.
Als je de bolsters eenmaal hebt verwijderd, kun je ze in water weken om er kledingkleurstof of een oplossing voor het looien van huiden van te maken. Dit brouwsel is ook een fatsoenlijke onkruidverdelger, maar doe je onderzoek voordat je het in je tuin gebruikt of de schillen aan je composthoop toevoegt; walnootschillen, bladeren en hout bevatten een chemische stof genaamd “juglone” die giftig is voor veel tuinplanten.
Een harde noot om te kraken
Als de schillen eraf zijn, moet je door de harde binnenste schil heen zien te komen, en dit ding is geen makkie. Om je een idee te geven, zwarte walnootschalen worden industrieel gebruikt voor zandstralen. Ze zijn echt, echt hard. Een harde schil is een van de verdedigingsmechanismen van de zwarte walnoot, en het is een goede. Laat u echter niet ontmoedigen; zwarte walnoten zijn een beetje arbeidsintensief, maar ze zijn de moeite en vindingrijkheid waard die nodig zijn om de prijs te pakken te krijgen.
Een veelgebruikte methode om door de walnootschil heen te komen is door er met een hamer op te slaan. Dit kan heel goed werken, maar het kan ze ook vernietigen, afhankelijk van je techniek. Voor de beste kans op succes gebruik je je niet-dominante hand om de noot op een betonnen oppervlak te houden met de platte kant naar boven. Raak hem, maar verpulver hem niet. Leg de noot tussen handdoeken om de rommel te beperken en te voorkomen dat hij verpulvert. Deze methode breekt goed gedroogde walnoten in stukjes, zodat het notenvlees er gemakkelijk met een notenpikker uitgehaald kan worden, maar ik heb gemerkt dat het de neiging heeft om meer schade aan het notenvlees toe te brengen dan ik wil accepteren.
Onlangs ontdekte ik een betere manier om succesvol te pellen. Ik nam mijn kinderen mee naar de speeltuin in hetzelfde plaatselijke park waar mijn klasgenoten en ik vroeger speelden. Er staan daar een aantal grote bomen die elk jaar tonnen noten laten vallen. Er zat een meneer op een bankje in het park met een berg walnoten aan zijn voeten en een mooie stapel gepelde, kant-en-klare noten op het bankje naast hem. Hij nam een noot van de stapel, legde die op het beton aan zijn voeten en gaf er een paar gematigde tikken met een baksteen op. De noot kwam in redelijk gelijkmatige stukken uit elkaar, en hij leek er met zijn vingers mooie, grote stukken notenvlees uit te krijgen. Ik had nog nooit iemand zwarte walnoten zo snel zien pellen.
Deze methode werkt echt en is mijn eerste keus geworden. Het is zo effectief dat ik betwijfel of ik ooit nog een commerciële notenkraker zal kopen. Ik moet nog steeds een notenplukker gebruiken om sommige stukjes notenvlees eruit te krijgen, maar het gebruik van de steen in plaats van de hamer resulteert in minder beschadigd notenvlees, grotere stukken, en veel snellere resultaten. De gewichtsverdeling van de baksteen lijkt de integriteit van het omhulsel te breken, zoals strategisch geplaatst dynamiet de integriteit van een gebouw breekt tijdens de sloop.
Een of twee goede tikken met de baksteen en het machtige fort van een schelp valt gewoon weg.
Met een baksteen krijg je grotere stukken dan met een hamer, maar je krijgt nog steeds maar heel weinig uniforme helften, zoals je misschien gewend bent van in de handel verkrijgbare Engelse walnoten. Als je heel graag heel groot en gelijkmatig notenvlees wilt, kun je een bankschroef gebruiken om langzaam druk uit te oefenen totdat de dop barst.
Er zijn commerciële kraakmachines voor zwarte walnoten op de markt, maar de meeste werken niet zo goed, en degene die wel werken zijn prijzig. Een zware handkraker die ik zag, kon één noot tegelijk kraken en kostte 150 dollar. Dat ding zou je elleboog breken als je vijf of zes noten achter elkaar zou kraken. Maar wat als je er vijf of zes dozijn hebt, of vijf of zeshonderd? Machinekrakers variëren van ongeveer $500 tot $5.000 of meer; dat is een behoorlijke investering voor niet-commerciële productie, en levert echt duur pannenkoekentopping op.
Het werk waard
Droge noten in hun dop blijven onbeperkt houdbaar, maar ze zijn op hun best als ze niet langer dan een jaar op een koele, droge plaats worden bewaard. Droge noten zonder dop blijven ongeveer even lang goed in de voorraadkast in een afgesloten bakje. Zoals voor de meeste noten en zaden geldt, is het zaak ze goed en droog te bewaren, anders bederven ze. Als ze vochtig zijn als je ze pelt, kun je ze aan de lucht laten drogen op een plek met een goede luchtstroom, zoals een aanrecht, of ze afmaken in een voedseldehydrator op de lage stand
Hoewel de vorm en het uiterlijk van zwarte walnoten lijken op de alomtegenwoordige Engelse walnoot, is de smaak gedurfder en duidelijker. Ik vind dat zwarte walnoten uitblinken in recepten waar normaal gesproken Engelse walnoten worden gebruikt, omdat ze een sterke, bijna likeurachtige kwaliteit toevoegen. Ze zijn geweldig in koekjes, vruchtenbrood en andere baksels, en ze maken van gewoon vanille-ijs een gourmetdessert.
Zwarte walnoten zijn heerlijk, voedzaam, en, het beste van alles, meestal gratis voor het grijpen! Ga er op uit en haal er een paar voordat ze verloren gaan.
Meer van American Heirlooms:
– Black Walnut Banana Bread Recipe
Bio
Clyde Myers is een journalist en blogger die workshops geeft over het foerageren van wilde voedselplanten, het verwerken van eikels, en andere onderwerpen in het zuiden van Indiana, waar hij woont met zijn vrouw en twee dochters.