Na een ontmoeting met deze Indo-Afrikaanse gemeenschap in Karnataka, India, leerde ik dat er vele gezichten van India zijn en dat ‘Indiaas’ zijn meer is dan huiddiep.
Ik herinner me de eerste keer dat ik leden van de Siddi-gemeenschap ontmoette tijdens een dagtrip naar Karnataka vanuit Goa vorig jaar. Ik was echt gefascineerd. Het was echt de eerste keer dat ik zwarte mensen in India zag.
Ik was echter niet gefascineerd vanwege hun huidskleur, ik was gefascineerd omdat ze Indiaas waren. De fascinatie die ik voelde voor deze mensen verraste me enigszins en deed me beseffen dat ik er nog niet in geslaagd was verder te kijken dan mijn eigen idee van wie een ‘Indiër’ was en hoe een ‘Indiër’ eruitzag.
In alle opzichten zijn de Siddi’s ‘Indiase burgers’; ze spreken de taal, ze leven de cultuur, ze identificeren zich zelf als Indiërs. Het enige wat hen onderscheidt van de volgende Indiër is hun huidskleur en fysieke verschijning. Gescheiden door uiterlijk, zo niet door cultuur, worden zij buiten hun kleine gemeenschappen grotendeels beschouwd als ‘buitenstaanders’ in hun eigen land.
Het Siddi-volk is een Indo-Afrikaanse stammengemeenschap die afstamt van de Bantoevolkeren van Afrika. Zij vestigden zich in de 7e eeuw in India in Gujrat, Maharastra en Andhra Pradesh. De aankomst van de eerste Siddi’s op Indiase bodem wordt betwist. Sommigen zeggen dat ze als slaven door de Portugezen werden overgebracht, terwijl anderen zeggen dat ze als soldaten met de Arabische gemeenschap meekwamen.
Op het eerste gezicht lijken de Siddi’s in niets op de plaatselijke bevolking, zodat ze meteen opvallen. Hoewel ze al eeuwen in India wonen, hebben de Siddi’s hun typisch Afrikaanse kenmerken weten te behouden omdat ze binnen hun gemeenschap trouwen. Het is uiterst zeldzaam voor een Siddi om te trouwen met iemand van buiten hun gemeenschap.
Omdat het Siddi-volk mijn nieuwsgierigheid trok, ontdekte ik echter dat ze in alle andere opzichten ‘Indiërs’ zijn. Ze kleden zich op dezelfde manier als de lokale bevolking, ze spreken vloeiend Hindi en ook de lokale talen, de mannen werken meestal als chauffeur of bewaker terwijl de vrouwen thuis blijven, en hun basisvoedsel bestaat grotendeels uit rijst, dal en augurken. Ondanks dit alles leerde ik ook dat ze vaak worden gediscrimineerd en dat ze, eenmaal buiten hun kleine gemeenschappen, in feite ‘vreemdelingen’ zijn.
Het Siddi-volk kreeg eind jaren tachtig nationale aandacht toen de Sports Authority of India besloot dat hun natuurlijke atletisch vermogen, vanwege hun Afrikaanse afkomst, kon worden gebruikt om voor India medailles te winnen bij wereldsportwedstrijden. Het Special Area Games Project werd opgezet en een aantal Siddi-kinderen werd geselecteerd om als atleten te worden gecoacht. Het programma heeft veel betekend voor zowel de Siddi-bevolking als voor het land. Het zorgde voor acceptatie bij de Siddi’s en stelde hen in staat werk te vinden en India won medailles. Kamala Mingel Siddi uit Karnataka, bijvoorbeeld, wordt beschouwd als een van de beste nationale en internationale Siddi-atleten!
Na enkele jaren werd het programma echter stopgezet en werd de Siddi’s gevraagd terug te keren naar hun huizen en terug te keren naar hun leven als buitenstaanders.
Je vindt het misschien ook leuk: Een vrouw uit het noordoosten schrijft een krachtige brief waarin ze racisme in India aan de kaak stelt. And It will move you.
De ervaringen van de Siddi lijken een geval te zijn van zolang ze iets positiefs doen voor het land, dan worden ze geaccepteerd als een van de eigen mensen. Doen ze dat niet, dan zijn ze dat niet en worden ze gezien als buitenstaanders. Het is niet alleen in India waar een dergelijk denken bestaat. Een soortgelijke ideologie bestaat tot op zekere hoogte ook in het Verenigd Koninkrijk. Neem bijvoorbeeld de in Groot-Brittannië geboren atleet en gouden medaillewinnaar Mo Farah. Voordat hij Olympisch gouden medaillewinnaar werd en bekend werd als een van de ‘grootste Britse sporters aller tijden’, was hij een immigrant die op achtjarige leeftijd vanuit Somalië naar Londen verhuisde en ‘geen woord Engels sprak’. Zijn uitmuntende atletische vermogen en succes bij het winnen van titels voor het land hebben zijn status als Groot Brits atleet echter gecementeerd en hem zelfs een ridderorde opgeleverd.
De Siddi-bevolking wil geaccepteerd worden als burgers van de natie en als sport de manier is waarop dit kan worden bereikt, dan zijn ze blij om hun land op het wereldtoneel te vertegenwoordigen en medailles voor India te winnen.
In India hebben Afrikanen in het algemeen een slechte reputatie. Ze worden vaak bestempeld als drugsdealers of de vrouwen als prostituees en staan bloot aan veel vijandigheid en discriminatie in de samenleving. Ik ben nog niet in een voldoende verlichte positie om te weten waar deze onrechtvaardige stereotypen vandaan komen (maar ik durf te wedden dat angst voor verschillen en een gebrek aan/onwil om te begrijpen een rol kunnen spelen), maar ik heb genoeg gezien en gelezen om te weten dat ze een probleem zijn en moeten worden aangepakt.
Je vindt dit misschien ook leuk: Brutally Honest Account of Racism in India This Man’s Brutally Honest Account of Racism in India Calls for Introspection
Dus dan, terug naar mijn oorspronkelijke vraag wat het betekent om een ‘Indiër’ te zijn. Ik weet het nog steeds niet. Maar wat ik nu wel weet, dankzij de Siddi’s, is dat India vele gezichten heeft en dat ‘Indiaas’ zijn veel meer is dan alleen je huid.