Infanticide, het doden van de pasgeborene. Het is vaak geïnterpreteerd als een primitieve methode van geboortebeperking en een middel om een groep te bevrijden van haar zwakke en misvormde kinderen; maar de meeste samenlevingen verlangen actief naar kinderen en brengen ze ter dood (of laten ze sterven) alleen onder uitzonderlijke omstandigheden. Bij de Eskimo’s bijvoorbeeld waren de levensomstandigheden zo ernstig dat het soms de gewoonte was vrouwelijke kinderen kort na de geboorte te doden, opdat er geen echtgenoten zouden zijn die hen konden onderhouden. In Polynesië, waar de bevolking vaak een hoge dichtheid bereikte, heersten soortgelijke praktijken. Kinderen mochten ook sterven of werden gedood met culturele goedkeuring wegens onregelmatige voortplanting (zoals incest of bevruchting buiten het huwelijk), of abnormale geboorten, of om soortgelijke redenen. In veel geavanceerde samenlevingen werden kinderen gedood in de overtuiging dat dit zou zorgen voor gezondheid, geluk en algemene vruchtbaarheid. Religieuze offers, vooral van de eerstgeborene, zijn bekend uit de Bijbel en uit de geschiedenissen van Egypte, Griekenland en Rome. Het offeren van eerstgeborenen was eens gebruikelijk bij vele volkeren in India; hier was het motief het offeren van iemands kostbaarste bezit aan de godheden. In moderne samenlevingen heeft de bevolkingsregulering met voorbehoedsmiddelen of door abortus de frequentie van kindermoord sterk verminderd.
