Dit fenomeen, dat bekend staat als de Lluvia de Peces of “Regen van Vissen”, vindt naar verluidt ten minste eenmaal en soms tweemaal per jaar plaats in het stadje Yoro: tijdens een zware regenstorm regenen honderden kleine zilveren vissen uit de hemel op de straten van het stadje.
Zogenaamd gebeurt dit al sinds 1800 in de maanden mei of juni, elk jaar rolt er een grote storm door het stadje met een zeer zware regenval, en als de storm voorbij is, worden de straten wapperend en flapperend aangetroffen, vol met kleine, nog levende visjes.
In de jaren zeventig van de vorige eeuw was een team van National Geographic getuige van deze gebeurtenis, waarmee het een van de weinige geloofwaardige waarnemingen van een dergelijk fenomeen werd, hoewel het bewijs dat de vissen uit de lucht kwamen en niet van een andere bron afkomstig was, moeilijk te leveren bleef.
Dit weerfenomeen, dat bekend staat als “dierenregen”, wordt al eeuwenlang over de hele wereld gemeld, hoewel het wetenschappelijk begrip ervan nog steeds vaag blijft.
In 1823 schreef ontdekkingsreiziger en botanicus Alexander Von Humbolt over de vulkaanuitbarsting van 1698 van Mt. Carihuairazo die blijkbaar ook drieënveertig vierkante kilometer van het omringende land bedekte met modder en vis (mogelijk uit een ondergronds meer dat verbonden was met de vulkaan).
In het algemeen hebben berichten over dierenregens betrekking op vissen en kikkers, maar andere, veel verontrustender berichten vertellen over vogels, slangen, meterslange alligators, kwallen, muizen, spinnen, en zelfs een “regen van vlees en bloed”. In sommige verslagen zijn de dieren al dood als ze ter aarde storten, terwijl ze in andere verslagen nog leven, en diegenen die de val overleven – hoewel ze zeker in diskombobulatie verkeren – weghuppelen of floppen.
De eenvoudigste verklaring voor deze dierenregens is dat grote regenstormen bepaalde dieren uit hun huizen dwingen of rivieren overspoelen, waardoor ze de straten vullen. Een andere eenvoudige verklaring is dat een plotselinge overstroming vissen ver van hun water kan afzetten voordat ze snel opdrogen, waardoor toeschouwers geloven dat de dieren met de regen naar beneden moeten zijn gekomen.
Hoewel dit de bron kan zijn van veel meldingen van dierenregens, meldde het Northern Territory News van Australië in februari 2010 “dat voedsel dat uit de lucht valt meer is dan een legende. Er werd gemeld dat op 25 en 26 februari vis als regen landde op Lajamanu, Australië, 200 mijl van de kust.”
Net als de regen van vis in Yoro, lijkt het erop dat, hoewel uiterst zeldzaam, dieren af en toe uit de lucht vallen. De waarschijnlijke wetenschappelijke verklaring hiervoor is elegant eenvoudig: waterhozen.
Waterhozen zijn een soort kleine tornado’s die zich boven een waterlichaam vormen. Hoewel waterhozen geen water de lucht in zuigen (de “waterhoos” is eigenlijk condensatie), hebben de wervelwinden van waterhozen en tornado’s het vermogen om kleine dieren uit het water de lucht in te tillen, waardoor ze vrij ver van hun waterlichaam kunnen worden vervoerd en ergens anders worden losgelaten. En sommige tornado’s hebben zelfs het vermogen om hele vijvers op te zuigen. Over het geheel genomen is deze hypothese heel logisch, gezien het feit dat de meeste dierlijke regens uit waterdieren bestaan.
(In het geval van meldingen van “vogelregens” is de verklaring anders – een zwerm van een bepaalde soort wordt overvallen door een bijzonder plotselinge en sterke wind, wordt een beetje rondgeblazen, sterft, en valt, als de wind verdwijnt, uit de lucht. Dit verklaart ook de afschuwelijkste dierenregen – de regen van bloed en vlees. In dit geval zijn de vogels zo erg toegetakeld dat ze in stukken naar beneden komen. Elk ander dier dat in een hevige storm wordt opgezogen, kan ook als ingewanden op aarde terugkomen. Hoewel er ook gevallen zijn waarin de “regens van bloed” gemaakt bleken te zijn door rood stof, een heel eenvoudige verklaring.)
In Yoro is de verklaring die vaak wordt gegeven eerder een religieuze dan een wetenschappelijke. Pater Jose Manuel Subirana, een katholieke priester die in het gebied woont, bad dat God de hongerige mensen van voedsel zou voorzien, en aan het eind van zijn marathongebedssessie zou het kleine visjes hebben geregend. Het festival, dat in 1998 begon, wordt gehouden ter ere van het wonder dat de Lluvia de Peces is, en er wordt een optocht gehouden waarbij beeltenissen van pater Jose Manuel Subirana door de straten worden gedragen.
Een van de meest mysterieuze elementen van de “Vissenregen” van het Departemento de Yoro is dat de vissen zelf niet uit het gebied zelf afkomstig zijn, maar mogelijk van de Atlantische Oceaan, zo’n 200 km verderop, vermoedelijk aangevoerd door waterhozen die ze de lucht in zuigen.
Een minder opwindende theorie gaat ervan uit dat de vissen in ondergrondse rivieren leven en in feite van de straten naar boven worden geperst in plaats van erop neer te storten. Deze hypothese wordt ondersteund door de bevinding van de teams van National Geographic uit 1970 dat de vissen volkomen blind zijn.