Van Wikipedia
Iron(II) hydroxide of ijzerhydroxide is een verbinding met de formule Fe(OH)2. Het ontstaat wanneer ijzer(II)-ionen, uit een verbinding zoals ijzer(II)sulfaat, reageren met hydroxide-ionen. IJzer(II)hydroxide zelf is vrijwel wit, maar zelfs sporen van zuurstof geven een groenige tint. Indien de oplossing niet zuurstofvrij was en het ijzer gereduceerd, kan het neerslag variëren in kleur van groen tot roodbruin, afhankelijk van het ijzer(III)-gehalte. Dit neerslag staat ook bekend als “groene roest” in het kristalrooster waarvan ijzer(II)-ionen gemakkelijk worden vervangen door ijzer(III)-ionen die ontstaan door de progressieve oxidatie. In aanwezigheid van zuurstof verandert de kleur snel.
Groene roest is een krachtig reductiemiddel en tevens een laagdubbelhydroxide (LDH) dat anionen kan sorberen door de aanwezigheid van positieve elektrische ladingen aan zijn oppervlak. De mineralogische vorm van groene roest is een recent ontdekt fougeriet. Alle vormen van groene roest (inclusief fougeriet) zijn complexer en veranderlijker dan de ideale ijzer(II)hydroxideverbinding. Het natuurlijke analoog van ijzer(II)hydroxideverbinding is een zeer zeldzaam mineraal amakiniet, (Fe,Mg)(OH)2.
Iron(II)hydroxide is slecht oplosbaar (1,43 × 10-3 g/L). Het slaat neer uit de reactie van ijzer(II)sulfaat en hydroxide-ionen (uit een oplosbare verbinding die hydroxide-ion bevat):
FeSO4 + 2 OH- → Fe(OH)2 + SO42- FeSO4 + 2NaOH → Fe(OH)2 + Na2SO4
Het wordt ook gemakkelijk gevormd als ongewenst nevenproduct van andere reacties, o.a, bij de synthese van sideriet, een ijzercarbonaat (FeCO3), als de kristalgroeiomstandigheden slecht worden gecontroleerd (reagensconcentraties, toevoegingssnelheid, volgorde van toevoeging, pH, pCO2, T, verouderingstijd, …).
Lees meer… Bewerken bij Wikipedia…