Hop-hornbeam is de enige soort van het geslacht Ostrya die inheems is in Canada. Hij is traaggroeiend en tamelijk langlevend, tot 150 jaar.
Namenafleiding
Deze soort dient als voorbeeld van de verwarring die kan ontstaan door het gebruik van gewone namen. Ostrya virginiana wordt vaak ijzerhout genoemd, een naam die wereldwijd is toegepast op tientallen boomsoorten en op verscheidene in Noord-Amerika, waaronder de inheemse Carpinus caroliniana (die ook wel blauwe beuk wordt genoemd, hoewel het geen beuk is). Carpinus caroliniana wordt ook wel Amerikaanse haagbeuk genoemd, wat overeenkomt met andere gangbare namen voor Ostrya virginiana: Amerikaanse hopbeuk, oostelijke hopbeuk, en hopbeuk. Ondanks de gelijkenissen in namen, zijn de twee soorten zeer verschillend in voorkomen. Terwijl Ostrya virginiana bijvoorbeeld een ruige, afbladderende schors heeft, heeft Carpinus caroliniana een zeer gladde schors met golvende ribbels. Deze twee soorten, en vele andere, dragen de naam IJzerhout vanwege hun harde, dichte hout.
De betekenis van de naam hop-haagbeuk is op verschillende manieren uit te splitsen: “hop” verwijst naar de gelijkenis van de vruchtclusters met hop, een ingrediënt bij het brouwen van bier; “hoorn” verwijst naar de hardheid van het hout; en “balk” komt van een archaïsch Engels woord voor boom.
De geslachtsnaam, Ostrya, kan afkomstig zijn van het Griekse werk ostrua, dat een boom met zeer hard hout betekent, of ostruos, dat schaal betekent, in verwijzing naar de geschubde katjes. De soortnaam, virginiana, betekent “uit Virginia.”
Commercieel gebruik
Hopshoornbeuk is te klein en het hout is te hard en te dicht voor de meeste commerciële toepassingen. Het is echter wel gebruikt voor het vervaardigen van gereedschapsstelen.
Wildwaarde
De zaden, knoppen en katjes dienen als voedselbron voor zangvogels, eekhoorns, fazanten en korhoenders.
Gelijkende soorten
Hoptoornbeuk lijkt sterk op twee andere soorten Ostrya, Ostrya carpinifolia (Europese hopbeuk) en Ostrya japonica (Japanse hopbeuk). De verschillen zijn uiterst gering; het onderscheid is zelfs voor sommige doorgewinterde bomenkenners een uitdaging.