De ex-vriendin van de belangrijkste schrijver van de beat-generatie Jack Kerouac heeft details onthuld over hun affaire en zijn afdaling in bizar gedrag bij het vinden van roem, in een nieuw boek dat meer dan 40 jaar na zijn dood zal worden gepubliceerd.
Joyce Johnson, een volleerd auteur, ontkracht ook de mythe dat Kerouacs schrijven moeiteloos spontaan was. Waar hij beweerde dat zijn roman On the Road in een vlaag van energie werd geschreven in drie weken in 1951, herinnert zij zich dat hij jaren besteedde aan het reviseren van zijn werk en elke alinea zorgvuldig uitwerkte.
Haar boek is onderdeel van een opleving van de cultus rond Kerouac, die dit jaar heeft geleid tot drie speelfilms en een documentaire, maar ook tot boeken en een tentoonstelling in de British Library.
Johnson, nu 77, beschrijft hem als een “heel vreemd persoon” die haar vreselijk behandelde, maar de liefde van haar leven was. Ze gaat dieper in op zijn achtergrond, zijn jeugd en zijn groei naar roem en beschrijft de tol die zijn beroemdheidsstatus en zijn drankgebruik eisten van hun relatie.
Ze was 21 toen ze Kerouac ontmoette. “Jack had geen onderdak en geen geld. Omdat ik een jonge schrijfster was die een eigen appartement had, regelde Allen een blind date.” Ze waren twee jaar samen.
Kerouac werd een sensatie na On the Road, wat een smet wierp op hun relatie: “Overal boden vrouwen zich aan. Hij was een beroemdheid, wat erg moeilijk voor hem was. In openbare situaties moest hij drinken.”
Johnsons boek, The Voice Is All: The Lonely Victory of Jack Kerouac, dat deze maand verschijnt, onderzoekt hoe het “spontane” schrijven van On the Road in feite “een veel langer proces was… elke alinea moest een ‘gedicht’ zijn.”
Zij laat zien hoe Kerouacs Frans-Canadese achtergrond zowel zijn proza verrijkte als hem een unieke buitenstaander-visie op de VS gaf. Ze beschrijft zijn langzame, vaak pijnlijke ontwikkeling als schrijver, met vroege worstelingen om het Engels onder de knie te krijgen.
Ze zei: “Hij sprak Joual, een Canadees dialect van het Frans. Andere biografieën hebben niet echt diep genoeg gekeken naar de implicaties van Jacks Frans-Amerikaanse afkomst, het feit dat Engels een tweede taal was… Er was altijd een proces van vertaling gaande, waarbij hij probeerde het Engelse equivalent te vinden voor het Frans in zijn hoofd… Als ik nu naar de tekst van On the Road kijk, zie ik overal Franse verbuigingen.”
Zij herinnert zich: “Ik dacht dat ik nog nooit iemand had ontmoet die in zo’n absolute vrijheid had geleefd … Een behoefte om in beweging te blijven, alsof hij, telkens als hij ergens te lang bleef, het heden uitputte door het te intens in zich op te nemen.”
Bij de tentoonstellingen in de bibliotheek hoort ook de rol van 120 voet waarop hij On the Road had getypt, naar eigen zeggen in 1951. Na herhaalde afwijzing door uitgevers en jaren van wanhoop, werd zijn verhaal over een hedonistische road trip door Noord-Amerika gepubliceerd in 1957, sindsdien zijn er alleen al in de VS vijf miljoen exemplaren van verkocht.
Kerouac stierf als een alcoholische kluizenaar in 1969, 47 jaar oud, nadat hij tevergeefs had geprobeerd Marlon Brando te interesseren voor een verfilming van On the Road. Francis Ford Coppola voelde de filmische potentie van het boek, maar er is nu pas een film van gemaakt, geregisseerd door Walter Salles, met Coppola als uitvoerend producent, die in oktober in Groot-Brittannië wordt uitgebracht.
Rebecca Yeldham, een van de coproducenten, zei dat het verhaal nog steeds jonge mensen aanspreekt, vooral in tijden van tegenspoed: “Je leest het door de lens van het moment waarin je je bevindt, en door … je eigen levenservaring. Dit boek is nog steeds zo actueel en eigentijds.”
Kerouac’s frenetieke proza bracht de energie van een naoorlogse generatie en de invloed van jazz over. Er wordt gezegd dat hij schreef met de vrijheid van een jazzmuzikant, de regels doorbrekend met grammaticaal oneerbiedige zinnen gevormd door geluid.
Hij wordt in drie semi-biografische films gespeeld door Sam Riley in On the Road; door Jean-Marc Barr in Big Sur, een bewerking van de roman; en door Jack Huston in Kill Your Darlings, geïnspireerd op een waargebeurd moordverhaal verteld in And the Hippos Were Boiled in Their Tanks, door Kerouac en zijn vriend William Burroughs, dat pas in 2008 werd gepubliceerd. Daniel Radcliffe speelt mede beat writer Allen Ginsberg.
Michael Polish, schrijver-regisseur van Big Sur, zei dat zijn film Kerouac’s strijd tegen alcohol zal laten zien en de druk van het aangewezen worden als de stem van een generatie. Op de vraag waarom Kerouac nu zoveel films heeft geïnspireerd, antwoordde Polish dat, terwijl traditionele filmmakers op hun hoede waren – “de boeken zijn moeilijk te bewerken omdat ze zich niet de typische drie-acts structuur veroorloven” – onafhankelijke regisseurs hebben laten zien hoe de regels kunnen worden gebroken.
Er zijn ook berichten over een verfilming van The Dharma Bums, Kerouacs tweede bestseller, volgens Paul Slovak, een redacteur bij Viking, dat een boek over Kerouac uitgeeft door een vroegere minnaar.
Isaac Gewirtz, curator van de New York Public Library, die ’s werelds grootste collectie papieren van Kerouac bezit, zei dat zijn reputatie als serieuze schrijver eronder had geleden: “Zijn aanhangers zien hem als een geïnspireerde profeet; zijn tegenstanders als een lompe man en een ongekunstelde schertsfiguur wiens boosaardige invloed heeft bijgedragen aan het ontstaan van de gehate tegencultuur.”
De rol in de tentoonstelling in de British Library is privé gekocht voor 1,68 miljoen pond, een recordprijs voor een literair manuscript.
{{topLeft}}
{{{bottomLeft}}
{{topRight}}
{{bottomRight}}
{{/goalExceededMarkerPercentage}}
{{/ticker}}
{{heading}}
{#paragraphs}}
{.}}
{{/paragraphs}}{{highlightedText}}
Onderwerpen
- Jack Kerouac
- The Observer
- nieuws
- Deel op Facebook
- Delen op Twitter
- Delen via e-mail
- Delen op LinkedIn
- Delen op Pinterest
- Delen op WhatsApp
- Delen op Messenger