Ik heb onlangs bij Aidan, acht jaar oud, de diagnose Attention Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD of ADD) gesteld. Toen ik zijn ouders ontmoette om de aandoening uit te leggen, riep zijn moeder telkens als ik een symptoom beschreef: “Zo ben ik!” of “Zo ben ik ook mijn hele leven al.” Aan het eind van de afspraak vroeg ze me of ze ook geëvalueerd moest worden.
Als volwassene was Aidans moeder van baan naar baan gesprongen en had ze moeite om aan de eisen van het huishouden te voldoen. Als kind had ze op school veel problemen gehad en slechte cijfers gehaald. Na een grondige evaluatie van haar chronische en alomtegenwoordige geschiedenis van hyperactiviteit, afleidbaarheid en andere symptomen van ADHD, werd bij haar de diagnose gesteld door een psychiater die met volwassenen werkt.
Kan ADHD worden ‘genezen?
Aidan en zijn moeder begonnen beiden met ADHD-medicatie. Aidan’s cijfers en gedrag verbeterden. Zijn moeder meldde dat ze meer ontspannen en efficiënter was op het werk en thuis. Bij een follow-up bezoek, merkte ze op: “Had ik als kind maar medicatie gekregen. Dan had ik mijn school af kunnen maken, ik had ….” Toen pauzeerde ze: “O, jeetje, betekent dit dat Aidan nooit over ADHD heen zal groeien – en dat hij voor de rest van zijn leven medicijnen zal moeten slikken?”
Goede vraag. Het beste antwoord dat ik kon geven was: “Mogelijk.” Waarom kan ik niet specifieker zijn? Had ze geen duidelijker antwoord verdiend? Tot het begin van de jaren ’90, beschouwde de medische gemeenschap de aandoening als een “kinderstoornis”. Gelovend dat kinderen ADHD ontgroeiden, haalden artsen ze routinematig van de medicatie af voor de middelbare school. In veel gevallen worstelden de tieners echter op sociaal en academisch gebied, waardoor het duidelijk werd dat de ADHD symptomen niet waren verdwenen. En naarmate er meer werd gedaan om ouders voor te lichten over ADHD, begonnen steeds meer van hen, net als Aidans moeder, hun eigen ADHD-symptomen te herkennen.
Klinisch hebben we gezien dat sommige individuen na de puberteit genoeg verbetering laten zien dat ze geen medicatie meer nodig hebben. Maar de American Academy of Family Physicians meldt dat tweederde van de kinderen met ADHD de hele volwassenheid met de aandoening blijft worstelen.
Is ADHD medicatie voor het leven?
Hoe bepaal ik of een bepaald kind nog medicatie nodig heeft? Ik adviseer kinderen en adolescenten eens per jaar van de medicatie af te halen. Als de symptomen van hyperactiviteit, onoplettendheid en/of impulsiviteit niet meer merkbaar zijn, blijven ze eraf. Keren deze gedragingen terug, dan moet de medicatie weer worden gestart. Dit proces leert adolescenten over de uitdagingen die ADHD biedt in hun leven, en hoe ze zelf kunnen bepalen of medicatie nodig is op school, thuis, met vrienden, enzovoort. Medicatie moet worden gebruikt wanneer de symptomen interfereren met de eisen en verwachtingen van een specifieke taak of activiteit. Het is niet noodzakelijkerwijs de hele dag, elke dag nodig.
Een studente kan bijvoorbeeld leren dat zij baat heeft bij een acht-urige capsule voor de ochtend- en middaglessen, maar van de medicatie af kan blijven als zij zich later op de dag ontspant, oefeningen doet of sociaal is. Een volwassene kan ontdekken dat hij op het werk wel medicijnen nodig heeft, maar thuis niet, of voor sommige sociale functies wel, maar voor andere niet.
Betekent dit dat mijn kind de rest van zijn leven medicijnen nodig zal hebben? Dat zou kunnen. U kunt het jaar voor jaar te weten komen. En als medicatie nodig is, kunt u hem leren die te gebruiken voor specifieke momenten en situaties. Ik hoop dat in de toekomst minder volwassenen zullen zeggen: “Had ik als kind maar medicijnen gekregen….”
ADHD in de familie
Zoals Aidans moeder ontdekte, heeft ADHD een genetische component. Het familiaire patroon is duidelijk onder de lezers van ADDitude. In een recent onderzoek ontdekten we dat 35 procent van de lezershuishoudens minstens één volwassene en één kind met ADHD telt.
Geactualiseerd op 3 maart 2020