Herinner je je de dagen van mee-eters? (Of misschien krijg je ze nog steeds.) Die vervelende zwarte puntjes die een schuldig plezier waren om uit te knijpen. Nu, als een verantwoordelijke hondeneigenaar met een baan en huur te betalen, dacht je dat die vlekkerige dagen achter je lagen. Maar als hondeneigenaar zijn ze dat misschien niet…
Bij mensen zijn mee-eters het resultaat van natuurlijke oliën, afgestoten cellen of vuil dat zich ophoopt in het haarzakje. Degenen met een perfecte huid zijn gezegend met gemakkelijk te reinigen haarzakjes, terwijl degenen met mee-eters maar al te vatbaar zijn voor verstoppingen.
Bij mensen is het ongebruikelijk dat mee-eters het gevolg zijn van een klinische ziekte. Lees echter verder om te leren dat bij honden mee-eters een belangrijke aanwijzing kunnen zijn voor ziekte elders in het lichaam.
Kunnen honden mee-eters krijgen?
Ja!
Maar let op, de hond maakt de mee-eter zelf aan en heeft hem niet opgelopen van een mens! Net als bij mensen, is het bij honden een geval van verstopte poriën…. het is gewoon dat honden follikels om verschillende redenen verstopt raken.
Heeft mijn hond mee-eters?
Zwarte puntjes bij honden zijn niet moeilijk vast te stellen – zolang je hun huid kunt zien. (Het kan lastiger zijn bij een zeer harige hond!) De meest voorkomende plaatsen waar mee-eters kunnen ontstaan zijn:
-
Onder de kin
-
Op de zachte huid van de buik
-
Op de ruglijn
Zwarte puntjes (of beter gezegd ‘comedonen’) zijn gemakkelijk met het blote oog te zien. Ze lijken op de mee-eters die je in de badkamerspiegel ziet – een zwarte zwelling die aan de oppervlakte van de huid uitbreekt.
Bij honden worden mee-eters in verband gebracht met een onevenwichtige vetproductie (seborrhea), of de demodex mijt, die graag in haarzakjes zit, of de hormonale aandoening, de ziekte van Cushing.
Hoewel het makkelijk is om te diagnosticeren dat de hond mee-eters heeft, kan het lastig zijn om uit te zoeken waarom. Hiervoor kunnen huidschraapsel (op zoek naar demodex) of bloedonderzoek (voor de ziekte van Cushing) nodig zijn. Of je hond kan gewoon een vette huid hebben!
Hoe worden mee-eters bij honden behandeld?
Gerichte, ongecompliceerde mee-eters worden behandeld met een ‘follicle flushing’ shampoo. Dit is een shampoo die het ingrediënt benzoylperoxide bevat. Dit laatste is zeer geschikt om diep in de follikel te komen en de smurrie te verwijderen.
Wanneer de mee-eters secundair zijn aan een andere aandoening, dan is het belangrijk om dit te behandelen om de huidconditie te verbeteren.
-
Seborroe: Vaak is er een genetische factor in het spel, wat betekent dat de hond de neiging heeft om te veel olie te produceren. Dit wordt bestreden met shampoos, supplementen van essentiële vetzuren en andere orale medicatie.
-
Demodectische schurft: Behandeld met spoelshampoos om de mijten uit de follikels te wassen. Daarnaast zijn parasiticide wasbehandelingen of spot-on behandelingen nodig om de mijten te doden.
-
Ziekte van Cushing: Dit wordt meestal behandeld met een oraal geneesmiddel dat het niveau van natuurlijke steroïden in de bloedbaan normaliseert. Soms is een operatie nodig om een bijniertumor te verwijderen die te veel hormoon produceert.
Hoe zijn mee-eters bij honden anders dan mee-eters bij mensen?
Zwarte puntjes zijn eerder een symptoom dan een diagnose op zich. Maar bij honden zijn de onderliggende oorzaken vaak anders, zoals de huidmijt demodex.
Demodex is een hondachtige parasiet, in plaats van een menselijke. De mijt komt veel voor bij jonge pups, en houdt ervan om zich diep in de haarzakjes te nestelen. Dit is echter als het stoppen van een kurk in een fles, en verstopt de natuurlijke oliën, waardoor een mee-eter ontstaat.
Ook de ziekte van Cushing komt bij honden veel vaker voor dan bij mensen. De hormonale disbalans verzwakt het immuunsysteem van de hond en zorgt ervoor dat de huid dunner wordt. Een van de daaruit voortvloeiende ziektebeelden zijn mee-eters.
Hoe zijn mee-eters bij honden vergelijkbaar met mee-eters bij mensen?
Hoewel acne bij honden ongebruikelijk is, is het niet ongehoord. Sommige honden krijgen inderdaad mee-eters op hun kin (wat een hotspot is voor mee-eters bij mensen), waar ze vervolgens overheen groeien.
Ook hier geldt dat een mee-eter een achterstand is van talg en cellen in de follikel, net zoals dat bij mensen het geval is. Een slechte huidhygiëne, zoals bij een hond met een vieze kin, kan dus leiden tot de vorming van een mee-eter.
Casusstudie
Een typisch geval zou een oudere hond zijn die de kliniek bezoekt omdat hij veel drinkt en zijn buik van vorm is veranderd. Uit een anamnese en klinisch onderzoek blijkt dat de hond weinig energie heeft, een slechte vacht, een dikke buik en een dunne huid.
De huid zelf is gepeperd met mee-eters, vooral op de buik. Er zitten ook wat stevige, korrelige korrels in de huid (dat zijn kalkafzettingen.)
De dierenarts doet screenend bloedonderzoek op nieraandoeningen en suikerziekte, maar de hond is normaal. Vervolgens wordt de schildklierfunctie van de hond getest (die is normaal) en vervolgens wordt een bloedtest gedaan om te kijken of de hond de ziekte van Cushing heeft.
De laatste komt positief terug. De dierenarts scant vervolgens de buik van de hond om te controleren of er een tumor in de bijnier zit, en als deze normaal is, krijgt de hond medicijnen om de ziekte van Cushing te verhelpen.