Bijna altijd als ik op een universiteit of een rechtenfaculteit spreek, zijn er een of twee toehoorders van wie de moeder of vader politieagent of officier van justitie is. Ik vraag ze altijd: Wat hebben je ouders je verteld over de omgang met de politie?
Iedereen, zonder uitzondering, heeft me hetzelfde verteld: Mijn ouders in de rechtshandhaving hebben me jaren geleden geleerd dat ik nooit met de politie moet praten, of ermee moet instemmen dat ze me ondervragen over wat dan ook, of dat ze mijn auto of mijn appartement of mijn rugzak mogen doorzoeken zonder een huiszoekingsbevel.
Je moet even stoppen, en dat laten bezinken.
Het zwijgrecht
Nu het nieuwe jaar voor de deur staat, is het belangrijker dan ooit dat u een duidelijk inzicht hebt in uw rechten in de omgang met politieagenten – en in de gevaren die degenen lopen die hun rechten in die ontmoetingen niet kennen en niet doen gelden.
Iedereen kent het beroemde “zwijgrecht” dat wordt beschermd door het vijfde amendement op de grondwet van de Verenigde Staten, dat garandeert dat niemand mag worden gedwongen om tegen zichzelf te getuigen.
Nauwelijks genoeg mensen begrijpen echter dat de bescherming van dat recht net zo goed voor onschuldigen als voor schuldigen geldt. Te veel mensen gaan er ten onrechte van uit dat iemand die zich op zijn zwijgrecht beroept “iets te verbergen” moet hebben of ergens schuldig aan moet zijn.
Dat is gewoon onjuist.
Ik heb voor duizenden studenten aan universiteiten en rechtenstudenten in het hele land lezingen gegeven over het Vijfde Amendement. Ik vertel ze dat iedereen – ook degenen die denken dat ze niets verkeerd hebben gedaan – zich op dat voorrecht moet beroepen wanneer ze de kans krijgen.
Why the Innocent Should Remain Silent
Overal in dit land, elke dag en elke nacht, adviseren politieagenten andermans kinderen om hun zwijgrecht op te geven door een paar vragen te beantwoorden, of om in te stemmen met een huiszoeking waartoe de agent niet het recht heeft.
Maar, zo blijkt, als diezelfde agenten ’s avonds naar huis gaan, adviseren zij hun kinderen juist het tegenovergestelde te doen.
Dat somt alles wel zo’n beetje op, en vertelt je zo’n beetje alles wat je moet weten over de omgang met de politie.
Veel te veel Amerikanen denken ten onrechte: “Als de politie mij een paar vragen wil stellen, en ik weet in mijn hart dat ik niets verkeerd heb gedaan, dan kan het toch geen kwaad om met hen mee te werken en te doen wat ik kan om hun verdenkingen weg te nemen en de zaken op te helderen.” Die houding is zeker begrijpelijk, maar het kan een dodelijke vergissing zijn, en het kan je in de gevangenis doen belanden voor een misdaad die je niet hebt begaan, misschien wel voor de rest van je leven.
Overal in dit land zijn gevangeniscellen gevuld met onschuldige mensen die ten onrechte zijn veroordeeld voor misdaden die ze niet hebben begaan, en velen van hen zullen de rest van hun leven spijt hebben van de dag dat ze ermee instemden met de politie te praten.
Vier redenen waarom onschuldigen worden veroordeeld
Maar hoe kan dat gebeuren? Hoe kan een onschuldige man veroordeeld worden door in te stemmen met het beantwoorden van een paar vragen van de politie? Er zijn meer manieren dan u zich kunt voorstellen, en het is niet mogelijk ze hier allemaal op te sommen in een essay van deze lengte. Maar hier zijn 4 van de redenen waarom u de grootste fout van uw leven zou kunnen maken door uw zwijgrecht op te geven.
1. U kent de wet niet.
Ook al gelooft u in uw hart dat u niets verkeerd hebt gedaan, u hebt geen idee of u misschien toegeeft dat u iets hebt gedaan dat tegen de wet is. Er staan in Amerika tienduizenden wetten op het gebied van het strafrecht. Van de meeste daarvan heeft u nog nooit gehoord, en bij veel ervan gaat het om gedrag waarvan niemand zich kan voorstellen dat het ooit een misdrijf zou kunnen zijn.
2. Er kan sprake zijn van een criminele samenloop van omstandigheden.
Als u met de politie praat, zelfs als u niet toegeeft dat u een misdrijf hebt begaan, kunt u hun gemakkelijk informatie geven die kan worden gebruikt om u te vervolgen voor een misdrijf dat u niet hebt begaan. U zou bijvoorbeeld kunnen toegeven dat u op het verkeerde moment op de verkeerde plaats was, en uzelf onbewust op de plaats van een misdrijf hebt gebracht. Of u zou de politie kunnen vertellen, zoals onschuldige mensen vaak doen, dat er een ander verrassend en onwaarschijnlijk toeval is dat kan worden gebruikt als indirect bewijs om u in verband te brengen met de details van een misdrijf waar u niets vanaf weet.
3. Andere mensen kunnen liegen of een fout maken.
Als u met de politie praat en zegt dat u niet op de plaats van een misdrijf was – zelfs als dat de waarheid was – bestaat de kans dat een liegende of zich vergissende ooggetuige hen al heeft verteld dat u er wel was. Nu is het uw woord tegen het hare, en de politie kan u vervolgen voor het vergrijp van liegen tegen hen. Ja, dat klopt: het is een federaal misdrijf, bestraft met maximaal vijf jaar gevangenisstraf, om de politie valse informatie te geven. Zelfs als u weet dat u hen de waarheid hebt verteld, zijn de politie en de aanklager en de jury ook maar mensen, en mensen maken fouten. Praat niet met de politie, en u geeft hen niet de kans die fout te maken met uw leven en uw vrijheid.
4. De politie kan tegen u liegen.
Maar ook al staat ons rechtssysteem de politie toe u te vervolgen voor liegen tegen hen, u heeft geen vergelijkbare bescherming tegen oneerlijkheid door de politie. Integendeel: onze rechtbanken staan toe en moedigen agenten aan tegen u te liegen als dat u helpt afstand te doen van uw zwijgrecht.
Politieagenten liegen routinematig tegen verdachten over elk aspect van een strafrechtelijk onderzoek. Denk dus geen moment dat u uw instinct kunt vertrouwen als het u zegt dat het veilig is om met de politie te praten, want de politie is niet verplicht om hun kaarten op tafel te leggen, of u enige informatie te geven over wat ze werkelijk onderzoeken, en waarom ze u ervan verdenken betrokken te zijn.
Een nationale schande
Het is een nationale schande dat ons rechtssysteem zo vaak onschuldige mensen veroordeelt en opsluit voor misdaden die ze niet hebben begaan, vaak voor de rest van hun leven. En in veel van deze gevallen was het cruciale bewijs – soms het enige bewijs – waarheidsgetrouwe informatie die een onschuldig persoon vrijwillig aan de politie gaf, omdat ze dwaas dachten dat ze niets te verliezen hadden door het recht op zwijgen op te geven.
Maak die fout niet. Neem het advies aan dat politieagenten hun eigen kinderen geven. Als een agent vraagt of u bereid bent een paar vragen te beantwoorden, wees dan niet onbeleefd. Maar laat de agent weten dat u, met alle respect, moet weigeren zijn vragen te beantwoorden. Vraag hem of u vrij bent om te vertrekken, of dat u onder arrest staat. Indien u niet gearresteerd bent, wens hem dan het beste en loop weg.
Voor meer informatie over hoe om te gaan met politie ontmoetingen, en om uw kansen te minimaliseren om de volgende te worden in de lange en tragische lijn van valse veroordelingen in dit land, moet u mijn nieuwe boek lezen, You Have the Right to Remain Innocent.
U kunt ook luisteren naar mijn discussie over het boek op een online boekenforum gehost door het Cato Institute.