Martina Navratilova, (geboren 18 oktober 1956, Praag, Tsjechoslowakije ), Tsjechisch Amerikaanse tennisspeelster die het vrouwentennis domineerde in de late jaren ’70 en de jaren ’80.
Navratilova speelde haar eerste tennistoernooi toen ze acht jaar oud was. Ze was linkshandig en stond van 1972 tot 1975 op de eerste plaats in Tsjecho-Slowakije. Ze werd internationaal opgemerkt toen ze haar team in 1975 naar de overwinning leidde in de Federation Cup. In dat jaar ging ze in ballingschap naar de Verenigde Staten vanwege de pogingen van de Tsjechische regering om haar tenniscarrière te beperken. Haar Tsjechisch staatsburgerschap werd haar ontnomen, en in 1981 werd ze Amerikaans staatsburger. In 2008 kreeg ze haar Tsjechische staatsburgerschap terug, waarmee ze een dubbele nationaliteit verkreeg.
Vanaf 1975 behoorde Navratilova steevast tot de top vijf van tennisvrouwen. Ze maakte haar eerste aanspraak op de nummer één positie in 1978, na het winnen van het Virginia Slims kampioenschap en de Wimbledon vrouwen enkelspel finale. In 1979 won ze opnieuw het enkelspel van Wimbledon en het vrouwendubbelspel en werd de onbetwiste topspeelster.
In 1982 won Navratilova 90 van 93 wedstrijden, waaronder 41 opeenvolgende, en 15 toernooien, met name het enkelspel van Wimbledon en het enkelspel van de French Open. Het jaar daarop won ze 86 van 87 wedstrijden, de U.S. Open dames enkelspel, de Wimbledon dames enkelspel en de Australian Open dames enkelspel. Beginnend met de Wimbledon titel in 1983, won ze zes opeenvolgende Grand Slam dames enkelspel titels. De jaren ’80 markeerden ook het hoogtepunt van haar vriendschappelijke rivaliteit met Chris Evert. Navratilova streed haar serve-en-volley spel tegen Evert’s baseline stijl in 80 wedstrijden, en won 43 van hen. In 1986 werd ze in Filderstadt, West-Duitsland, de tweede speler in het moderne tennis die 1.000 wedstrijden won.
Leo Mason
Tegen 1990 had Navratilova het enkelkampioenschap voor vrouwen van de French Open twee keer gewonnen (1982, 1984), de Australian Open drie keer (1981, 1983, 1985), de U.S. Open vier keer (1983, 1984, 1986, 1987), en Wimbledon een recordaantal van negen keer (1978, 1979, 1982-87, 1990). In 1987 won zij, naast haar enkelspel kampioenschap, zowel het vrouwendubbelspel als het gemengd dubbelspel om de eerste drievoudige kampioene op de U.S. Open te worden sinds 1970. Toen ze in 1992 in Chicago haar 158e titel won, had Navratilova meer kampioenschappen verzameld dan enige andere speler, man of vrouw, in de geschiedenis van het tennis. Na het seizoen 1994 trok ze zich terug uit het enkelspel, nadat ze in totaal 167 titels had gewonnen.
De volgende twee jaar deed Navratilova slechts aan een handvol dubbelspelen mee, en van 1997 tot 1999 speelde ze niet op de tour. In 2000 keerde ze echter terug naar het profpeloton en nam deel aan het dubbelspel op verschillende toernooien, waaronder Wimbledon. Datzelfde jaar werd ze opgenomen in de Tennis Hall of Fame. In 2003 won ze het gemengd dubbelspel (met Leander Paes) op Wimbledon om Billie Jean King te evenaren voor de meeste Wimbledon titels in totaal (20). Met deze overwinning werd Navratilova, 46 jaar oud, ook de oudste speelster die op Wimbledon won. Na het winnen van het gemengd dubbelspel op de U.S. Open in 2006, trok ze zich terug uit de competitie. In totaal won ze 59 Grand Slam titels: 18 enkelspelen, 31 dubbelspelen en 10 gemengd dubbelspelen.
Navratilova’s autobiografie, Martina (geschreven met George Vecsey), werd gepubliceerd in 1985. Ze schreef ook, samen met Liz Nickles, een serie mysteries rond het personage Jordan Myles, een voormalig tenniskampioene die nu speurneus is. The Total Zone (1994) werd gevolgd door Breaking Point (1996) en Killer Instinct (1997). Navratilova, een van de eerste sportsupersterren die openlijk toegaf lesbisch te zijn, was ook actief in de homorechtenbeweging.