Moe op Times Square: A Review of The Algonquin Hotel in New York City

Hoewel ik enkele jaren in New York City heb gewoond en er al heel mijn leven kom, heb ik nooit de kans gehad om in een van de meest legendarische hotels van de stad te verblijven, The Algonquin, dat in 1902 werd geopend. Het hotel beleefde zijn hoogdagen ongeveer twee decennia later, toen het gastheer was voor de literaire grootheden die de Algonquin Ronde Tafel werden genoemd. Onder de geesten die dagelijks bijeenkwamen om kwinkslagen uit te wisselen waren Dorothy Parker, George S. Kaufman en Robert E. Sherwood. Een groep van hen ging zelfs door met het oprichten van The New Yorker, wat de reden is waarom je de covers van beroemde nummers overal in het hotel ziet ingelijst.

Een bezoek aan New York City begin januari bleek de perfecte gelegenheid om dit doorluchtige hotel te bezoeken en te zien hoe het als onderdeel van Marriott met zijn tijd is meegegaan.

Boeken

Ik had oorspronkelijk een kamer met één queensize bed geboekt voor $224 per nacht. Met belastingen en een vergoeding voor de bestemming kwam het totaal echter op $289,23. Deze bestemmingsvergoeding was een nieuwe ontwikkeling van de laatste paar jaar, vergelijkbaar met een resortvergoeding. Hotels in de stad zijn het toevoegen van het aan hun folios, hoewel de insluitsels variëren van eigenschap tot eigenschap. In het Algonquin, de $29 vergoeding (het was $25 plus belasting) opgenomen: een $30 dagelijkse eten-en-drinken krediet overal worden gebruikt in het hotel; een dagelijkse fitnessruimte pass; een officiële Grand Central zelf-geleide audio-tour voor maximaal twee gasten; en een Big Bus City Tour ticket.

Om eerlijk te zijn vond ik dit nogal vervelend en had ik liever gezien dat de kamerprijs op de Marriott-site het totaal inclusief de bestemmingskosten weergaf in plaats van me te choqueren met een sprong van meer dan $65 op de uiteindelijke boekingspagina.

Aternatief had ik een award kunnen boeken voor 50.000 punten voor de nacht, aangezien dit een categorie 6-eigendom was. Maar ik besloot om gewoon te betalen in plaats daarvan. Als een Marriott Gold elite, verdiende ik 12.5x punten per dollar op het betaalde verblijf.

Ik zou normaal gesproken de kosten op mijn Chase Sapphire Reserve hebben gezet om 3x punten per dollar op de reisaankoop te verdienen. Omdat ik voor zaken reisde, maar ik besloot om mijn Chase Ink Business Preferred, gebruiken omdat die kaart ook 3x punten per dollar op reizen voor de eerste $150.000 van jaarlijkse spend.

Location

Het hotel, met 156 kamers en 25 suites, was op West 44th Street tussen Fifth en Sixth avenues, in de buurt van Times Square. Ik vloog op Newark (EWR), landde rond 16.15 uur, en nam een New Jersey Transit-trein naar Penn Station voor $12,25.

Ik kon van Penn Station naar het hotel lopen in ongeveer 10 tot 15 minuten of de 1, 2 of 3 trein nemen naar Times Square en vanaf daar een paar blokken lopen. Omdat ik haast had, heb ik een taxi genomen en die deed er uiteindelijk maar vijf minuten over.

Inchecken

Ik kwam tegelijk met een paar andere reizigers aan, dus er stond al een rij toen ik de lobby binnenliep. De bellmannen aan de deur waren echter beleefd en behulpzaam, openden de deur voor iedereen en namen de bagage mee.

Ik moest uiteindelijk zo’n 10 minuten wachten voordat ik werd ingecheckt, omdat de drie gasten voor mij veel vragen stelden en een vierde gast zich in de rij mengde om een nieuwe keycard te halen, omdat hij de zijne in zijn kamer had laten liggen.

Terwijl dat aan de gang was, nam ik even de tijd om rond te kijken in de lobby, het loungegedeelte van het hoofdrestaurant van het hotel, de Round Table.

De muren waren bekleed met eikenhouten panelen, sierlijke tapijten en het gebruikelijke assortiment vaag bij elkaar passende fauteuils en banken die rond tafels stonden opgesteld.

Aan de ene kant stond een piano, die op donderdag van 18.00 tot 21.00 uur werd gebruikt voor live entertainment.

Hoewel ik me ergerde aan het wachten, en de check-in medewerkers duidelijk gestrest waren, was degene die me uiteindelijk hielp vriendelijk en verontschuldigde zich voor het wachten. Ze vertelde me ook dat ze me had kunnen upgraden naar een kamer met een kingsize bed, dus dat bracht me snel in een betere stemming. Terugkijkend op kamerprijzen voor de nacht van mijn verblijf, zou de kamer die ze me opgewaardeerd naar $55 meer dan het tarief dat ik betaald, dus dat was mooi bonus hebben gekost. Vervolgens vertelde ze me over de bar en het restaurant van het hotel, liet ze me weten waar de fitnessruimte was en stuurde ze me naar de lift.

Onderweg passeerde ik een interessante vitrine met hotel aandenkens en boeken van beroemde auteurs die er hadden gelogeerd. Je kon er gratis e-boeken downloaden.

Nu een ander puntje van kritiek: Er waren maar twee liften, en die deden er… eeuwig over. Oké, niet eeuwig, maar ik heb letterlijk vier minuten staan wachten op een van de twee om terug te keren naar de lobby. Ik heb het getimed. Tegen de tijd dat het deed, stond ik te wachten met zeven andere gasten, en we zijn allemaal samen in de lift gepropt. Omdat we allemaal op verschillende verdiepingen uitstapten, verliep de rit naar boven ook nogal traag, en ik was alleen tegen de tijd dat ik de 10e verdieping bereikte, waar mijn kamer was.

Ruimte

De hal was smal maar licht, met een trap tegenover de liften. Op de deur van elke kamer stond een citaat van een lid van de Ronde Tafel, zoals deze van Dorothy Parker.

Er was geen foyer of hal in mijn kamer. In plaats daarvan stapte ik gewoon de grote slaapkamer binnen. De inrichting was klassiek en ik vond de originele bouwelementen mooi, zoals het verzonken raam in mijn kamer en het hoofdeinde van het bed met een zwart-witafdruk van een straat in de stad.

De laatste opknapbeurt van de hotelaccommodatie dateerde uit 2012, dus de kamer zag er oud en moe uit.

Deel daarvan was te wijten aan het feit dat er weinig natuurlijk licht was – geef de schuld aan de oorspronkelijke constructie van het gebouw.

Een ander ondoordacht element in dit opzicht was het klimaatsysteem. Er was slechts een enkele ventilatieopening in het raamkozijn aangebracht. Niet alleen zag dit eruit als iets dat uit een doorsnee motelkamer was gehaald, maar het verpestte ook het uiterlijk van het raam. De gordijnen waren ook afschuwelijk en moeilijk omhoog en omlaag te trekken. Het zou zo makkelijk zijn geweest om stijlvolle, bij de tijd passende roosters te maken die de sfeer zouden hebben versterkt in plaats van verwoest.

Het uitzicht uit mijn raam hielp ook niet.

Ik kon me niet aan de indruk onttrekken dat de kamers hier, mits op de juiste manier behandeld, zowel een eerbetoon aan het iconische verleden van het hotel hadden kunnen zijn als een meer eigentijds gevoel hadden kunnen geven. Aan de andere kant was de kast groot: smal maar erg diep, met genoeg ruimte voor koffers.

Naast dat was een smal bureau met een hangende spiegel aan de muur en een kleinere make-upspiegel.

Er waren verschillende stopcontacten, hoewel beide nachtkastjes ook stopcontacten hadden, wat handig was.

Aan de muur tegenover het bed hing een lcd-televisie. Eronder stond een dressoir met een koelkast, maar geen minibar, wat ik vreemd vond voor een hotel in deze prijsklasse.

De badkamer was achter bij de voordeur en was minuscuul, zelfs voor New York City begrippen.

Het bevatte een enkele wastafel met een klein glazen plankje en een verlichte spiegel.

Opzij bevond zich het toilet, ingeklemd in een hoek.

En dan was er nog de douche, die nauwelijks genoeg ruimte had om je in om te draaien, hoewel de mozaïekbetegeling mooi was.

Ik vond de Beekman 1802 badproducten, waaronder een stuk zeep gemaakt van geitenmelk, echter erg lekker.

De Wi-Fi werkte erg goed.

Er waren dingen die ik goed vond aan de kamer en dingen waarvan ik vond dat het hotel er net naast zat. Positief was dat de kamer ruim was en van alle gemakken was voorzien. De badkamer was echter piepklein, het decor voelde donker en versleten aan, en de historische elementen van de architectuur waren niet op een zinvolle manier in de kamer verwerkt.

Eten en drinken

Het hoofdrestaurant van het hotel heette Round Table, naar de kring van beroemde schrijvers die hier gewoonlijk bijeenkwamen. Het bevond zich achter in de lobby, maar je kon het menu ook bestellen in de lounge van de lobby.

Achter in de eetzaal stond een tafel die in feite een ronde tafel was, met een schilderij van de leden van de Algonquin Ronde Tafel die bijeenkwamen voor de lunch.

De lunch- en dinerkaart bestond uit klassieke Amerikaanse gerechten zoals garnalencocktail, Franse uiensoep, Caesar salade, steaks, gegrilde kip en in de pan gebakken zalm. Goed voor een maaltijd met zakelijke collega’s, maar niet vreselijk interessant als je op zoek was naar een foodie ervaring. De prijzen voor voorgerechten varieerden van $27 tot $52.

De cocktailkaart bevatte The Dorothy Parker, met NY Distilling Co. Dorothy Parker Gin, St. Germain, verse citroen, honing en basilicum; en The Algonquin, met Maker’s Mark, droge vermouth en vers ananassap.

Ik wandelde hier beneden voor het ontbijt de ochtend van mijn verblijf, in de hoop om mijn bestemming-fee voedsel tegoed te gebruiken. Het continentale ontbijt was $24, en andere opties zoals eggs benedict waren hoger geprijsd. Ik koos voor een bagel met roomkaas, gerookte zalm en fixings, die $ 25 kostte. Met de bestelde koffie erbij, die $9 voor een pot kostte, kwam mijn ontbijt op $35,93, dus ik zat net een paar dollar boven het tegoed.

De bediening was vriendelijk en snel, en het eten was goed, hoewel veel te duur.

Ik heb niet de kans gehad om de Blue Bar van het hotel te bezoeken, die naast de lobby ligt. Het oorspronkelijk geopend in 1933. Toen het hotel in 2012 The Oak Room sloot, werden Blue Bar en Round Table beide uitgebreid met een deel van die ruimte.

Hoewel de ruimte een zekere Art Deco-vibe had, leek het tegenwoordig meer op de gemiddelde cocktaillounge van Midtown, met felblauwe verlichting. De drankenkaart bevatte dezelfde specialiteiten als Round Table, maar ook klassiekers als de French 75 en Moscow Mule.

Aanwezigheden

Anders dan dat, waren de enige voorzieningen om op te merken een klein werkcentrum met twee desktop computers in een donkere hoek en het kleine fitnesscentrum, dat een aantal oude gewichtsmachines en vier cardio-apparaten had.

De apparatuur was niet nieuw, maar bruikbaar, en ik had de fitnessruimte helemaal voor mezelf toen ik de ochtend van mijn verblijf ging trainen.

Zoals ik al zei, de medewerkers met wie ik te maken had, van de portiers tot de receptie en het restaurant, waren allemaal beleefd en snel, zij het niet echt hartelijk. Maar iedereen was behulpzaam en bij de hand als ik iets nodig had of vragen had.

Het enige waar kattenliefhebbers echt van zullen houden in dit hotel is dat er altijd een katachtige in het hotel verblijft die het voor het zeggen krijgt. Tijdens mijn verblijf was het een knappe kater met de naam Hamlet, die bij de balie opdook terwijl ik aan het uitchecken was… en zich vervolgens onder de balie oprolde bij een van de computers.

Algehele indruk

Ik was enthousiast over de kans om een van de beroemdste hotels van New York City te bekijken. De wintertarieven waren meer dan redelijk voor New York, de locatie in de buurt van Times Square maakte het superhandig, en de historische ruimtes waren leuk om te verkennen. Echter, The Algonquin begint te kijken zijn leeftijd, en haar huidige incarnatie lijkt meer op een karakterloze nemen op een midlevel business hotel in plaats van de prachtige grande dame het zou kunnen zijn.

Apply Now

Editorial Disclaimer: De meningen die hier worden geuit zijn alleen van de auteur, niet van een bank, creditcardmaatschappij, luchtvaartmaatschappij of hotelketen, en zijn niet beoordeeld, goedgekeurd of anderszins onderschreven door een van deze entiteiten.

Disclaimer: De reacties hieronder zijn niet verstrekt door of in opdracht van de adverteerder van de bank. De reacties zijn niet beoordeeld, goedgekeurd of anderszins onderschreven door de adverteerder van de bank. Het is niet de verantwoordelijkheid van de bank adverteerder om ervoor te zorgen dat alle berichten en / of vragen worden beantwoord.