“mother!” is een bedrieglijk eenvoudige film qua opzet, die zich volledig afspeelt in een afgelegen huis dat nog niet zo lang geleden in brand is gestoken. Twee mensen, die alleen Him (Javier Bardem) en Mother (Jennifer Lawrence) heten, hebben gewerkt aan de verbouwing van het huis, dat van hem is. Hij is een ooit beroemde schrijver, maar heeft zijn verlangen om te creëren verloren. Zij heeft duidelijk de leiding over de meeste beslissingen in het huis, zoals het kiezen van kleuren voor het verven van een van de nog steeds vervallen kamers.
Op een avond wordt er op de deur geklopt. Voor zover we kunnen zien, zijn deze twee mensen mijlenver van de bewoonde wereld verwijderd -ronofsky doet fantastisch werk door het huis gevaarlijk afgelegen te laten voelen – en het is duidelijk dat zij geen bezoeker verwacht of wil, maar hij springt om te antwoorden. De persoon die alleen geïdentificeerd wordt als Man (Ed Harris) komt binnen met een verhaal en de man des huizes biedt aan om hem de nacht te laten blijven. De volgende dag arriveert Woman (Michelle Pfeiffer). Terwijl Lawrence’s personage aarzelt om deze mensen in hun huis toe te laten, lijkt die van Bardem bereidwillig en uiteindelijk zelfs gretig. Het helpt natuurlijk dat Man onthult dat hij echt een grote fan is van zijn schrijven. Er gaat niets boven een beetje streling van het mannelijke ego.
Dat het vanaf hier steeds vreemder wordt, is een groot understatement. Zonder iets te verklappen, een film die begint in het ene register – het voelt bijna alsof het een film als “Rosemary’s Baby” zou kunnen zijn – wordt iets heel anders, breekt alle regels van realisme. Om eerlijk te zijn, Aronofsky hint hier al vroeg naar. Moeder legt haar hand op de muur en we zoomen in op het huis om iets te zien dat lijkt op een stervend hart. Er is een bloedvlek op de vloer die niet helemaal lijkt te kloppen. Er is meer in de wereld van deze film dan je je kunt voorstellen, en Aronofsky wordt alleen maar intenser metaforisch naarmate de film vordert naar een van de meest gewoonweg mindblowing climaxen in een zeer lange tijd. In een toch al opmerkelijke carrière is het hoogtepunt van krankzinnigheid in “mother!” misschien wel Aronofsky’s meest opmerkelijke prestatie tot nu toe.
Als het gaat om waar “mother!” over gaat, moet je gewaarschuwd zijn dat dit verre van een traditionele horrorfilm is. Aronofsky maakt vanaf het begin duidelijk dat hij zich niet aan de regels houdt, en hij gebruikt die vrijheid om genderrollen en de verschillen tussen artistieke en letterlijke creatie te onderzoeken. De schrijver van Bardem verkondigt regelmatig dat hij geïnspireerd wordt door andere mensen, maar hij is meer een nemer dan iets anders, iemand die net zo goed gedijt op aanmoediging als op empathie of emotie. Lawrence’s vrouw ruimt altijd op achter de mensen in haar huis, werkt aan een thuis in plaats van alleen maar een vitrine voor haar man’s carrière. Natuurlijk is het opmerkelijk gemakkelijk om een beetje zelfreflectie in “mother!” te lezen – is Aronofsky echt degene die de veiligheid van huiselijkheid en privacy negeert om te creëren? Mensen zullen lange interpretaties schrijven, waarvan sommige elkaar zullen tegenspreken, en ik denk dat dat een belangrijk deel is van wat Aronofsky hier wil – werken in een stijl die verschillende lezingen van de film en geen gemakkelijke antwoorden toelaat. Wie op zoek is naar een rechttoe-rechtaan horrorfilm moet zeker elders zoeken.