Als antropologie vandaag de dag een rol wil spelen bij het beëindigen van de verschrikking van racisme, moeten we in staat zijn deze twee wanhopig dringende vragen te beantwoorden: (1) Wat is de oorzaak van racisme? en (2) Hoe kan het volledig worden uitgebannen uit de menselijke sociale verhoudingen? In meer dan 30 jaar van zorgvuldige studie heb ik gezien dat het Esthetisch Realisme, de filosofie die door de grote pedagoog Eli Siegel (1902-1978) werd gesticht, deze kritische vragen beantwoordt. De plaats van minachting in de menselijke geest moet begrepen worden, wil er een einde komen aan racisme. Minachting, door Eli Siegel gedefinieerd als de “dispositie in ieder mens om te denken dat hij voor zichzelf zal zijn door minder van de buitenwereld te maken”, is de fundamentele oorzaak ervan (zie Zelf en Wereld, 1981, blz. 1, 15). Minachting is wat Ashley Montagu beschrijft in Man: His First Two Million Years wanneer hij schrijft: “Veel stammen noemen zichzelf met namen die in feite betekenen ‘wij-zijn-mensen,’ implicerend dat alle anderen dat niet zijn” (1969, p. 182). Verachting heeft mensen voortgedreven zonder dat zij in staat waren het te identificeren of te bestrijden. Racisme zelf is minachting voor de wereld die de vorm aanneemt van minachting voor personen die anders zijn dan zijzelf. Er is niets belangrijkers voor een antropoloog – een persoon wiens carrière staat voor rechtvaardigheid tegenover culturele verschillen – dan ervoor te zorgen dat we al onze middelen aanwenden om een einde te maken aan die brutale, onrechtvaardige, moorddadige manier om mensen te zien die racisme is. Esthetisch Realisme verschaft de middelen. Daarom is het meer dan ooit noodzakelijk dat antropologen het bestuderen.